หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1934

ด้วยการสะบัดมือของเขา เฉินผิงเหวี่ยงกระบี่พิฆาตมังกรขึ้นไปบนท้องฟ้า

กระบี่พิฆาตมังกรหมุนกลางอากาศก่อนจะพุ่งไปทางซ่งชิงผิง

ซ่งชิงผิงตกใจรีบถอยหลังไปหลายก้าว อย่างไรก็ตาม พายุทอร์นาโดก็สงบลงทันทีหลังจากถูกแสงสีทองของกระบี่พิฆาตมังกรจู่โจม

พลังที่น่าหวาดกลัวกระจายไปทั่วราวกับไฟป่า เพราะแบบนั้นเฉินผิงจึงถูกพัดกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่า

สถานการณ์ดูไม่เป็นใจกับซ่งชิงผิงนัก ในขณะเขาพยายามสกัดกระบี่พิฆาตมังกรและดาบวิญญาณไว้ด้วยเถาวัลย์ของเขา

แต่แล้วเถาวัลย์ทั้งหมดของเขาก็ถูกตัดขาดด้วยแสงอันคมกริบที่ปล่อยออกมาจากกระบี่พิฆาตมังกร

ตูม!

กระบี่พิฆาตมังกรฟันเข้าที่ซ่งชิงผิงอย่างไร้ปราณี

เพียงเท่านั้น แขนของซ่งชิงผิงก็ถูกตัดขาด เลือดสีแดงเข้มเริ่มไหลซึมออกมาขณะที่รัศมีของเขาจางหายไป

พอมองดูแขนที่ขาดอยู่บนพื้น เขาก็สติแตก

เสียงแห่งความสิ้นหวังดังท่วมท้นในตัวเขา เวทย์วิญญาณพฤกษาสลายตัวอย่างสิ้นเชิง เขากลับคืนสู่ร่างที่แท้จริงพร้อมคุกเข่าลง

“ดะ-ได้ไง... เป็นไปได้ยังไงกัน?” เขาพึมพำกับตัวเอง

เขาเป็นถึงขุนพลยุทธ์ระดับสูงสุด และเขากำลังยืนอยู่ในอาณาจักรลับของสำนักมาร ไม่เพียงแต่เขาจะได้เปรียบจากการควบคุมพลังแห่งกฎเท่านั้น แต่เขายังใช้กระทั่งเวทย์วิญญาณพฤกษา

ทำไมมันถึงลงเอยแบบนี้ล่ะ?

จากนั้นซ่งชิงผิงก็เบนสายตาไปที่เฉินผิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เฉินผิงเป็นเพียงขุนพลยุทธ์ระดับกลาง ไม่มีทางที่เขาจะเอาชนะฉันได้!

เมื่อกระบี่พิฆาตมังกรกลับมาอยู่ในมือของเฉินผิง เขาก็ชูกระบี่ขึ้นและชี้ไปที่ซ่งชิงผิงผู้พ่ายหมดรูป “ถ้ายังเหลือวิชาอื่นอยู่อีกก็แสดงออกมา ไม่อย่างนั้นก็ตายซะถ้าคุณหมดน้ำยาแล้ว!”

เขาพร้อมแล้วที่จะฟาดกระบี่พิฆาตมังกรใส่ซ่งชิงผิงทันทีที่พูดจบ

“คุณมันเดรัจฉาน! ฉันไม่เชื่อ...”

โจวเจี๋ยทรุดตัวลงนั่งสะอื้นไห้ เธอทุบไปที่อกของซ่งชิงผิงอย่างไม่อาจให้อภัย

ซ่งชิงผิงยังคงนิ่งเฉย เขาไม่แม้แต่จะต่อต้านผู้หญิงคนนั้นด้วยซ้ำ ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย ในขณะที่ไม่มีใครสนใจเขา เขาก็คว้าที่คอโจวเจี๋ยอย่างรวดเร็ว

เธอตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ พยายามดิ้นให้หลุดจากการเงื้อมมือของชายคนนั้น แต่ก็ไม่เป็นผล

ซ่งชิงผิงจับโจวเจี๋ยเป็นตัวประกัน เขาตะโกน “ไปให้พ้น เฉินผิง! พวกแกทุกคนถอยไป!”

เขาตั้งใจที่จะหนีจากอาณาจักรลับของสำนักมาร แล้วก็ไปที่สำนักใจทมิฬ

หูหม่าซือร้อนรนจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นโจวเจี๋ยถูกจับตัวไว้แบบนั้น

“ไอ้สารเลว! ถ้าแกกล้าแตะต้องเธอ ฉันจะฉีกแกให้เป็นชิ้นๆ” เขาตะโกน

ซ่งชิงผิงฟังคำขู่โดยตาของเขาไม่กระตุกเลยสักนิด เขากลับเย้ยหยัน “ไอ้แก่หงำเหงือก! ฉันรู้นะว่าแกแอบคิดอะไรกับผู้หญิงคนนี้ แกแอบมองขาสวยๆ ของเธออยู่ใช่ไหมล่ะ? น่าเสียดายที่แกทำได้แค่นั้น ในขณะที่ฉันเล่นกับเธอจนหนำใจแล้ว แกมีสิทธิ์อะไรมาขู่ฉันแบบนี้?”