หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2004

นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมมาซาโตะที่อายุมากและไม่มีส่วนร่วมในกิจการของครอบครัววาตานาเบะ แต่ยังคงเป็นจิตวิญญาณของครอบครัว การปรากฏตัวของชิสิมะทำให้มาซาโตะมีความสุขในวัยชราอย่างสงบ

ทันทีที่ฟุมิโอะนั่งลง ประตูก็ถูกเคาะและเปิดออกอีกครั้ง ไม่นาน อาสึกะก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า อาสึกะก็ผงะเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นฟุมิโอะที่นั่นด้วย อารมณ์ที่ขัดแย้งก็เริ่มพลุ่งพล่านภายในตัวเขา

“พวกเธอทั้งคู่มาถึงทันเวลาพอดี เชิญนั่งก่อนสิ” มาซาโตะพูดพลางโบกมือ

ทุกคนนั่งลงและรอให้มาซาโตะพูด ไม่มีใครกล้าแสดงการไม่ให้ความเคารพใดๆ ด้วยรู้ว่าแม้แต่การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็จะพบกับดาบคาตานะอันแหลมคมของชิสิมะ

“ฉันได้รับข่าวจากศาลเจ้าเซนกุว่าพวกเราครอบครัววาตานาเบะจำเป็นต้องส่งทรัพยากรและเงินทุนของเราเมื่อต้นปีนี้” มาซาโตะพูดช้าๆ

“ท่านปู่ครับ ผมได้เตรียมทรัพยากรและเงินทุนไว้แล้ว เราสามารถส่งมอบได้ทุกเมื่อครับ” ฟุมิโอะตอบทันที เมื่อการเลือกตั้งใกล้เข้ามา ฟุมิโอะจำเป็นต้องแสดงความสามารถของเขา

"ดี!" มาซาโตะพยักหน้าและพูดต่อ “ฉันได้ยินมาว่าซามูไรของเราปะทะกับรัฐบาลของชาวต้าซย่าเมื่อไม่นานมานี้ และเราได้สังหารเจ้าหน้าที่ของพวกเขาไปหลายคน เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”

“ครับ ผมก็สืบสวนเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน อาสึกะเป็นคนออกคำสั่งให้ส่งคนตามล่าศัตรูในอาณาจักรต้าซย่า ซึ่งนำไปสู่ความขัดแย้งกับเจ้าหน้าที่ของต้าซย่าและส่งผลเสียต่อครอบครัวของเรา ทั้งนี้ผมได้ส่งคนไปต้าซย่าเพื่อชี้แจงเรื่องนี้แล้วครับ”

ฟุมิโอะเล่าเรื่องทุกอย่างที่เขารู้ให้มาซาโตะฟังทันทีเมื่อกล่าวถึงเหตุการณ์นี้

เขาต้องการใช้เรื่องนี้เพื่อป้องกันไม่ให้อาสึกะแข่งขันกับเขาในตำแหน่งผู้นำตระกูล

ในขณะนี้ไม่มีความสัมพันธ์ฉันพี่น้องระหว่างพวกเขา

เขาทนได้ทุกอย่าง รวมถึงการสูญเสียตำแหน่งผู้นำของตระกูล แต่เขาไม่อาจยอมตกลงที่จะส่งลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาไปที่ศาลเจ้าเพื่อการชำระล้าง ท้ายที่สุดแล้วเขารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอที่นั่น

“ท่านปู่ครับ ผม—”

ฟุมิโอะ ต้องการโต้เถียงและหยุดพวกเขาไม่ให้ส่งลูกสาวไปที่ศาลเจ้า แต่มาซาโตะกลับเพิกเฉยต่อคำอ้อนวอนของเขาและโบกมือพร้อมพูดว่า "แค่นี้แหละ ทุกคนออกไปได้แล้ว”

ทุกคนลุกขึ้นและจากไป ฟุมิโอะเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกไปเช่นเดียวกัน ทันทีที่เขาก้าวออกมา เขาเห็นอาสึกะมองเขาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย

“ฟุมิโอะ พี่ชายที่รักของฉัน ฉันเตือนพี่แล้วว่าอย่าส่งยูมิโกะไปที่อาณาจักรต้าซย่าแต่พี่ก็ไม่ฟัง ตอนนี้ยูมิโกะจะถูกส่งไปที่ศาลเจ้า แล้วพี่ก็อาจไม่ได้เจอเธออีกเลยชั่วชีวิตนี้ โถ่ หลานสาวผู้น่าสงสารของฉันทั้งยังเด็ก มีชีวิตชีวา และน่ารัก...” อาสึกะพูดพร้อมยิ้มปานจะฉีกถึงใบหู