หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1953

เฉินผิงและหลิวฉางต่างหมกมุ่นอยู่กับความคิดของตนเอง พร้อมกับสังเกตกันและกันไปมาอย่างเงียบๆ ไม่นาน ชายห้าคนที่สวมชุดคลุมสีดำก็เข้ามาในบาร์ทันทีและดึงดูดความสนใจของพวกเขา

สีหน้าของเฉินผิงและเจียงเหวยเปลี่ยนเป็นเย็นชาเมื่อเห็นชายชุดดำทั้งห้าคน พวกเขากังวลใจขึ้นมาทันที

ทั้งสองจำได้ว่าชายกลุ่มนั้นคือหนิงจื้อกับนักรบเสื้อคลุมทองรมดำของเขา

หนิงจื้อประหลาดใจที่เจอเฉินผิงที่นี่

“โลกนี้มันช่างกลมซะจนหมุนให้เรามาเจอกันเสมอเลยนะ เฉินผิง ผมไม่คิดว่าจะได้พบคุณที่นี่อีก” หนิงจื้อพูดด้วยรอยยิ้มที่มุ่งร้าย

“หนิงจื้อ คุณเป็นถึงทายาทที่น่าภาคภูมิใจของตระกูลหนิงแห่งเมืองจิงตู ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะยอมเป็นทาสและภาชนะของใครบางคน ผมชักสงสัยว่าคุณคิดอย่างไรกับสถานะปัจจุบันของคุณตอนนี้” เฉินผิง ยิ้มอย่างเย็นชา

“มันเป็นความผิดของคุณทั้งหมดที่ทำให้ผมต้องมาลงเอยแบบนี้ เฉินผิง! วันหนึ่งผมจะฆ่าคุณได้อย่างแน่นอน ผมสาบาน!"

แรงแหย่ของเฉินผิงทำให้หนิงจื้อโกรธ เขาโบกมือ แล้วนักรบเสื้อคลุมทองรมดำก็เข้าล้อมเฉินผิงทันที

เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังของนักรบเสื้อคลุมทองรมดำ เฉินผิงก็พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “นี่เป็นเรื่องระหว่างเรา

หนิงจื้อ ผมหวังว่าคุณจะไม่ให้คนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง แค่ตัวต่อตัวก็พอ”

เมื่อเขาพูดกับหนิงจื้อจบ เขาก็หันไปหาเจียงเหวย “กลับไปก่อนเจียงเหวย ไว้ผมจะไปหาหลังจากจัดการปัญหาที่นี่เสร็จ”

เฉินผิงทราบดีว่าต่อให้เขาผนึกกำลังกับเจียงเหวย ก็เทียบไม่ได้กับนักรบเสื้อคลุมทองรมดำทั้งสี่ เนื่องจากพวกเขาล้วนอยู่ในระดับปราชญ์ยุทธ์กันหมด

“ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนทั้งนั้น คุณเฉิน ผมจะต่อสู้กับคุณจนถึงที่สุด” เจียงเหวยประกาศอย่างกล้าหาญ

“หึ ผมเสียเวลาแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นแหละในการสังหารพวกคุณทั้งสองคน ถึงวรยุทธ์คุณจะพัฒนาและแข็งแกร่งขึ้นแล้วก็ตาม คุณคิดว่าคุณสามารถเอาชนะนักรบเสื้อคลุมทองรมดำทั้งสี่คนได้งั้นเหรอ เฉินผิง? พวกเขาทั้งหมดเป็นถึงปราชญ์ยุทธ์ ผมจะไว้ชีวิตคุณก็ได้นะ ถ้าคุณยอมแพ้” หนิงจื้อกล่าวอย่างดูถูก

หนิงจื้อและคนของเขากำลังอยู่ในช่วงพักฟื้นหลังจากที่ถูกเฉินผิงดูดกลืนพลังไปเมื่อไม่กี่วันก่อน พวกเขาเริ่มฟื้นตัวได้แล้วประมาณหนึ่ง แต่ไม่คิดว่าจะเจอเฉินผิงบนเกาะเผิงไหลอีก

ในขณะเดียวกัน สีหน้าของหลิวฉางเปลี่ยนเป็นหนาวเยือกขณะที่นั่งอยู่ตรงมุมห้อง ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้ฝึกพลังมารจะทรงพลังในโลกมนุษย์มากถึงขนาดสามารถบรรลุไปถึงระดับปราชญ์ยุทธ์แล้ว! กล่าวอีกนัยหนึ่ง พวกเขาได้บรรลุถึงขั้นผู้ถอดจิตแล้ว!

อย่างไรก็ตาม ความกลัวปะทุขึ้นภายในใจของหลิวฉางเมื่อเขาเห็นการแสดงพลังของผู้ฝึกพลังมาร

เขาพยายามปกปิดรัศมีพลังทั้งหมดของเขา ด้วยเกรงว่าหนิงจื้อและพรรคพวกจะสังเกตเห็นเขา

ในเวลาเดียวกัน รัศมีของเฉินผิงพุ่งขึ้นอย่างรุนแรง คลื่นพลังอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมาจากตัวเขา และรุนแรงมากจนลูกค้าคนอื่นๆ ในบาร์ลุกหนีไปด้วยความกลัว

หลิวฉางตกใจเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวที่แผ่ออกมาจากเฉินผิง

โลกมนุษย์มีดินแดนที่พลังวิญญาณได้รับการฟื้นฟูแล้วหรือ? ทำไมคนเหล่านี้ถึงไม่ถูกผูกมัดตามกฎของธรรมชาติ? หรือเขามาจากอาณาจักรลับอื่น?

หลิวฉางอดคิดไม่ได้ว่าเฉินผิงสามารถฝึกบำเพ็ญมาจนถึงระดับปัจจุบันได้อย่างไร เขาถึงกับเริ่มสงสัยว่าเฉินผิงอาจจะมาจากดินแดนลับอื่นเช่นเดียวกับเขาหรือไม่

“อย่าเพิ่งสู้กันตอนนี้! ลืมไปแล้วหรือว่าเรามาที่นี่ทำไม?” วิญญาณที่อยู่ในร่างของหนิงจื้อตะโกนด้วยความเดือดดาล