หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1942

ขณะนี้ พลังในร่างกายของเฉินผิงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง เขาพยายามระงับพลังนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้ระเบิดและทำร้ายตัวเอง ดังนั้น เขาทำได้เพียงปล่อยให้ระดับพลังของเขาค่อย ๆ เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องคงที่

เฉินผิงสัมผัสได้ถึงการมาถึงของหนิงจื้อ แต่เขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามเวลานี้ เขาได้แต่หวังว่าเขาจะดูดซับ พลังเข้าในตัวได้เร็วขึ้นกว่านี้

เมื่อรู้สึกถึงการระเบิดพลังในตัวเฉินผิง หนิงจื้อจึงรู้ว่าโอกาสของเขามาถึงแล้ว หากเขารอปล่อยให้เฉินผิงบรรลุขั้นต่อไป เขาจะเสียเปรียบทันที

หนิงจื้อตรงเข้าหาเฉินผิงพร้อมกับนักรบเสื้อคลุมทองรมดำ

“เฉินผิง คงไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้ใช่ไหม?” หนิงจื้อพูดด้วยความเย้ยหยัน

เฉินผิง เพียงชำเลืองมองโดยไม่พูดอะไร ความกังวลฉายชัดในดวงตาของเขา

เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของเฉินผิง หนิงจื้อก็ยิ่งได้ใจ

“ถ้าไม่ใช่เพราะท่านต้าเหนิงสนใจร่างกายของคุณ ผมคงตัดหัวคุณไปแล้ว” หนิงจื้อพูด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแรงสังหาร

เขาเกลียดเฉินผิงเข้ากระดูกดำ เขาไม่มีทางลืมว่าเฉินผิงเป็นต้นเหตุที่ทำให้พ่อของเขาต้องตายและทำลายตระกูลหนิง

ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินผิง หนิงจื้อก็คงยังเป็นทายาทของครอบครัวที่มั่งคั่ง ใช้ชีวิตหรูหราฟู่ฟ่าและไม่ทำตัวเป็นคนรับใช้ของคนอื่น

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ตอนนี้เขาอยู่ในขั้นวิกฤติ ต้องรีบคว้าช่วงเวลานี้ไว้เพื่อดูดซับพลังวิญญาณในตัวเขา และไม่ต้องทำอันตรายร่างกายของเขาด้วย” ฑูตมารซึ่งอาศัยอยู่ภายในหนิงจื้อพูดขึ้น

หนิงจื้อชำเลืองมองนักรบเสื้อคลุมทองรมดำ จากนั้นทั้งห้าคนก็วางมือทาบไปที่ร่างของเฉินผิงพร้อมกัน

พวกเขาวางแผนที่จะดูดซับพลังวิญญาณในร่างกายของเฉินผิง และทำให้เขาไร้วรยุทธ์

ยิ่งกว่านั้น พลังวิญญาณยังสามารถช่วยให้พวกเขาบำเพ็ญฌานได้อีกด้วย พวกเขารู้ว่าพลังวิญญาณในตัวเฉินผิงมีมากเกินไป ถ้าพยายามดูดซับทั้งหมด ร่างกายของพวกเขาอาจระเบิดได้

หนิงจื้อตกอยู่ในความงุนงงชั่วขณะ ขณะนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว และเราทุกคนก็สวมชุดคลุมสีดำ ไม่ต้องพูดถึงสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในจิงตูไม่มีอยู่แล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะมีใครจำเราได้

“สมาชิกของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จิงตู?” เจียงเหวยทำหน้าบูดบึ้งและขมวดคิ้วเช่นกัน

“ใครจะสนล่ะว่าพวกเขามาจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในจิงตู? ที่นี่คือหนานหู ดินแดนของตระกูลเจิ้ง ใครก็ตามที่มาที่นี่ต้องแสดงความเคารพต่อตระกูลเรา!” เจิ้งไคไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ ตะโกนอย่างหยิ่งยโส

“เจิ้งไค หุบปาก” เจิ้งอันกั๋วดุเจิ้งไคเสียงดัง ดูเหมือนเขาจะสังเกตเห็นความน่าเกรงขามของคู่ต่อสู้

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนไม่รู้ถึงภัยอันตรายเจิ้งไคยังคงยั่วหนิงจื้อต่อ ว่า “พวกแกออกไปจากหนานหูเสียดีกว่า ไม่อย่างนั้นฉันจะแสดงให้แกเห็นว่าต้องเจอกับอะไร”

ทันทีที่เจิ้งไคพูดจบ หนิงจื้อก็โบกมือ และเจิ้งไคก็กระเด็นไปข้างหลังในทันที พร้อมกระอักเลือดกลางอากาศ

“เจิ้งไค!” เจิ้งอันกั๋วรีบกระโดดขึ้นรับลูกชายของตน