หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2026

เมื่อมิเอโกะที่กำลังต่อสู้กับหูหม่าซือเห็นมากิล้มตายไป เธอก็รู้สึกตื่นตระหนก

ถ้าหากมากิผู้แข็งแกร่งยิ่งกว่าเธอยังสิ้นชีพลงเพราะเฉินผิง เธอก็ไม่น่าจะพบจุดจบที่ดีกว่าเขาสักเท่าไหร่นักหรอก

ในชั่วขณะที่เธอใจลอย หูหม่าซือก็ซัดฝ่ามือใส่หน้าอกของเธอจนลอยกระเด็นออกไป

“ว้าว พวกมันให้ความรู้สึกนุ่มนิ่มชะมัดเลย” เขาผงะไปเล็กน้อย

ขณะที่มิเอโกะพุ่งแหวกอากาศ ร่างกายของเธอก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นโปร่งใสก่อนที่จะหายไปต่อหน้าต่อตาเขา

ขณะที่เขาเพลิดเพลินกับความรู้สึกที่สัมผัสได้เมื่อก่อนหน้านี้ เขาพลันนึกขึ้นได้เธอหนีไปแล้วก็รู้สึกตื่นตระหนก เขารีบร่ายเวทย์อีกสองสามครั้งด้วยหวังว่าจะทำให้เธอปรากฎตัวขึ้นมาอีกครั้งได้

น่าเสียดายที่เวทย์เหล่านั้นไม่ได้ผล ราวกับว่ามิเอโกะหายไปในอีกมิติหนึ่ง

“ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว คุณก็หนีไม่พ้นหรอก” เฉินผิงแค่นเสียงก่อนที่จะปลดปล่อยพลังที่มองไม่เห็นขึ้นสู่ฟ้า เผยให้เห็นฝ่ามือใหญ่ยักษ์พอที่จะโอบล้อมคฤหาสน์ได้เกือบทั้งหลัง

เมื่อเคล็ดวิชาล่องหนของมิเอโกะสลายไปภายใต้ฝ่ามือ เธอก็ถึงกับถอยร่น

ช่างน่าเสียดายที่สำหรับเธอแล้ว เฉินผิงแข็งแกร่งเกินกว่าที่เธอจะต้านทานไหว

ทันใดนั้นเธอก็ถูกแรงมหาศาลดูดไปทางเขา ลำคอของเธอตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาและถูกกำไว้แน่น

เธอมีสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด “ได้โปรด... ไว้ชีวิตฉันด้วย...”

“ฉันนึกว่าเหล่านินจาจะยอมตายมากกว่ายอมจำนนให้ศัตรูเสียอีกนะ คุณจะวิงวอนขอความเมตตาไปทำไมกัน?” เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง นินจาชายคนก่อนหน้านี้ไม่ยอมจำนน งั้นทำไมเธอที่เป็นหัวหน้าของพวกมันกลับทำเช่นนี้เสียเล่า?

“ได้โปรด... ไว้ชีวิตฉันด้วย...” เธอยังคงอ้อนวอนต่อไปเพราะเป็นเพียงทางเลือกเดียวของเธอแล้ว

มิเอโกะทอดสายตามองเขาอย่างยั่วยวนแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะเธอสามารถบอกได้เลยว่าเขาทนไม่ได้ที่จะสังหารเธอหรอก

“ถ้าคุณไว้ชีวิตฉันล่ะก็ คุณอยากให้ฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น นายท่าน ฉันจะรับใช้คุณเป็นอย่างดีเลยเชียวล่ะ” เธออิงแอบแนบชิดกับร่างของเขาแล้วแสร้งทำเป็นอ่อนแอ

เมื่อฟุมิโอะกับเหล่าฟ่านเห็นว่าหูหม่าซือเพลิดเพลินมากขนาดไหน ก็ถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว

ก่อนที่เหล่าฟ่านจะทันได้เอ่ยเตือนสติหูหม่าซือ เฉินผิงก็เข้ามาขวางเขาไว้

เขาอยากดูว่าหูหม่าซือจะจัดการกับมิเอโกะอย่างไร

เธอยังคงอิงแอบแนบชิดกับร่างของหูหม่าซือพลางฉีกยิ้ม ฉันไม่ต้องตายแล้ว...

“ผมอยากให้ทำอะไรคุณก็เต็มใจจริงๆ งั้นเหรอ?” หูหม่าซือถาม