หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2101

“ฉันไม่สนใจหรอกว่าเฉินผิงจะเป็นใคร ในเมื่อไอ้หมอนั่นกล้าที่จะทำลายตระกูลไป๋เหลียน ฉันไม่มีทางยอมนั่งเฉยโดยไม่ทำอะไรแน่ ดูสารรูปของพวกนายสองคนเข้าสิ ฉันพนันได้เลยว่านายเสียกำลังภายในจนแทบหมดเกลี้ยงแล้ว พักผ่อนอยู่ที่นี่ก่อนเถอะ!”

เมื่อเจว๋หย่วนพูดจบก็โบกมือแล้วรูปปั้นในโถงหลักก็เปล่งแสงเรื่อเรือง จากนั้นคลื่นพลังที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตามนุษย์ก็เข้าสู่ร่างของซื่อชิงเผยกับซื่อเหยียนไม่หยุดหย่อน

ทั้งสองคนรู้สึกร่างกายผ่อนคลายเป็นอันมาก จากนั้นพลังของพวกเขาก็กลับคืนสู่จุดสูงสุดในชั่วพริบตาเดียว

“พี่ใหญ่ นี่มันอะไรน่ะ?” ซื่อชิงเผยเอ่ยถามด้วยความฉงนสนเท่ห์

“นี่คือพลังศรัทธาในรุปแบบที่บริสุทธิ์ที่สุด เหล่าผู้ศรัทธาที่พวกนายเห็นเดินทางมาหลายไมล์ต่างฝ่าฟันความยากลำบากนานัปการกว่าจะมาถึงที่นี่ มีเพียงความศรัทธาเช่นนั้นจึงจะสามารถสร้างพลังศรัทธาในรูปแบบที่บริสุทธิ์มากที่สุดออกมาได้! มันแข็งแกร่งยิ่งกว่าทรัพยากรที่นายใช้เป็นร้อยเท่า ด้วยพลังศรัทธาของฉันยิ่มทำให้ฉันสามารถก่อกำเนิดปราชญ์ยุทธ์ในวัยยี่สิบกว่าปีได้อย่างง่ายดาย!” เจว๋หย่วนพูดเยาะ

เมื่อซื่อชิงเผยกับซื่อเหยียนได้ยินคำพูดเหล่านั้นก็ยิ่งรู้สึกประหลาดใจ

“พี่ใหญ่ งั้นระดับพลังบ่มเพาะฝีมือของพี่อยู่ขั้นไหนแล้วล่ะ?” ซื่อชิงเผยตั้งคำถาม

“ปราชญ์ยุทธ์ขั้นสูงสุด... อืม น่าจะใช้เวลาไม่นานนักหรอก หลังจากฉันซึมซับพลังศรัทธานี้แล้ว ฉันก็น่าจะสามารถฝ่าทะลวงระดับปราชญ์ยุทธ์ได้... แล้วถ้าเฉินผิงเป็นสมาชิกของตระกูลสันโดษ? พอฉันฝ่าทะลวงระดับปราชญ์ยุทธ์ได้เมื่อไหร่ มันก๋คงทำอะไรไม่ได้แล้ว”

แม้ว่าน้ำเสียงของเจว๋หย่วนจะเรียบนิ่ง แต่ก็ไม่อาจปกปิดความตื่นเต้นและความดูแคลนที่เขามีลึกๆ อยู่ในใจได้

“ฝะ ฝ่า... ทะลวงปราชญ์ยุทธ์งั้นเหรอ? เช่นนั้นพี่จะไม่กลายเป็นเทพสงครามรึไง? เทพสงครามไม่ต่างอะไรจากเทพเซียนเลย พี่จะเป็นที่รู้จักไปหลายศตวรรษเลยเชียวล่ะ...” ซื่อเหยียนมองเจว๋หย่วนด้วยความไม่อยากเชื่อ

“ฮ่าฮ่า! เทพสงครามจะนับเป็นอะไรได้ ผู้คนอย่างฉันที่ไม่มีอะไรจะไปต่อกรกับโลกได้และทุ่มเทให้กับการฝึกบำเพ็ญฌานอย่างสุดจิตสุดใจ ต่างมุ่งมั่นที่จะกลายเป็นเซียน” เจว๋หย่วนร้องเสียงหลง

ทั้งๆ ที่เขาพูดมาตั้งมากมายขนาดนั้นแล้ว แต่หลังจากได้ยินคำพูดของซื่อเหยียนก็ยังคงรู้สึกตื่นเต้น

“มีพี่ใหญ่อยู่ทั้งคน ผมแน่ใจว่าพวกเราย่อมต้องแก้แค้นได้แน่...” ขณะที่พูด สีหน้าของซื่อชิงเผยฉาบไปด้วยความตื่นเต้น

“อย่าห่วงไปเลย... ฮ่าฮ่าฮ่า!”

เสียงหัวเราะของเจว๋หย่วนดังก้องไปทั่วทั้งอารามคูฉาน

เมื่อพูดจบ เฉินผิงก็กระโจนตัวขึ้นกลางอากาศแล้วแหวกผ่านน้ำตกแห่งนั้นเข้าไป

บนหน้าผาที่อยู่เบื้องหลังน้ำตกแห่งนั้น มีปากทางเข้าถ้ำขนาดมหึมา น่าเสียดายที่ถูกน้ำตกขวางกั้นเอาไว้จึงทำให้มองไม่เห็นจากภายนอก

เมื่อมีหนังสือไร้อักษรอยู่ในมือ เฉินผิงจึงค่อยๆ เดินไปที่ปากทางเข้าถ้ำ

ขณะที่เขาค่อยๆ เข้าใกล้ถ้ำ เขาก็เห็นอักษรสองคำสลักอยู่บนปากทางเข้าว่า ถ้ำอู๋หยา

ใกล้ปากทางเข้าถ้ำ มีรอยการขุดอย่างเห็นได้ชัดตลอดจนร่องรอยของกิจกรรมมนุษย์

เท่านี้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้แล้วว่าเคยมีคนอาศัยอยู่ที่นี่มาก่อน และต้องมีใครสักคนอยู่ในอาณาจักรลับ! แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้ไร้ชีวิตชีวาถึงเพียงนั้นเล่ะ? ไม่มีแม้แต่วิญญาณสักดวงอยู่แถวนี้เลย หรือว่าหลังจากยึดอาณาจักรลับแห่งนี้ได้ สำนักใจทมิฬก็ฆ่าทุกคนที่นี่งั้นเหรอ?

ขณะที่เฉินผิงยิ่งเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ ในถ้ำ ข้างในกลับยิ่งมืดมากขึ้น เขาจึงได้แต่ยื่นมือออกไปและขณะที่เขาทำเช่นนั้น ลูกไฟวิญญาณสีฟ้าอ่อนก็ส่องสว่างไปทั่วทั้งถ้ำ