หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1943

“ออกไปจากที่นี่ถ้ายังไม่อยากตาย ผมต้องการแค่เฉินผิงเท่านั้น ไม่ได้อยากฆ่าคุณ” หนิงจื้อไม่ต้องการต่อสู้กับหูหม่าซือและคนอื่นๆ

หูหม่าซือและเจียงเหวยชำเลืองมองเฉินผิง จากนั้นสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะตัดสินใจได้แล้ว

ทันใดนั้น เจียงเหวยก็ดึงบ่วงมัดเซียนออกมาและฟาดมันออกไปอย่างดุเดือด

บ่วงมัดเซียนเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพลังของมันนั้นไม่ธรรมดา

เมื่อเห็นดังนั้น หนิงจื้อก็กระโจนขึ้น และนักรบเสื้อคลุมทองรมดำก็เข้ามาทันที

หนึ่งในนั้นคว้าบ่วงมัดเซียนของเจียงเหวยไว้ได้ จากนั้นเอามือทาบลงบนเชือก และหักเชือกลง

เมื่อเห็นว่าบ่วงมัดเซียนถูกตัดขาดอย่างง่ายดาย เจียงเหวยตกตะลึง

ในขณะที่ เจียงเหวยกำลังเสียสมาธิ นักรบเสื้อคลุมทองรมดำก็ชกเจียงเหวยด้วยหมัดอันทรงพลัง ส่งเขาปลิวไปไกลหลายร้อยเมตรราวกับว่าวที่สายป่านขาด

ทั้งสองไม่ได้ต่อสู้กันอย่างเท่าเทียมเนื่องจากระดับวรยุทธ์ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน เพราะความสามารถในการต่อสู้ระหว่างขุนพลยุทธ์กับปราชญ์ยุทธ์นั้นแตกต่างกันมาก

แม้ว่าเจียงเหวยจะมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์ แต่เขาก็ไม่อาจดึงความพลังของอาวุธออกมาได้เต็มที่ ถ้าเทียบกับศักยภาพของปราชญ์ยุทธ์

นั่นคือเหตุผลที่ทำไมนักรบเสื้อคลุมทองรมดำถึงสามารถตัดบ่วงมัดเซียนได้อย่างง่ายดาย และส่งเจียงเหวยกระเด็นไป

เห็นดังนั้น หูหม่าซือก็รู้ว่าเขาไม่สามารถหยุดศัตรูด้วยพละกำลังของเขาได้ ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยอมให้คนเหล่านั้นลงมือกับเฉินผิงไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงหยิบเครื่องรางออกมาหนึ่งกำมือ กัดปลายลิ้นของเขา และพ่นเลือดบริสุทธิ์ใส่เครื่องรางนั้น

เวทย์นั้นลุกโชนเป็นเปลวเพลิงทันที ซึ่งเปลี่ยนร่างเป็นร่างเพลิงสูงสิบเมตร หุ่นมนุษย์ที่ลุกเป็นไฟพุ่งเข้าหานักรบเสื้อคลุมทองรมดำทันที

เปลวไฟที่แผดเผาทำให้อุณหภูมิโดยรอบสูงขึ้นทันที ทุกคนหายใจลำบาก

อย่างไรก็ตาม นักรบทั้งสี่ดูไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด พวกเขาเหวี่ยงกำปั้นพร้อมกัน

เสียงดังก้องเหมือนหิมะถล่มดังสนั่น มนุษย์เพลิงสูงสิบเมตรถูกทำลายทันที ถ่านคุกระจายและต้นไม้โดยรอบก็ติดไฟ

พลังอันน่าสะพรึงกลัวนั้นไม่ได้หายไปหลังจากระเบิดมนุษย์เพลิงที่ออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่มันกลับเจาะทะลุไปกระแทกเข้ากับหูหม่าซืออย่างแรง