หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1933

เฉินผิงใช้เรี่ยวแรงมากเกินไปในการปลดปล่อยเพลงดาบเทพเจ้าเก้าเงาและการสร้างร่างเงาห้าร่างของตัวเอง

ลำแสงที่เปล่งออกมาจากร่างเงานั้นก่อเกิดจากความแข็งแกร่งในตัวเฉินผิงเช่นกัน

หากร่างเงาเป็นเพียงภาพลวงตา พวกมันก็จะไม่สามารถโจมตีได้เลย

ซ่งชิงผิงอ้าปากค้างใส่เฉินผิงด้วยความประหลาดใจ เขางัดเอากระบวนท่าไม้ตายออกมาใช้ แต่ก็ยังไม่สามารถกำราบเฉินผิงได้ แถมยังสะกดการเคลื่อนไหวของเฉินผิงไม่สำเร็จอีกต่างหาก

จากนั้นซ่งชิงผิงก็เหลือบไปเห็นว่าเฉินผิงหอบหายใจหนักหน่วง มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยเมื่อมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัวของเขา

“ไม่ว่าคุณจะใช้วิชาอะไรก็ตาม เฉินผิง คุณมีแต่จะเสียพลังวิญญาณจำนวนมากเท่านั้น ส่วนทางผมมีพลังแห่งกฎอยู่ในกำมือ เวลาของคุณหมดแล้ว! เตรียมพบกับความตายได้เลย!”

ซ่งชิงผิงรู้ว่าเฉินผิงถึงขีดจำกัดแล้ว

เขาเปลี่ยนท่วงท่าของตัวเอง จากนั้นซ่งชิงผิงก็ยืนนิ่งตรงจุดนั้นอย่างมั่นคง และส่งเถาวัลย์แทงลึกลงไปใต้ดิน วินาทีต่อมา รัศมีของเขาก็ทวีความเข้มข้นขึ้น

เถาวัลย์จำนวนนับไม่ถ้วนเริ่มบิดขณะที่พวกมันพันรอบกัน โบกสะบัดไปมากลางอากาศด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น

ทันใดนั้น พายุทอร์นาโดก็ถูกเสกขึ้นมาบนท้องฟ้า

พายุทอร์นาโดรวบรวมพลังมหาศาล มันหมุนวนอย่างรุนแรงเมื่อเคลื่อนเข้าหาเฉินผิง

ถ้าเฉินผิงโดนเข้าไป แม้แต่ร่างกายที่แข็งแกร่งเหนือมนุษย์ของเขาก็คงแหลกเป็นเศษเนื้อ

เขาจ้องไปที่พายุทอร์นาโดขนาดมหึมาเขม็ง แล้วก็เห็นว่าทุกสิ่งที่อยู่รอบข้างถูกกลืนเข้าไปในพายุและถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ภาพนั้นทำให้หูหม่าซือและพรรคพวกของเขาตะลึงงัน พวกเขาถอยไปให้ไกลที่สุดโดยสัญชาตญาณ

ตอนที่หูหม่าซือออกห่างจากอันตรายที่ใกล้เข้ามานั่นเอง เขาก็สังเกตเห็นว่าโจวเจี๋ยที่ทางเข้าค่อยๆ ถูกพายุทอร์นาโดดูดเข้าไป เธอกำลังอ่อนแอ สายลมแรงนั้นเกินกว่าที่เธอจะรับมือได้

หูหม่าซือหายใจดังเฮือกด้วยความหวาดกลัว เขากระโจนไปยังจุดที่ผู้หญิงคนนั้นอยู่โดยไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเอง เขารีบอุ้มโจวเจี๋ยไว้ในอ้อมแขนและทุ่มสุดตัวเพื่อหนีจากแรงดึงดูดจากพายุทอร์นาโด

เมื่อลมกระโชกพัดผ่านอากาศ เขากัดฟันแน่น ทุกย่างก้าวที่เขาเดินช่างยากลำบาก ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็จะไม่ปล่อยมือจากโจวเจี๋ยเด็ดขาด!

ในทางกลับกัน โจวเจี๋ยที่หูหม่าซืออุ้มอยู่ก็จ้องมองชายชราหน้าตาอัปลักษณ์ตรงหน้าเธออย่างเงียบๆ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง หูหม่าซือดูราวกับเป็นคนละคนสำหรับเธอในตอนนั้น ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขากลายเป็นคนห้าวหาญและดูสมชาย?

พายุทอร์นาโดอันทรหดจะไม่หยุดจนกว่าจะถึงตัวเฉินผิง กระนั้นมันก็ต้องผ่านแสงสีทองอันทรงพลังของกระบี่พิฆาตมังกร

การขยายตัวของรัศมีที่น่าสะพรึงในชั้นบรรยากาศยังคงไม่ลดลง ในที่สุดอาณาจักรลับก็เริ่มบิดเบี้ยว

“ยะ-หยุดนะ! ถ้าเป็นแบบนี้ อาณาจักรลับจะแตกสลายเอาได้!” หลิวจวี่ชือเป็นคนแรกที่ตะโกนขึ้นเมื่อเขาเห็นภาพที่น่ากลัว

ซึ่งก็สมเหตุสมผล เพราะอาณาจักรลับถูกสร้างขึ้นโดยวงแหวนอาคม ทั้งนี้วงแหวนก็ไม่ใช่ว่าจะถูกทำลายไม่ได้ เมื่อต้องเผชิญกับการปะทะที่ทรงพลังเช่นนั้น ไม่มีใครบอกได้ว่าอาณาจักรลับจะพังทลายลงหรือไม่

เสียงของหลิวจวี่ชือทำให้ซ่งชิงผิงเสียสมาธิ ฝ่ายหลังขมวดคิ้ว

การทำลายอาณาจักรลับเป็นเรื่องที่เขาไม่อยากให้เกิด ไม่ได้นะ สำนักมารจะต้องไม่ล่มสลาย ความพยายามของฉันต้องไม่สูญเปล่า!

ในทางตรงกันข้าม เฉินผิงดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่ว่าอาณาจักรลับจะพังทลายหรือไม่ เขาก็ไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างใด

หากมีอะไรเกิดขึ้น คนของสำนักมารจะต้องไปเริ่มชีวิตใหม่ในโลกมนุษย์ ซึ่งก็ฟังดูไม่เลวร้ายนัก

ระหว่างที่ซ่งชิงผิงกำลังใช้ความคิด ดวงตาของเฉินผิงก็ส่องประกาย โอกาสของฉันมาแล้ว!