หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1951

“หุบปาก จู้ห่าว” หงเชียนจิ่วตำหนิจู้ห่าว

เขารู้ว่ามันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่จู้ห่าวจะปล่อยให้ความโกรธเข้าครอบงำ หากพวกเขาต่อสู้กันตอนนี้

มันจะกลายเป็นประโยชน์ต่อสำนักและตระกูลที่ทรงอิทธิพลอื่นๆ เสียเปล่า

ยังไม่มีความขัดแย้งใดๆ เกิดขึ้น แม้ว่าสำนักและตระกูลที่ทรงอิทธิพลมากมายจะมารวมตัวกันที่เกาะเผิงไหลก็ตาม เพราะพวกเขาทั้งหมดพยายามจะเก็บแรงเพื่อรักษาความแข็งแกร่งเอาไว้ จึงหลีกเลี่ยงการต่อสู้ในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ

คำพูดของจู้ห่าวทำให้เจียงเหวยโกรธ เขาตอบกลับด้วยแววตาที่ดุร้าย “จู้ห่าว ผมสาบานเลยว่าถ้าคุณกล้าพูดอีกคำเดียวล่ะก็…”

เขาเกือบจะเหวี่ยงกำปั้นอัดหน้าจู้ห่าว แต่หงเชียนจิ่วเข้ามาขวางไว้เสียก่อน

“ใจเย็นๆ น่า เจียงเหวย อย่าถือสาจู้ห่าวเลย เขาก็ปากเสียแบบนี้แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว”

จู้ห่าวพยายามระงับความโกรธ หลังจากได้ยินคำพูดของหงเชียนจิ่ว

“ช่างเถอะ เจียงเหวย” เจียงเหวยกัดกรามแน่น ก่อนจะถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่เต็มใจนักหลังจากที่เฉินผิงพูดจบ

เมื่อสังเกตเห็นว่าเจียงเหวยเชื่อฟังคำพูดของเฉินผิง หงเชียนจิ่วจึงหันไปเกลี้ยกล่อมเฉินผิงแทน

“คุณเฉิน ผมแน่ใจว่าคุณน่ารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบนเกาะเผิงไหลตั้งแต่คุณมาถึงที่นี่ ดังนั้นผมหวังว่าคุณจะนำข้อเสนอของผมไปพิจารณานะครับ ตราบใดที่เรารวมพลังกัน พวกสำนักและตระกูลที่ทรงอิทธิพลทั้งหลายก็จะไม่กล้าท้าทายเรา เราสามารถจัดสรรพื้นที่กันได้เมื่อพลังวิญญาณฟื้นตัวแล้ว ดีกว่ามาแตกคอกันและสุดท้ายก็ถูกสำนักและตระกูลที่ทรงอิทธิพลพวกนั้นกำจัด ถูกไหมครับ?”

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงเพียงแต่ส่งรอยยิ้มจางๆ ให้กับเขาแล้วตอบว่า “ขอบคุณมากสำหรับข้อเสนอของคุณ แต่ผมชอบทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่า ต้องขอโทษด้วยสำหรับเรื่องนั้น"

ความหมายที่แฝงมากับคำพูดของเฉินผิงนั้นชัดเจนว่าเขาจะไม่ร่วมมือกับหงเชียนจิ่วและคนอื่นๆ

หงเชียนจิ่วขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เพราะเขาไม่คิดว่าเฉินผิงจะปฏิเสธเขาทันทีขนาดนี้

ก่อนที่เขากำลังจะพูดอะไรออกไป เสียงจู้ห่าวก็ดังขึ้น “คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร เฉินผิง? อย่าคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งที่สุดในโลกไปหน่อยเลย คุณลองมองไปรอบๆ ดูคนที่เขามาเกาะเผิงไหลนี่สิ มีพวกขุนพลยุทธ์อีกตั้งเท่าไร คุณจะต้องตายอย่างอนาถแน่ ถ้ายังดื้อดึงจะอยู่เพียงลำพัง”

“ผมจะอยู่หรือตาย ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณนี่นา”