หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1917

แม้ว่าง้าวของเจิ้งอันกั๋วจะเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ แต่เมื่อเทียบกับกระบี่พิฆาตมังกรของเฉินผิงแล้วก็ดูราวกับเป็นของเล่น

ซ่งชิงผิงหรี่ตาที่กระตุกลงเล็กน้อย

แม้ว่าหนิงจื้อจะริษยาพลังของเฉินผิง แต่เขาก็กังวลเช่นกันเพราะการจะเอาชนะเฉินผิงได้คงยากเย็น

"เป็นอะไรไป? กลัวงั้นเหรอ?” วิญญาณในร่างของหนิงจื้อถามเมื่อพบว่าจิตใจของเขากำลังปั่นป่วน

“ปะ-เปล่า ไม่ได้กลัว!” หนิงจื้อตอบขณะที่พยายามสงบสติอารมณ์อย่างลนลาน

“แกโกหกฉันไม่ได้หรอก ไม่ต้องกังวลไป ยิ่งเฉินผิงแข็งแกร่งขึ้นมากเท่าไหร่ เราก็จะได้รับผลประโยชน์จากเขามากขึ้นเท่านั้น เมื่อเขาแข็งแกร่งมากพอ ท่านต้าเหนิงจะสามารถใช้ร่างกายของเขาเพื่อกลับไปยังอาณาจักรนิรันดร์ได้ แกอาจจะโชคดีพอที่จะเจอท่านตัวเป็นๆ!” วิญญาณกล่าวอย่างตื่นเต้น

หนิงจื้ออยากถามว่าอาณาจักรนิรันดร์คืออะไร แต่เขาคิดว่าวิญญาณคงไม่บอกเรื่องนี้กับเขา อีกอย่างต่อให้วิญญาณยอมบอกเขาก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี เขาจึงไม่ได้ถาม

“ตอนนี้คุณได้ดอกเหอโส่วอูมาแล้ว ออกไปจากที่นี่กันเถอะ!” หูหม่าซือเรียกเฉินผิง