เฉินผิงถึงได้รู้ว่าองครักษ์พวกนั้นมารับยูมิโกะ อืม ดูจากการเปิดตัวสุดอลังการของเธอ ตระกูลของเธอคงมีอำนาจล้นหลาม
“ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะมีภูมิหลังที่ทรงอิทธิพลเช่นนี้ ดูความใหญ่โตโอ่อ่านี่สิ ช่างน่าประทับใจ!” หูหม่าซืออดไม่ได้ที่จะอุทานเมื่อเห็นขบวนรถที่มารับยูมิโกะ
เมื่อยูมิโกะกำลังจะขึ้นรถ เธอก็หยุดกะทันหันและเหลียวมามองที่เฉินผิง เธอโบกโทรศัพท์ในมือให้เขาเห็น
วินาทีถัดมา องครักษ์คนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาเฉินผิงและยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เขา มันคือเบอร์โทรของยูมิโกะ
หลังจากนั้นขบวนรถก็แล่นออกไป มีคนเข้ามาหาเฉินผิงและพูดด้วยสีหน้าท่าทางแฝงความอิจฉา “โชคดีจริงๆ พ่อหนุ่ม ใครจะไปคิดว่าทายาทตระกูลวาตานาเบะจะให้เบอร์โทรศัพท์ของเธอกับคุณ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็ตกตะลึงทันที "อะไรนะ? ทายาทตระกูลวาตานาเบะ?”
"ใช่ นั่นคุณหนูยูมิโกะ คุณไม่รู้จักเธอเหรอ?”
ชายคนนั้นส่งสายตาประหลาดใจให้เขา
“อ๋อ ผมรู้จัก แต่เราเพิ่งเจอกันได้ไม่นาน”
เฉินผิงทำได้เพียงส่งยิ้มอายๆ ให้เขาก่อนจะเดินจากไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...