หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1917

แม้ว่าง้าวของเจิ้งอันกั๋วจะเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ แต่เมื่อเทียบกับกระบี่พิฆาตมังกรของเฉินผิงแล้วก็ดูราวกับเป็นของเล่น

ซ่งชิงผิงหรี่ตาที่กระตุกลงเล็กน้อย

แม้ว่าหนิงจื้อจะริษยาพลังของเฉินผิง แต่เขาก็กังวลเช่นกันเพราะการจะเอาชนะเฉินผิงได้คงยากเย็น

"เป็นอะไรไป? กลัวงั้นเหรอ?” วิญญาณในร่างของหนิงจื้อถามเมื่อพบว่าจิตใจของเขากำลังปั่นป่วน

“ปะ-เปล่า ไม่ได้กลัว!” หนิงจื้อตอบขณะที่พยายามสงบสติอารมณ์อย่างลนลาน

“แกโกหกฉันไม่ได้หรอก ไม่ต้องกังวลไป ยิ่งเฉินผิงแข็งแกร่งขึ้นมากเท่าไหร่ เราก็จะได้รับผลประโยชน์จากเขามากขึ้นเท่านั้น เมื่อเขาแข็งแกร่งมากพอ ท่านต้าเหนิงจะสามารถใช้ร่างกายของเขาเพื่อกลับไปยังอาณาจักรนิรันดร์ได้ แกอาจจะโชคดีพอที่จะเจอท่านตัวเป็นๆ!” วิญญาณกล่าวอย่างตื่นเต้น

หนิงจื้ออยากถามว่าอาณาจักรนิรันดร์คืออะไร แต่เขาคิดว่าวิญญาณคงไม่บอกเรื่องนี้กับเขา อีกอย่างต่อให้วิญญาณยอมบอกเขาก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี เขาจึงไม่ได้ถาม

“ตอนนี้คุณได้ดอกเหอโส่วอูมาแล้ว ออกไปจากที่นี่กันเถอะ!” หูหม่าซือเรียกเฉินผิง

เขารู้ว่าการมีสมุนไพรหายากไว้ในครอบครองจะทำให้ถูกหมายหัวอย่างแน่นอน

ไม่มีข้อตกลงหรือมิตรภาพใดๆ ที่จะรอดพ้นจากการถูกหักหลัง เมื่อต้องเผชิญกับสิ่งที่เย้ายวนใจ

เฉินผิงพยักหน้าและขอบคุณเจิ้งอันกั๋วกับซ่งชิงผิง ก่อนจะเดินกลับไปที่โรงแรมพร้อมกับคนของ เจียงเหวย

เขาไม่กล้าตรงไปยังบ้านตระกูลเจิ้งเมื่อเขามีดอกเหอโส่วอูในครอบครอง และเขาปฏิเสธที่จะไปที่ไหนก็ตามซึ่งใกล้กับสำนักมาร อย่างไรก็ตาม เขาก็เชื่อใจเจียงเหวย เนื่องจากเจียงหวูหยา แห่งตำหนักเทียนหลัวได้กำชับตระกูลเจียงเป็นการส่วนตัวให้ช่วยเหลือเขา

เฉินผิงเชื่อว่าตระกูลเจียงจะไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งโดยตรงจากเจียงหวูหยา

เมื่อได้ดอกเหอโส่วอูหมื่นปีมาแล้ว เฉินผิงจึงวางแผนที่จะกลั่นมันให้เป็นยาในขณะที่เขาพักอยู่ในโรงแรม ด้วยวิธีนี้เขาจะได้ไม่ต้องกังวลว่าคนอื่นจะพยายามแย่งมันไปจากเขา

อย่างไรก็ตาม หม้อต้มยาทั่วไปไม่เพียงพอสำหรับสมุนไพรหายากในระดับนั้น ตอนนั้นเฉินผิงนึกถึงเตาหลอมเสินหนงจากหุบเขายา

เพราะโจวเจี๋ยไม่เคยรินชาให้หูหม่าซือ เขาจึงรู้สึกประหลาดใจกับการกระทำของเธออยู่บ้าง

ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้จะใช้ผู้หญิงเพื่อให้ใจตัวเองด้านชาอีกแล้ว

“คุณดูไม่ค่อยสบายนะ คุณโจว คุณเหนื่อยเหรอครับ?" เฉินผิงถามเมื่อเขาสังเกตเห็นสีหน้าแปลกๆ ของเธอ

“โอ้ ฉันสบายดีค่ะ! ฉันอาจจะต้องพักสักหน่อย!” โจวเจี๋ยตอบกลับด้วยรอยยิ้มฝืนๆ

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรไปพักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวที่นี่เราจัดการเอง” เฉินผิงบอกเธอ

“ฉันคิดว่าอย่างน้อยฉันน่าจะอยู่จนกว่าคุณสองคนจะดื่มชาเสร็จ ฉันจะได้ทำความสะอาดก่อนเข้านอน” โจวเจี๋ยยืนกราน

เธออยากจะเห็นพวกเขาดื่มชาด้วยตาตัวเองก่อนที่จะออกจากห้อง