“ไม่... ไม่...” ยูมิโกะร้องไห้และทิ้งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของฟุมิโอะ “พ่อคะ หนูไม่อยากไปไหนทั้งนั้น หนูจะอยู่กับพ่อกับแม่...”
“ยูมิโกะ ฟังพ่อนะลูก เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกถ้าลูกถูกส่งไปที่ศาลเจ้า แม้ว่าลูกจะยังเด็ก แต่อีกหน่อยลูกก็จะเข้าใจเอง ติดตามคุณเฉินไปเถอะ ด้วยนิสัยของเขา พ่อเชื่อว่าเขาจะปกป้องลูกได้”
หลังจากพูดจบ ฟุมิโอะก็หันไปหาเฉินผิงและกล่าวเสริมว่า “แน่นอนว่าผมไม่ได้มาขอให้คุณช่วยเราโดยไม่มีอะไรตอบแทน ตระกูลวาตานาเบะจะเสนอชุดทรัพยากรให้กับศาลเจ้าเร็วๆ นี้ แต่ผมตั้งใจจะมอบให้คุณเพื่อตอบแทน คุณเฉิน”
สิ่งนี้ทำให้เฉินผิงพูดไม่ออก เดิมทีเขามาที่นี่เพื่อทำลายตระกูลวาตานาเบะ แต่ตอนนี้เขากลับพบว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้
ฉันจะพายูมิโกะและทรัพยากรกลับไปกับฉันด้วยจริงๆ อย่างนั้นเหรอ? การพาสาวงามจากต่าวกั๋วกลับไปอย่างกะทันหันเช่นนี้ เป็นเรื่องยากที่จะอธิบายหรือเปล่านะ?
ในขณะที่เฉินผิงไม่แน่ใจว่าจะตอบฟุมิโอะอย่างไรดี เหล่าฟ่านก็พูดขึ้น “ฟุมิโอะ เลิกตีบทพ่อที่แสนดีได้แล้ว บอกเราเกี่ยวกับแผนอื่นๆ ของคุณมาเถอะ…”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของฟุมิโอะก็แดงก่ำด้วยความลำบากใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...