"ท่านปู่ครับ" อาสึกะมองไปที่มาซาโตะ
“ถ้าแกไม่ยอมตาย แกคาดหวังว่าจะให้ทั้งครอบครัวจะต้องพินาศไปพร้อมกับแกอย่างงั้นเหรอ? เมื่อแกตาย ครอบครัวของเราจะไม่ต้องกังวลอีกต่อไป” มาซาโตะจ้องมองที่อาสึกะ
อาสึกะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าต่อหน้าเฉินผิง
เฉินผิงมองอาสึกะอย่างเฉยเมยโดยไม่พูดอะไรสักคำ ก่อนที่เขาเตะดาบคาตานะเข้าหาอาสึกะ
เมื่อมองไปยังดาบคาตานะที่อยู่ตรงหน้า อาสึกะก็เข้าใจเจตนาของเฉินผิงทันที
เขาค่อยๆ หยิบดาบคาตานะมาและเงยศีรษะขึ้นมองเฉินผิง “ฉันตายได้ แต่ฉันหวังว่าแกจะไว้ชีวิตคนอื่นๆ”
อย่างไรก็ตาม เฉินผิงยังคงมองอาสึกะอย่างไม่ละสายตาและไม่ตอบตกลงใดๆ
เมื่อเห็นเช่นนั้น อาสึกะก็ถอนหายใจออกมา เขาเช็ดเลือดออกจากดาบคาตานะเบาๆ แล้วแทงท้องตัวเอง
ก่อนที่ดาบคาตานะจะแทงเข้าที่ท้องของอาสึกะ ดวงตาของเขาก็พลันเป็นประกาย เขาเปลี่ยนทิศทางของดาบอย่างรวดเร็วด้วยการตวัดข้อมือเพื่อแทงไปที่เฉินผิงซึ่งยืนอยู่ใกล้มากและไม่ทันตั้งตัว
ฉึก!
เฉินผิงถูกดาบคาตานะของอาสึกะแทงเข้าที่ท้องอย่างรุนแรง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...