หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1923

“เฉินผิง เราเจอกันอีกแล้วนะ” หนิงจื้อยิ้มเยาะอย่างร้ายกาจขณะที่เขามองเฉินผิง

“หนิงจื้อ?”

เฉินผิงชะงัก ไม่คาดคิดว่าจะเป็นหนิงจื้อที่โผล่หน้ามา

ตอนแรกเขาคิดว่าซ่งชิงผิงจะมา เขานึกไม่ถึงว่าหนิงจื้อจะอยู่ที่นี่ ภาพที่เห็นทำให้เขาประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง

"ใช่แล้ว นี่ฉันเอง แปลกใจใช่ไหมล่ะ? แกลงแรงไปมากเพื่อให้ได้มาซึ่งดอกเหอโส่วอูหมื่นปี แต่ตอนนี้มันเป็นของฉันแล้ว”

หนิงจื้อชูดอกเหอโส่วอูขึ้นต่อหน้าเฉินผิง จากนั้นจึงเอื้อมมือไปจับไหล่ของฝ่ายหลัง “ตอนนี้ไม่เพียงแต่ดอกเหอโส่วอูจะเป็นของฉันเท่านั้น แต่ฉันจะพาตัวแกไปด้วย”

หนิงจื้อคิดว่าเฉินผิงใช้พลังไม่ได้ เขาจึงพยายามจับตัวอีกฝ่ายอย่างสบายๆ

แต่แล้วดวงตาของเฉินผิงก็เป็นประกายขึ้นมาในขณะนั้น เขายื่นมือไปจับข้อมือของหนิงจื้อ แล้วก็กระชากดอกเหอโส่วอูหมื่นปีมา จากนั้นก็ชกไปที่อกของหนิงจื้อด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี

หนิงจื้อที่ไม่ทันตั้งตัวลอยไปชนกำแพงและเกิดเป็นรูขนาดใหญ่

หนิงจื้อลุกขึ้นยืนและจ้องมองเฉินผิงอย่างงุนงง “พะ-พลังของแกไม่ได้หายไป?”

“หายไป? ทำไมถึงต้องหายไปด้วยล่ะ? นี่แกจะบอกว่าการที่วางยาพิษฉันจะทำให้พลังของฉันหมดไปงั้นเหรอ?” เฉินผิงพูดอย่างเย็นชา

ใบหน้าของหนิงจื้อเคร่งเครียด “บ้าชะมัด! ไอ้พวกโง่ไร้ประโยชน์”

แต่ถึงจะสาปแช่งสักแค่ไหนก็ช่วยเขาไม่ได้แล้วในตอนนั้น เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้กำลังแย่งชิงดอกเหอโส่วอู

เสียงดังชุลมุนดึงดูดหูหม่าซือและเจียงเหวย พวกเขารีบวิ่งเข้ามา

“อย่ารอช้าเลย รีบไปกันเถอะ” วิญญาณบอกกับหนิงจื้อ

หนิงจื้อและวิญญาณในตัวเขายังคงสู้ไหว หากต้องเผชิญกับเฉินผิงเพียงลำพัง แต่ตอนนี้กำลังเสริมของเฉินผิงอยู่ที่นั่น หนิงจื้อจึงทำได้เพียงถอยไปก่อนในตอนนี้

ในขณะนั้น เฉินผิงหรี่ตาหลังจากสัมผัสได้ถึงรัศมีภายในร่างของหนิงจื้อ “ไม่แปลกใจเลยที่ตอนนี้ฉันจะรู้สึกได้ถึงตัวตนที่คุ้นเคย ชายแก่หลังค่อมคนนั้นอาศัยอยู่ในตัวแกสินะ”

“ชายแก่หลังค่อม?” หนิงจื้อแสดงท่าทีงุนงง

“บ่วงมัดเซียน?” ความกลัวฉายในดวงตาของหนิงจื้อ

“ไม่คิดว่าแกจะจำบ่วงมัดเซียนได้” เจียงเหวยพูดอย่างเย้ยหยัน

บ่วงมัดเซียนเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลเจียง ในตอนนั้นเจียงเหวยจงใจนำมันมาด้วย

“เฉินผิง ผนึกมิติรอบตัวเราเร็วเข้า”

ขณะที่จอมเวทย์หน้าด่างพูด ยันต์สีเหลืองสองสามแผ่นก็ปลิวออกมาจากร่างของเขาและลอยไปหาเฉินผิง

เมื่อเห็นแบบนั้น เฉินผิงก็เข้าใจสถานการณ์ได้ในทันที เขากัดนิ้วของเขาและโบกมือกลางอากาศ ต่อมาอักขระสีแดงเลือดก็ปรากฏบนยันต์

เครื่องรางเหล่านั้นส่องแสงและปิดกั้นทั้งห้องรอบๆ ตัวเฉินผิง ป้องกันไม่ให้หนิงจื้อหนีไปโดยใช้คาถาย้ายมิติ

หนิงจื้อมองดูเครื่องรางที่ส่องประกายด้วยความตกตะลึง “เฉินผิง นี่แกใช้เครื่องรางได้ชำนาญขนาดนี้ได้ยังไง?”

เดิมทีเฉินผิงก็ชำนาญในหลายๆ แขนงอยู่แล้ว เมื่อได้รู้ว่าเฉินผิงเรียนวิชาเครื่องราง แถมยังดัดแปลงพวกมันได้ด้วย ความหวาดผวาก็ผุดขึ้นในตัวหนิงจื้อโดยพลัน