หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2096

ซูอวี่ฉีทำได้เพียงคืนหนังสือกลับไปเมื่อเธอได้ยินดังนั้นก่อนจะกล่าว “พวกเธอสองคนเป็นยังไงบ้าง ถ้าเป็นไปด้ เราต้องทำตัวให้ชินกับอาณาจักรลับเสียก่อน!”

“เราไม่เป็นไร” เสี่ยวหรูและอู่เม่ยเอ๋อร์พยักหน้า

หลังจากนั้นซูอวี่ฉีพาทั้งสองคนไปสำรวจอาณาจักรลับนี้ ทว่าตอนที่พวกเธอเดินทาง พวกเธอไม่เจอใครจากสำนักใจทมิฬหรือแม้แต่อสุรกายเลย

มันแปลกที่อาณาจักรลับที่ใหญ่ขนาดนี้จะไม่มีอสุรกายอยู่เลย เพราะว่าในอาณาจักรลับมีทรัพยากรหลายอย่าง พวกอสุรกายมักจะมีแก่นอสูรที่ถูกผู้บำเพ็ญเพียรเอาไปใช้สำหรับการบำเพ็ญเพียร

น่าแปลกที่อาณาจักรลับนี้ไม่มีอะไรเลย ไม่มีแม้แต่รัศมีของสิ่งมีชีวิตด้วยซ้ำ

ถึงอย่างนั้น บรรยากาศของอาณาจักรลับนี้เงียบสงบดี ทำให้ทั้งสามสาวไม่ต้องลำบาก

หลังจากเดินมาสักพักใหญ่ อู่เม่ยเอ๋อร์เริ่มที่จะหมดแรง

อย่างไรเสียเธอก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดา ไม่เหมือนกับซูอวี่ฉีและเสี่ยวหรูที่สามารถรอดได้แม้ไม่มีน้ำและอาหาร

เมื่อเห็นอาการของอู่เม่ยเอ๋อร์ ซูอวี่ฉีไม่มีทางเลือกนอกจากจะหยุดพัก

“เสี่ยวหรู ดูแลอู่เม่ยเอ๋อร์ด้วย ฉันจะไปเก็บผลไม้ป่าหรืออะไรสักอย่างที่เรากินได้”

ในเมื่ออาณาจัรลับนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิต พวกเธอต้องหาสิ่งอื่นแทน อย่างเช่นผลไม้ป่า เพื่อประทังความหิว

ซูอวี่ฉีเข้าป่าไปหาอะไรที่กินได้ ขณะเดียวกัน ไม่ไกลจากพวกเธอ เฉินผิงกำลังนั่งขัดสมาธิ ปล่อยจิตตวิสุทธิขั้นสูงสุดเพื่อที่จะดูดซึมพลังวิญญาณรอบๆเขา

ตอนนั้นเขาเดินหาทางออกไปทั่วทุกมุมของอาณาจักรลับ แต่ว่าไม่เจออะไรเลย ไม่มีทางออกที่ยอดเขาหรือใต้น้ำ

รอบๆอาณาจักรนี้เต็มไปด้วยความอลหม่าน เขาเคยพยายามฝ่าความอลหม่านออกไปเหมือนกัยตอนที่เขาทำที่สำนักมารด้วยหวังว่าเขาจะออกจากอาณาจักรลับได้

ทว่าเขาก้าวเท้าเข้าไปในความอลหม่านไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะมันเต็มไปด้วยกระแสเวลาที่ไหลไปมาอย่างรุนแรง มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะฝ่าออกไป

เฉินผิงยืนนิ่งเมื่อเขาเห็นบุคคลที่อยู่ตรงหน้า เขาขยับตัวไปไหนไม่ได้ราวกับว่าเขาโดนมนต์สะกด

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์หลายอย่าง จากประหลาดใจ ไปดีใจมาก จนในที่สุดคือพูดไม่ออก ฉันตามหาไปทั่วอาณาจักรลับแต่ไม่เจอใครเลย แล้วจู่ๆตอนนี้ซูอวี่ฉีมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง?

ตอนนั้นเองที่ซูอวี่ฉีเงยหน้าขึ้นมาเห็นเฉินผิงที่ยืนตะลึงงันอยู่ มันทำให้เธอตกใจเช่นกัร

ทั้งสองยืนค้างอยู่เช่นนั้น มองไปที่อีกฝ่ายอย่างพูดไม่ออก ทว่าความตื่นเต้นและปิติยินดีฉายอยู่ในแววตาของทั้งคู่

“เฉินผิง!” ในที่สุด หลังจากที่ยืนมองกันไปมาอยู่หลายนาที ซูอวี่ฉีเรียกชื่อเฉินผิงและวิ่งไปหาเขา

“ซูอวี่ฉี!” เขาวิ่งไปหาเธอเช่นกัน

ครู่หนึ่งหลังจากนั้น ทั้งสองกอดกันแน่น เฉินผิงสัมผัสถึงไออุ่นของซูอวี่ฉีและถ่ายทอดพลังวิญญาณไปให้เธอ