หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1992

ที่สนามบินนานาชาติแห่งจิงตู เฉินผิงและหูหม่าซือเดินท่ามกลางฝูงชนในชุดที่ดูเรียบง่าย

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ขึ้นเครื่องบิน

เนื่องจากไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยว ผู้โดยสารบนเครื่องจึงมีน้อย เฉินผิงและหูหม่าซือเลือกห้องโดยสารชั้นหนึ่ง

ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะสะดุดตามากเกินไป เฉินผิงก็คงใช้เครื่องบินส่วนตัวแทน

เพียงชั่วครู่หลังจากที่ชายทั้งสองนั่งลง หญิงสาวคนหนึ่งที่สวมแว่นกันแดดที่ดูโฉบเฉี่ยว เกล้าผมเป็นลอนประบ่าและมีเรือนร่างอันน่าทึ่งก็เดินทอดน่องขึ้นมา

ด้วยกางเกงยีนส์ขนาดเล็กที่รัดขาของเธอ เธอดูราวกับหญิงผู้งามสง่าเหนือใครๆ ผู้คนต่างเหลียวมองไม่ว่าเธอจะเดินไปไหน

เธอถอดแว่นกันแดดออกแล้วเอนกายลงข้างๆ เฉินผิง

ในจังหวะนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอรีบหยิบออกมาและรับสาย

ทันใดนั้น ปากของเธอก็เอ่ยภาษาต่าวกั๋วออกมาอย่างไม่ติดขัด โชคดีที่เฉินผิงเข้าใจภาษานั้นและรู้ว่าเธอกำลังพูดอะไร

อืม เธอคงหงุดหงิดเพราะโดนคนของตระกูลโทรมาเร่ง

“ฉันขึ้นเครื่องแล้ว และอีกเดี๋ยวเครื่องบินก็กำลังจะออก ไม่ต้องโทรหาฉันอีกนะ เพราะฉันจะปิดโทรศัพท์เดี๋ยวนี้”

หลังจากที่หญิงสาวพูดจบ เธอก็เปิดโหมดเครื่องบินทันที

ไม่นานเครื่องบินก็ออกตัว เฉินผิงหลับตาลงอย่างสงบ ในขณะเดียวกันหูหม่าซือก็นอนลงโดยไม่เหลือบมองหญิงสาวข้างกายแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจมองผู้หญิงคนอื่นอีกหลังจากที่ได้คบกับโจวเจี๋ย

"ขอโทษนะคะ..."

ขณะที่เฉินผิงกำลังหลับตา จู่ๆ เสียงของหญิงสาวข้างตัวเขาก็แว่วเข้าหู

เขาลืมตาขึ้นและหันไปหาหญิงสาวด้วยความงุนงง

“ฉันขอโทษที่รบกวนคุณ แต่คุณช่วยเปิดนี่ให้ฉันได้ไหม”

หญิงสาวถือขวดหมากฝรั่งไว้ในมือ คงจะเปิดฝาไม่ออก

เฉินผิงยิ้มเล็กน้อย บิดฝาขวดหมากฝรั่งให้เปิดออกก่อนจะส่งคืนให้เธอ

หญิงสาวขอบคุณเขาอย่างจริงใจและหยิบหมากฝรั่งออกมาให้เขาชิ้นหนึ่ง “นี่ค่ะ ฉันให้คุณ”