หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2005

ฟุมิโอะจ้องมองอาสึกะอย่างโกรธเคืองแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาทำได้เพียงจากไปด้วยความหงุดหงิด อย่างไรก็ตาม เขายังคงเป็นผู้นำของตระกูลและเป็นพี่ชายของอาสึกะ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าทำร้ายอาสึกะในที่สาธารณะ

เขากลับมาบ้านด้วยอาการโกรธเกรี้ยว เมื่อเคอิกะเห็นเขา เธอก็รีบเข้ามาช่วยสามีเปลี่ยนเสื้อผ้า "เกิดอะไรขึ้นคะ? อะไรทำให้คุณโกรธถึงขนาดนี้คะ ฟุมิโอะ?” เคอิกะเอ่ยถาม

ฟุมิโอะอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ เคอิกะถึงกับตะลึงกับเรื่องที่ได้ยิน

หลังจากนั้นไม่นาน เคอิกะก็อารมณ์เสียและอุทานว่า “ไม่-ไม่... เป็นไปไม่ได้ ฉันจะไม่ส่งลูกสาวของเราไปที่ศาลเจ้า ถ้าคุณกล้าทำ ฉันจะตายต่อหน้าคุณ...”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฟุมิโอะก็กอดภรรยาแน่นด้วยความรู้สึกสงสารเธอ “ผมก็ไม่อยากทำเช่นนั้นเหมือนกัน แต่จะทำยังไงได้ล่ะ” เขาตอบ

ฟุมิโอะลังเลที่จะทำเช่นนั้น แต่เขาต้องทำตามคำสั่งของมาซาโตะ นอกจากนี้ อาจเป็นคำสั่งจากศาลเจ้าเอง เขาจะต่อต้านคำสั่งนั่นได้อย่างไร?

“เราหนีไปได้ ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ และคุณก็ควรลงจากตำแหน่งผู้นำของตระกูล...” เคอิกะแนะนำ

"ไป? ไปไหน? แม้ว่าเราจะหนีไปจนสุดขอบโลก พวกเขาก็จะตามหาเราจนเจอ” ฟุมิโอะส่ายศีรษะเมื่อพบว่าคำแนะนำของภรรยานั้นไม่สามารถทำได้

“ฉันไม่สน! ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น! ฉันไม่ยอมให้คุณส่งลูกสาวของเราไปที่ศาลเจ้านั่น!” เคอิกะตะโกนราวกับหญิงเสียสติ

ฟุมิโอะมองดูอย่างอับจนหนทาง แต่โชคยังเข้าข้างที่ไม่มีกำหนดระยะเวลา พวกเขายังสามารถถ่วงเวลาและคิดวางแผนได้

สามวันผ่านไปนับจากนั้น

เฉินผิงและหูหม่าซือ ใช้เวลาทั้งวันไปกับการดื่มและนอนกรนอยู่กับเหล่าฟ่าน การดื่มเหล้าและนอนหลับเป็นกิจวัตรประจำตลอดช่วงเวลาสามวันที่ผ่าน

“เฉินผิง นี่ก็ผ่านมาสามวันแล้ว แผนการของคุณไม่ได้ผล ฟุมิโอะไม่มาหาคุณเลย” หูหม่าซือบ่นอย่างกระสับกระส่าย

แม้ว่าพวกเขาจะดื่มและนอนทุกวัน แต่สภาพแวดล้อมที่นี่แย่มาก และที่สำคัญคือไม่มีผู้หญิงเลยแม้แต่คนเดียว ถ้าโจวเจี๋ยอยู่ที่นี่หูหม่าซือคงไม่เป็นกังวลมากเท่านี้

“เข้ามาสิ” เหล่าฟ่านพูดเรียบๆ

เฉินผิงและหูหม่าซือต่างก็สงสัยว่าเพราะเหตุใดเหล่าฟ่านจึงรู้ว่าฟุมิโอะจะมา

ฟุมิโอะ เข้าไปในบ้านที่มีสภาพทรุดโทรมพร้อมกับยูมิโกะ เขาวางขวดไวน์ไว้ข้างหน้าเหล่าฟ่านและพูดอย่างสุภาพว่า “คุณเหล่าฟ่านครับ นี่สำหรับคุณ”

แต่เหล่าฟ่านไม่แม้แต่จะหันมามอง เขาพูดช้าๆ ว่า “ผมไม่รับของขวัญโดยไม่มีเหตุผล ถ้าคุณต้องการให้ผมฆ่าใครสักคน ก็แค่เพียงฝากเงินเข้าบัญชีของผม”

ฟุมิโอะดูเขินอายในทันที เขาไม่มีเงินสกุลดอลลาร์หลายพันล้านที่จะจ้างเหล่าฟ่านให้ฆ่าใครสักคน

“เฉินผิง ขอบคุณมากที่ช่วยฉันจากการถูกลักพาตัวเมื่อสองวันก่อน” ยูมิโกะพูดกับเฉินผิงอย่างมีความสุข