พริบตาเดียวก็ผ่านไปสองวันแล้ว
ตำแหน่งประธานบริษัทของเฉินผิงก็ไม่ได้น่าสนใจเท่าไรนัก เขาคิดแต่จะหาโอกาสอธิบายเรื่องของซูอวี่ฉีกับพ่อแม่!
หากพ่อแม่ยอมตกลงย้ายไปอยู่ที่ผานหลงวานจะเป็นการดีที่สุด เขาจะได้เร่งฝึกบำเพ็ญฌาน ที่นี่ไม่มีพลังชี่เลยสักนิด ไม่สามารถบำเพ็ญฌานได้เลย!
แต่เมื่อเห็นพ่อแม่ของเขาและหวังฉั่งเฟิ่งผู้เป็นแม่ของหวังหันหันพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของเขาและหวังหันหันอย่างมีความสุข เฉินผิงเองก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นพูดอย่างไรดี!
แต่ในวันนี้ช่วงเย็นหลังเลิกงาน เฉินเป่ากั๋วโทรศัพท์หาเฉินผิง!
บอกว่าครอบครัวของหวังหันหันได้ย้ายออกไปแล้ว!
ทันทีที่ได้ยิน เฉินผิงรู้สึกตกใจ เขารีบขับรถกลับไปถึงบ้าน จึงได้เห็นประตูบ้านของหวังหันหันถูกล็อกเอาไว้
และในมือของเฉินเป่ากั๋วก็มีจดหมายอยู่ฉบับหนึ่ง!
“เฉินผิง หันหันฝากจดหมายไว้ให้ลูกน่ะ...”
เฉินเป่ากั๋วยื่นจดหมายให้เฉินผิง!
เมื่อเขาเปิดจดหมายอ่าน จึงได้รู้ว่าหวังหันหันไม่ต้องการอยู่ในเมืองนี้อีกต่อไปแล้ว เธอจึงพาแม่ของเธอไปอยู่กับญาติที่เมืองอื่น เพราะเธอไม่สามารถเผชิญหน้ากับเฉินผิงทุกวันได้!
นอกจากนี้ เนื้อความในจดหมาย เธอยังเขียนอธิบายถึงความสัมพันธ์ระหว่างเฉินผิงและซูอวี่ฉีไว้อย่างชัดเจนเพื่อให้พ่อแม่ของเฉินผิงได้รับรู้!
หลังจากได้อ่านจดหมายแล้ว เฉินผิงกำหมัดแน่น เขาไม่ต้องการทำร้ายเธอ บางที นี่อาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด หากจะต้องเจอหน้าเขาทุกวัน หวังหันหันอาจจะเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม
“เฮ้อ หันหันเป็นเด็กที่น่าสงสารมาก ก็แค่ลูกสองคนมีบุญแต่ไร้วาสนา...”
ถังหงอิงถอนหายใจ เห็นได้ชัดว่าเธอรู้เนื้อความในจดหมายแล้ว!
“เฉินผิง ลูกนี่ก็ไม่รู้จักบอกพวกเราสักหน่อย ถ้าลูกกับอวี่ฉีคบกันจริงๆ พ่อแม่ก็ไม่คัดค้านหรอก ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีฐานะยังไง ขอแค่จริงใจก็พอแล้ว พวกเราก็แค่กลัวว่าลูกจะถูกหลอก เดี๋ยวเย็นนี้ลูกเรียกอวี่ฉีมากินข้าวที่บ้านนะ พ่อกับแม่จะได้ขอโทษเธอด้วย เธอให้พวกเรายืมใช้บ้าน พวกเรายังไปเข้าใจผิดเธออีก...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...