หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2102

เมื่อเฉินผิงมาถึงสุดถ้ำ เขาก็รู้ว่าสถานที่ทั้งแห่งมีขนาดใหญ่โตมโหฬารจนแทบจะเหมือนกับโถงหลักแห่งหนึ่ง ด้านในตั้งรูปปั้นที่ดูโบราณอย่างเห็นได้ชัดและปกคลุมไปด้วยฝุ่นอยู่มากมาย

เมื่อสังเกตสิ่งรอบตัวดูแล้ว เฉินผิงกลับไม่พบความแปลกประหลาดอะไรเลย นอกเหนือไปจากบรรดารูปปั้น ดูเหมือนจะมีรอยแกะสลักบนผนังหินรอบถ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะมองเห็นพวกมันได้ไม่ชัดเจน

เฉินผิงถอยหลังกลับไปด้วยความรู้สึกผิดหวัง ทีแรกเขาคิดว่าหากไม่ใช่ทางออก สถานที่แห่งนั้นก็น่าจะเป็นซากปรักหักพังโบราณหรืออะไรทำนองนั้น อย่างไรเสียมันก็เป็นสิ่งที่หนังสือไร้อักษรได้ระบุเอาไว้

ทว่ายามนี้กลับไม่มีอะไรเลย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเฉินผิงถึงได้รู้สึกผิดหวัง

เมื่อเฉินผิงกลับมาตรงปากทางเข้า เขาก็พบว่าซูอวี่ฉีและคนอื่นๆ ต่างก็เดินเข้ามาด้วย

“ผมสั่งให้พวกคุณสามคนรออยู่ข้างนอกไม่ใช่หรือไง? พวกคุณเข้ามาที่นี่ทำไมกัน? ถ้าหากพวกคุณตกอยู่ในอันตรายจะทำยังไงเล่า?” เฉินผิงตำหนิพวกเธอทั้งสามคน

“จะอะไรซะอีหล่ะ ก็เพราะพวกเราเกรงว่าคุณจะตกอยู่ในอันตรายจึงทำให้พวกเราเข้ามาน่ะสิ...” ซูอวี่ฉีอธิบาย

คำตอบของซูอวี่ฉีทำให้เฉินผิงพูดอะไรไม่ออก

“พี่เฉินผิง พี่เจอของล้ำค่าอะไรอยู่ข้างในบ้างหรือเปล่า?” เสี่ยวหรูถามพลางจ้องมองไปยังถ้ำมืดสนิท

“ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรนอกเหนือไปจากรูปปั้นไร้ประโยชน์!” เฉินผิงส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง

“เข้าไปดูกันเถอะ...” อู่เม่ยเอ๋อร์ถูกความรู้กระตุ้นเข้าให้แล้ว

“ไม่มีอะไรเลย มีอะไรน่าดูงั้นรึ?” เฉินผิงไม่อยากกลับเข้าอีกแล้ว

“พี่เฉินผิง ฉันก็อยากเข้าไปดูด้วย! พวกเราเข้าไปอีกครั้งเถอะนะ?” เสี่ยวหรูคว้าแขนของเฉินผิงเอาไว้พลางเอ่ยอย่างออดอ้อน

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็ได้แต่ผงกศีรษะแล้วตอบอย่างหัวเสียว่า “ก็ได้...”

ไม่นานกลุ่มคนทั้งสี่ก็เข้ามาในถ้ำอีกครั้ง

“เพราะงั้นสถานที่แห่งนี้ก็เลยถูกเรียกว่าถ้ำอู๋หยางั้นเหรอ? ช่างเป็นชื่อที่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย...” เสี่ยวหรูกล่าวพลางเหลือบมองจารึกบนเพดานถ้ำ

อู่เม่ยเอ๋อร์จ้องมองไปที่เพดานถ้ำเช่นกัน แต่ทันทีที่เธอทำเช่นนั้นก็รีบก้มหน้าลงและเบือนหน้าหนี จากนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำ

แต่กระนั้นก็ไม่มีใครสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของอู่เม่ยเอ๋อร์

เฉินผิงใช้อัคคีวิญญาณนำทางอยู่ข้างหน้า

ข้างหลังของเขาคือซูอวี่ฉีที่ค่อยๆ รู้สึกว่าตนเองชักจะร้อนขึ้นเรื่อยๆ เม็ดเหงื่อไหลรินลงมาจากหน้าผากของเธอไม่หยุดหย่อน

แต่กระนั้นก็น่าแปลกที่เมื่อสักครู่ตอนที่เขาแตะหน้าผากของซูอวี่ฉีเบาๆ กลับทำให้เขารู้สึกแสบร้อน

ในทางกลับกัน เสี่ยวหรูกลับตัวสั่นรุนแรงมากเสียจนขดตัวเองเป็นก้อนกลม “หนาวจัง... ในนี้หนาวมากเลย...”

น้ำแข็งชั้นบางๆ ก่อตัวขึ้นบนเส้นผมและคิ้วของเธอ

“เสี่ยวหรู...”

เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น เฉินผิงก็รีบถอดเสื้อยืดของตนเองแล้วสวมให้เสี่ยวหรู

“พี่เฉินผิง ในนี้หนาวเหลือเกิน...” เสี่ยวหรูโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วคว้าตัวเขาไว้

เมื่อทั้งสองคนแตะเนื้อต้องตัวกัน เฉินผิงก็สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกถึงกระดูกที่เข้าสู่ร่างของตนเอง

เฉินผิงรู้สึกตกใจมากจึงรีบผลักเสี่ยวหรูออกไป

เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกสับสนกับสถานการณ์ ณ ตอนนั้น ซูอวี่ฉีกับเสี่ยวหรูเป็นอะไรกันแน่? หรือว่าจะมีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับถ้ำแห่งนี้?