หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1955

"คุณเฉิน ตระกูลอันทรงเกียรติทั้งหมดในอาณาจักรลับได้ส่งคนมาที่เกาะเผิงไหลกันหมด ด้วยเหตุนี้ ตระกูลเก๋อจึงต้องปฏิบัติตาม ท่านเก๋อชางเซิงบอกให้เราช่วยคุณอย่างสุดความสามารถ ตราบใดที่พลังวิญญาณได้รับการฟื้นฟูและเราสามารถควบคุมเกาะเผิงไหลได้ ตระกูลเก๋อก็จะยืนหยัดอยู่ได้” เก๋อฝูไห่ตอบอย่างตรงไปตรงมา

ทันทีที่เฉินผิงได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้ทันทีว่าเก๋อชางเซิงรับรู้เรื่องการฟื้นฟูพลังวิญญาณบนเกาะเผิงไหลแล้ว และต้องการครอบครองสถานที่ดังกล่าว

และเมื่อทุกตระกูลต่างมีความต้องการสิ่งเดียวกัน การต่อสู้จนนองเลือดต้องเกิดขึ้น

ขณะเดียวกัน เฉินผิงตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะหยุดการนองเลือดดังกล่าว

“พูดตามตรงนะครับ คุณเก๋อ จุดประสงค์ของผมในการมาที่เกาะเผิงไหลครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อครอบครองสถานที่แห่งนี้ แต่เพื่อป้องกันการฟื้นฟูของพลังวิญญาณ” เขาเปิดเผยอย่างตรงไปตรงมา

ในตอนนั้น เก๋อฝูไห่ตกใจอย่างเห็นได้ชัด อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าคำพูดของชายคนนั้นเป็นดั่งประกาศิตที่เขาต้องเชื่อฟัง

“ตระกูลเก๋อพร้อมปฏิบัติตามคำสั่งของคุณทุกอย่าง คุณเฉิน” เขากล่าวอย่างหนักแน่นโดยไม่ถามถึงเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังการตัดสินใจของเฉินผิงแม้แต่คำเดียว

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้า ก็ล่วงเลยมาสิบกว่าวันแล้วที่เฉินผิงและคนอื่นๆ มาถึงเกาะเผิงไหล

ในช่วงสิบวันที่ผ่านมา สิ่งต่างๆ บนเกาะเผิงไหลสงบสุขอย่างน่าประหลาดใจ นอกจากกลุ่มคนที่ทะยอยมาถึงในตอนแรกแล้ว ก็แทบไม่มีใครมาอีกในวันต่อมา

ในโรงแรมแห่งหนึ่ง หนิงจื้อยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองออกไปนอกเกาะเผิงไหล “ท่านครับ ใกล้ถึงเวลาแล้วใช่ไหมครับ?” เขาถามอย่างใจเย็น

“ใช่ ได้เวลาแล้ว ออกคำสั่งให้เปิดใช้งานค่ายกลพิทักษ์ภูผาได้” วิญญาณในตัวเขาตอบ

หนิงจื้อพยักหน้า เรียกนักรบเสื้อคลุมทองรมดำสองคนอย่างรวดเร็วและมุ่งหน้าไปยังเนินเขากลางเกาะเผิงไหล

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งเกาะก็เริ่มสั่นสะเทือนราวกับเกิดแผ่นดินไหว

ในเวลาเดียวกัน แสงที่ปะทุก็เริ่มกระพริบบนเนินเขาตรงกลางเกาะเผิงไหล

ความผิดปกติอย่างกะทันหันนั้นดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที

ดังนั้นต้องมีความลับบางอย่างเกี่ยวกับเกาะเผิงไหลที่พวกเขาไม่รู้ แต่เรื่องอีกครึ่งที่พูดถึงการบรรลุความเป็นอมตะนั้นเขามองว่ามันเรื่องไร้สาระอย่างแน่นอน

“ทำไมเราไม่ไปดูด้วยล่ะ คุณเฉิน?”

แม้ว่าเฉินผิงจะไม่เชื่อเรื่องนี้ แต่เจียงเหวยก็ตื่นเต้นเกินกว่าจะอยู่ข้างๆ เขา

เราต้องไปดูสิ่งนี้ให้เห็นกับตา!โดยไม่คำนึงถึงตรรกะอะไรทั้งนั้น เราจะรู้ได้หลังจากไปดูที่นั่น!

"ไปกันเถอะ" เฉินผิงก้มหน้าอย่างจำนน

กว่าที่เฉินผิงและคนอื่นๆ จะไปถึง เนินเขาก็ถูกฝูงชนห้อมล้อมเต็มไปหมดนานแล้ว ห่างออกไปไม่ไกล ประตูหินโบราณค่อยๆ เป็นรูปเป็นร่าง

ทุกคนจ้องมองที่ประตูหินด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย ราวกับว่ามีขุมทรัพย์มหาศาลอยู่เบื้องหลังประตูหินบานนั้น