เฉินผิงรู้สึกหนาวยะเยือกเมื่อได้ยินคำพูดของหลิวจวี่ชือ สถานการณ์เป็นไปตามที่เขาคาดไว้
ซ่งชิงผิงดูไม่เหมือนกับคนเดิมที่เขาเคยเป็น เขาทะเยอทะยานจนน่ากลัว
“หลิวจวี่ชือ เกิดอะไรขึ้นกับสำนักมารกันแน่?” เฉินผิงถาม
หลิวจวี่ชือถอนหายใจและพูดว่า “ซ่งชิงผิงฆ่าเจ้าสำนักมารเมื่อนานมาแล้ว และเขาคอยควบคุมสำนักมารอย่างลับๆ พร้อมสร้างกองทัพของตัวเองนับตั้งแต่นั้น ตอนนี้เมื่อเวลามาถึง เขาจึงจะเข้ายึดครองสำนักมาร”
ขณะที่หลิวจวี่ชือพูด พวกระดับสูงหลายคนของสำนักมารก็ไล่ตามมาจนทัน
พวกนั้นประหลาดใจที่เห็นเฉินผิง คนหนึ่งชี้ไปที่หลิวจวี่ชือและพูดอย่างไม่พอใจ “หลิวจวี่ชือ เงียบปากแล้วมากับเราซะ นี่คือคำสั่งของคุณซ่ง ไม่อย่างนั้นเราก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้ความรุนแรง”
“ฮึ! พวกแกทุกคนล้วนเป็นคนทรยศ! นายของเราปฏิบัติต่อพวกแกเป็นอย่างดี ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครสนใจที่จะล้างแค้นให้กับการตายของเขา! ไอ้พวกทรยศ!” หลิวจวี่ชือถ่มน้ำลายใส่คนพวกนั้นด้วยความโกรธ
ใบหน้าของพวกเขาบึ้งตึงด้วยโทสะ ไม่มีใครชอบถูกเรียกว่าคนทรยศ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...