หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2088

ถึงแม้ต้าเหนิงจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่หนิงจื้อรู้ว่าเขาไม่สามารถต่อรองอะไรได้

เขารู้ว่าหากเขาปฏิเสธจะเกิดอะไรขึ้น

มันจะแย่ยิ่งกว่าการตายเสียอีก

หนิงจื้อมองขึ้นไปที่ประตูนรกขณะที่หูของเขาฟังเสียงโหยหวนที่ดังมาจากด้านใน ทว่าเขาทำได้เพียงแต่กัดฟันตอบไป “ผมยอมรับ...”

“ยอดเยี่ยม ฉันจะรอแกกลับมาจากประตูนรก ไปได้แล้ว...” ต้าเหนิงกล่าวพร้อมโบกมือ

ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกขาอ่อนตอนที่เขายืนขึ้น แต่ว่าหนิงจื้อก็เดินไปเข้าไปในประตูนรกอยู่ดี

ประตูค่อยๆ ปิดลงพร้อมกับร่างของเขาที่หายเข้าไปด้านใน แสงดับไปและคนในชุดม่วงทั้งเจ็ดก็เก็บลูกบอลทองดำในมือของพวกเขา

ฑูตมารมองไปที่ประตูนรกที่กำลังหายไป เหงื่อเย็นๆไหลลงจากหน้าผากของเขา

“เฉินผิงเข้าไปในอาณาจักรลับหรือยัง?” ต้าเหนิงถามเขา

“ครับ เขาเข้าไปแล้ว ผมปิดทางเข้าอาณาจักรลับเรียบร้อย ถ้าเราไม่เปิดมัน เขาก็จะไม่มีทางออกมาได้” ฑูตมารรีบตอบด้วยความเคารพ

“ดีมาก ให้เขาอยู่ในนั้นไป ไม่ต้องไปสนใจเขาอีกแล้ว” ต้าเหนิงสั่งพร้อมกับพยักหน้า

ทว่าฑูตมารดูจะสงสัยอะไรอยู่ “เราจะไม่ส่งใครไปฆ่าเฉินผิงเหรอครับท่านต้าเหนิง? ใช้หนึ่งอาณาจักรลับของเราในการขังเขาไว้ข้างในมันจะไม่สิ้นเปลืองเปล่าๆ หรือครับ?”

เขาไม่เข้าใจ การจะฆ่าเฉินผิงมันง่ายมากสำหรับพวกเราในเมื่อเขาเข้าไปในอาณาจักรลับของเราแล้ว ทำไมเราจะต้องขังเขาไว้ข้างในด้วย?

อย่างไรเสีย ทรัพยากรในทุกอาณาจักรลับนั้นมีค่าสำหรับสำนักใจทมิฬมาก

ตอนนั้นเองที่เขาตระหนักได้ว่าเขาถามคำถามที่ไม่ควรถามออกไปโดยไม่รู้ตัว

โชคยังดีที่วันนี้ท่าต้าเหนิงไม่โมโหเข้า!

ฑูตมารเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขาและรีบกล่าว “ผมขอตัวครับ...”

หลังจากที่ฑูตมารออกไป ต้าเหนิงหันไปมองบุคคลในชุดม่วงทั้งเจ็ดก่อนจะกล่าว “ทุกท่าน ตอนนี้การชุมนุมอาณาจักรลับกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง แปดมหาอาณาจักรลับจะตกอยู่ในความสับสนอลหม่าน นี่เป็นโอกาสของเรา ผมแน่ใจว่าพวกคุณไม่อยากเสียเวลาทั้งชีวิตติดอยู่ในอาณาจักรลับ เราควรจะมีจุดมุ่งหมายร่วมกันในการเป็นผู้บำเพ็ญฌานนั่นคือการขึ้นไปสู่อาณาจักรนิรันด์และหนีออกจากอาณาจักรลับที่เป็นเหมือนกรงนี้! ถึงแม้ว่าการฟื้นฟูพลังวิญญาณจะล้มเหลว เรายังสามารถจะเปิดประตูนรกถ้าเราสามารถหาคนที่มีร่างกายพิเศษแปดคนได้ ถึงตอนนั้น เราจะสามารถฟื้นฟูพลังวิญญาณได้ และเราจะเป็นอิสระจากการถูกจองจำในอาณาจักรลับด้วย”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อ “ทุกท่านต้องจำไว้ว่าเราทั้งแปดคนลงเรือลำเดียวกันแล้ว หากเราคนใดคนหนึ่งเปิดเผยตัวตน เราทั้งหมดจะไม่สามารถหนีได้ อีกอย่าง เราทั้งแปดต้องร่วมมือกันเพื่อเปิดประตูนรกที่แท้จริง หลังจากผ่านมาหลายร้อยปี นี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายของเราในการออกจากอาณาจักรลับ!”

น้ำเสียงของต้าเหนิงในช่วงท้ายประโยคฟังดูเศร้าโศก

ถึงแม้ว่าบุคคลชุดม่วงทั้งเจ็ดคนจะไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าสายตาของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยความปรารถนา