หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1972

หลิวฉางมองไปที่ทูตมารด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าคนที่อยู่ตรงหน้ารู้ว่าเขาเป็นนายน้อยแห่งปราสาทจันทร์เสี้ยวได้ยัง และยังรู้จักพ่อของเขาอีกต่างหาก

เมื่อได้ยินคำว่า “ปราสาทจันทร์เสี้ยว” สีหน้าของหงเชียนจิ่วก็แข็งทื่อ จากนั้นเขาก็รีบก้าวไปข้างหน้าและคำนับให้หลิวฉางอย่างนอบน้อม “สวัสดีครับ คุณหลิว ผมคือหงเชียนจิ่วจากตระกูลหง”

หลิวฉางชะงักเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วมองหงเชียนจิ่ว "คุณเป็นใคร?"

"คุณหลิว พวกเราตระกูลหงเป็นตระกูลตัวแทนของคฤหาสน์จื้อเสี่ยว ผมได้ยินจากอาจารย์ของผมว่าคฤหาสน์จื้อเสี่ยวกับปราสาทจันทร์เสี้ยวเป็นมิตรสหายกันมานาน และเราได้รับคำสั่งให้ปฏิบัติต่อคนของปราสาทจันทร์เสี้ยวด้วยความเคารพ” หงเชียนจิ่วอธิบาย

หลังจากได้ยินนั้น หลิวฉางก็เข้าใจได้อย่างชัดเจน แบบนี้เอง เขามาจากตระกูลตัวแทนของ คฤหาสน์จื้อเสี่ยว

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เยี่ยมเลย เราอาจมีสิทธิชนะได้หากเรารวมพลังกันในศึกครั้งนี้” หลิวฉางอุทานเสียงสูงอย่างคาดไม่ถึง

เขาคิดว่าพวกเขาอาจจะไม่ได้แพ้หนิงจื้อและพรรคพวกเสมอไป หากเขาร่วมมือกับหงเชียนจิ่วและคนของเขา

ในขณะเดียวกัน สีหน้าของเฉินผิงเคร่งขึมทันทีเมื่อพูดถึงคฤหาสน์จื้อเสี่ยว เพราะเขารู้ว่าแม่ของเขาถูกคุมขังอยู่ที่นั่น

อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังไม่รู้ว่าหงต้าเฉียวได้รับการดูแลดีเป็นพิเศษที่คฤหาสน์จื้อเสี่ยวในทุกๆ วัน ซึ่งดีกว่าตอนที่เธออยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลหลงมาก

พอเห็นเฉินผิงทำหน้าบึ้ง หลงซิงซูก็เข้าใจได้ว่าอะไรเป็นอะไรพร้อมดึงแขนเสื้อเฉินผิงเบาๆ เขากลัวว่าเฉินผิงอาจทำอะไรบุ่มบ่าม ซึ่งคงจะเป็นผลร้ายต่อตัวเขาเองถ้าทำตัวเป็นศัตรูกับทั้งสองฝ่ายในสถานการณ์นั้น

หงเชียนจิ่วไม่รู้ว่าเฉินผิงมีเรื่องบาดหมางกับคฤหาสน์จื้อเสี่ยว ดังนั้นเขาจึงหันไปหาฝ่ายหลังและพูดว่า “เฉินผิง มาถึงขั้นนี้แล้ว ทำไมเราไม่จับมือกันและสู้กับพวกที่มาจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ด้วยกันล่ะ? ผมรู้นะว่าคุณเองก็เกลียดชังพวกเขาเข้าไส้! แฟนของคุณดูเหมือนจะยังถูกพวกเขาจับตัวไว้ใช่ไหม? คุณไม่อยากล้างแค้นให้เธอเหรอ?”

หงเชียนจิ่วต้องการที่จะซื้อใจเฉินผิง ตราบใดที่เฉินผิงเข้าร่วมกับพวกเขา พวกเขาจะมีกำลังคนมากขึ้นไปอีก เมื่อบวกกับเชิงยุทธ์ของหลิวฉางในฐานะที่เป็นปราชญ์ยุทธ์ คงเป็นเรื่องยากสำหรับหนิงจื้อและคนอื่นๆ ที่จะหาข้อได้เปรียบในการศึกได้

"ก็ได้ ผมตกลงเข้าร่วมกับฝ่ายคุณ”

แม้ว่าเฉินผิงจะเป็นศัตรูกับคฤหาสน์จื้อเสี่ยว แต่ในขณะนั้นเขาก็ยังยึดเหตุผลเป็นหลัก การร่วมมือกับหงเชียนจิ่วเท่านั้นที่เขาจะมีโอกาสทำลายแท่นบูชานั้นได้

จากนั้นทั้งคู่ก็เข้าไปช่วยสู้เช่นเดียวกัน ขณะที่เฉินผิงจ้องไปที่แท่นบูชาเพื่อหาโอกาสที่จะทำลายมัน

อย่างไรก็ตาม ทูตมารกำลังยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่หน้าแท่นบูชา เขาไม่มีทีท่ากังวลใดๆ ต่อหนิงจื้อ และนักรบชุดคลุมทองรมดำทั้งสี่ที่กำลังถูกรุม

เขาเพ่งสมาธิไปกับการปกป้องแท่นบูชาเท่านั้น คอยป้องกันไม่ให้ใครเข้าใกล้ได้

เพียงครู่เดียว ซากปรักหักพังโบราณทั้งหลังก็สั่นสะเทือน และก้อนหินก็ปลิวว่อนไปทุกหนทุกแห่ง ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครกล้าใช้พลังเต็มร้อยในตอนนั้น หากทั่วทั้งซากปรักหักพังถล่มลงมาจากการสู้รบที่ดุเดือด ก็คงไม่มีใครสามารถหนีพ้นได้

แม้ว่าทุกคนจะพยายามยื้อเอาไว้ แต่รอยแตกก็เริ่มปรากฏขึ้นภายในซากปรักหักพังโบราณ และหินยังคงร่วงหล่นลงมา

"คุณเก๋อ หลงซิงซู รีบพาคนของคุณออกไปจากที่นี่ ที่แห่งนี้กำลังจะถล่ม” เฉินผิงสั่งให้พวกเขาออกไปทันทีหลังจากที่เขาเดินเข้าไป