หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1944

พวกเขาไม่รู้ว่าวิชาจิตตวิสุทธิของเฉินผิง เป็นวิชาที่เหนือชั้นอย่างแท้จริง มันสามารถดูดซับและปรับแต่งอะไรก็ได้!

เป็นความคิดที่โง่เขลามากสำหรับพวกเขา ที่คิดจะดูดซับพลังวิญญาณของเฉินผิง

หากพวกเขาเคลื่อนไหวต่อต้านเฉินผิง มีแนวโน้มว่าเฉินผิงจะไม่สามารถตอบโต้ได้ อย่างไรก็ตาม การที่จะดูดซับพลังวิญญาณของเขาก็เหมือนกับการเดินเข้าไปในกับดัก

“เร็ว...ถอย...”

ฑูตมารคำรามอย่างบ้าคลั่ง

แม้แต่วิญญาณอย่างเขาก็ยังรู้สึกว่าพลังชีวิตของตัวเองกำลังจะหมดไป ราวกับว่าเขากำลังจะถูกเฉินผิงดูดเข้าไป

หนิงจื้อและคนอื่นๆ ใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อสลัดให้หลุด เหงื่อเย็นไหลลงมาที่หน้าผาก

เมื่อหูหม่าซือและคนอื่นๆ เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขามองอย่างไม่เชื่อสายตา

ปราชญ์ยุทธ์ทั้งสี่คนและเจ้ายุทธ์หนึ่งคนกำลังถูกเฉินผิงปั่นหัวในช่วงเวลาสำคัญการบำเพ็ญฌานของเขา พวกเขาทั้งหมดตื่นตระหนก

พวกเขาไม่รู้เลยว่าเฉินผิงกำลังดูดซับพลังของพวกเขาด้วยความเร็วมหาศาล

หนิงจื้อและคนอื่นๆ พยายามดิ้นให้หลุด แต่ฝ่ามือของพวกเขายังเกาะอยู่ที่ร่างของเฉินผิง

“นี่คือวิชาอะไร? ช่างร้ายกาจ...” หนิงจื้อพูดด้วยความกลัว

ทูตมารดูเหมือนจะรู้ว่าวิชาจิตตวิสุทธิของเฉินผิงนั้นน่าเกรงขามเพียงใด จึงรีบพูดว่า “ดึงพลังของคุณกลับมา ออกแรงให้สลัดให้มากขึ้น เร็ว..."

เมื่อหนิงจื้อและคนอื่นๆ ได้ยินคำสั่งของเขา พวกเขาก็ถอนพลังวิญญาณทันทีและใช้พลังบริสุทธิ์เพื่อแยกตัวออกจากเฉินผิงก่อนที่จะถอยกลับไป

ทั้งห้าคนมองดูเฉินผิงอย่างไม่อยากจะเชื่อและสับสน

ฉวัดเฉวียน...

ทันใดนั้นลำแสงสีทองก็เริ่มเปล่งออกมาจากร่างของเฉินผิง

บูม...

หนิงจื้อไม่รู้จะพูดอะไรในขณะที่เขามองไปที่กองหิน

ถึงอย่างไร มันก็เป็นภูเขาลูกใหญ่ ต่อให้เป็นปราชญ์ยุทธ์ที่ถูกฝังอยู่ใต้กองหินนั้น เขาก็ทำได้เพียงยอมรับชะตากรรมของตัวเอง

ปราชญ์ยุทธ์ไม่ได้เป็นอมตะ ไม่มีทางที่เขาจะออกไปได้เมื่อก้อนหินถล่มเขา

หากปราชญ์ยุทธ์ไม่สามารถออกมาจากซากปรักหักพังนั้นได้ เฉินผิงก็เช่นกัน

ฑูตมารดูเหมือนจะรู้สึกบางอย่างและพูดว่า “ออกไปจากที่นี่กันเถอะ ภูเขาลูกนี้ไม่สามารถสกัดเฉินผิงไว้ได้นาน”

ก่อนหน้านี้ พวกเขาสูญเสียพลังวิญญาณไปไม่น้อยกับเฉินผิงและยังไม่ได้พลังวิญญาณกลับคืนมา ถ้าเฉินผิงออกมาจากเศษซากนั่นจริงๆ พวกเขาคงลำบากแน่

หนิงจื้อหนีไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับนักรบเสื้อคลุมทองรมดำทั้งสี่คน

ท่ามกลางฝุ่นคละคลุ้ง เฉินผิงโผล่ออกมาจากซากปรักหักพังโดยไม่มีฝุ่นเกาะแม้แต่นิดเดียว