เมื่อมิเอโกะที่กำลังต่อสู้กับหูหม่าซือเห็นมากิล้มตายไป เธอก็รู้สึกตื่นตระหนก
ถ้าหากมากิผู้แข็งแกร่งยิ่งกว่าเธอยังสิ้นชีพลงเพราะเฉินผิง เธอก็ไม่น่าจะพบจุดจบที่ดีกว่าเขาสักเท่าไหร่นักหรอก
ในชั่วขณะที่เธอใจลอย หูหม่าซือก็ซัดฝ่ามือใส่หน้าอกของเธอจนลอยกระเด็นออกไป
“ว้าว พวกมันให้ความรู้สึกนุ่มนิ่มชะมัดเลย” เขาผงะไปเล็กน้อย
ขณะที่มิเอโกะพุ่งแหวกอากาศ ร่างกายของเธอก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นโปร่งใสก่อนที่จะหายไปต่อหน้าต่อตาเขา
ขณะที่เขาเพลิดเพลินกับความรู้สึกที่สัมผัสได้เมื่อก่อนหน้านี้ เขาพลันนึกขึ้นได้เธอหนีไปแล้วก็รู้สึกตื่นตระหนก เขารีบร่ายเวทย์อีกสองสามครั้งด้วยหวังว่าจะทำให้เธอปรากฎตัวขึ้นมาอีกครั้งได้
น่าเสียดายที่เวทย์เหล่านั้นไม่ได้ผล ราวกับว่ามิเอโกะหายไปในอีกมิติหนึ่ง
“ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว คุณก็หนีไม่พ้นหรอก” เฉินผิงแค่นเสียงก่อนที่จะปลดปล่อยพลังที่มองไม่เห็นขึ้นสู่ฟ้า เผยให้เห็นฝ่ามือใหญ่ยักษ์พอที่จะโอบล้อมคฤหาสน์ได้เกือบทั้งหลัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...