ซูอวี่ฉีทำได้เพียงคืนหนังสือกลับไปเมื่อเธอได้ยินดังนั้นก่อนจะกล่าว “พวกเธอสองคนเป็นยังไงบ้าง ถ้าเป็นไปด้ เราต้องทำตัวให้ชินกับอาณาจักรลับเสียก่อน!”
“เราไม่เป็นไร” เสี่ยวหรูและอู่เม่ยเอ๋อร์พยักหน้า
หลังจากนั้นซูอวี่ฉีพาทั้งสองคนไปสำรวจอาณาจักรลับนี้ ทว่าตอนที่พวกเธอเดินทาง พวกเธอไม่เจอใครจากสำนักใจทมิฬหรือแม้แต่อสุรกายเลย
มันแปลกที่อาณาจักรลับที่ใหญ่ขนาดนี้จะไม่มีอสุรกายอยู่เลย เพราะว่าในอาณาจักรลับมีทรัพยากรหลายอย่าง พวกอสุรกายมักจะมีแก่นอสูรที่ถูกผู้บำเพ็ญเพียรเอาไปใช้สำหรับการบำเพ็ญเพียร
น่าแปลกที่อาณาจักรลับนี้ไม่มีอะไรเลย ไม่มีแม้แต่รัศมีของสิ่งมีชีวิตด้วยซ้ำ
ถึงอย่างนั้น บรรยากาศของอาณาจักรลับนี้เงียบสงบดี ทำให้ทั้งสามสาวไม่ต้องลำบาก
หลังจากเดินมาสักพักใหญ่ อู่เม่ยเอ๋อร์เริ่มที่จะหมดแรง
อย่างไรเสียเธอก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดา ไม่เหมือนกับซูอวี่ฉีและเสี่ยวหรูที่สามารถรอดได้แม้ไม่มีน้ำและอาหาร
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...