หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2102

เมื่อเฉินผิงมาถึงสุดถ้ำ เขาก็รู้ว่าสถานที่ทั้งแห่งมีขนาดใหญ่โตมโหฬารจนแทบจะเหมือนกับโถงหลักแห่งหนึ่ง ด้านในตั้งรูปปั้นที่ดูโบราณอย่างเห็นได้ชัดและปกคลุมไปด้วยฝุ่นอยู่มากมาย

เมื่อสังเกตสิ่งรอบตัวดูแล้ว เฉินผิงกลับไม่พบความแปลกประหลาดอะไรเลย นอกเหนือไปจากบรรดารูปปั้น ดูเหมือนจะมีรอยแกะสลักบนผนังหินรอบถ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะมองเห็นพวกมันได้ไม่ชัดเจน

เฉินผิงถอยหลังกลับไปด้วยความรู้สึกผิดหวัง ทีแรกเขาคิดว่าหากไม่ใช่ทางออก สถานที่แห่งนั้นก็น่าจะเป็นซากปรักหักพังโบราณหรืออะไรทำนองนั้น อย่างไรเสียมันก็เป็นสิ่งที่หนังสือไร้อักษรได้ระบุเอาไว้

ทว่ายามนี้กลับไม่มีอะไรเลย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเฉินผิงถึงได้รู้สึกผิดหวัง

เมื่อเฉินผิงกลับมาตรงปากทางเข้า เขาก็พบว่าซูอวี่ฉีและคนอื่นๆ ต่างก็เดินเข้ามาด้วย

“ผมสั่งให้พวกคุณสามคนรออยู่ข้างนอกไม่ใช่หรือไง? พวกคุณเข้ามาที่นี่ทำไมกัน? ถ้าหากพวกคุณตกอยู่ในอันตรายจะทำยังไงเล่า?” เฉินผิงตำหนิพวกเธอทั้งสามคน

“จะอะไรซะอีหล่ะ ก็เพราะพวกเราเกรงว่าคุณจะตกอยู่ในอันตรายจึงทำให้พวกเราเข้ามาน่ะสิ...” ซูอวี่ฉีอธิบาย

คำตอบของซูอวี่ฉีทำให้เฉินผิงพูดอะไรไม่ออก

“พี่เฉินผิง พี่เจอของล้ำค่าอะไรอยู่ข้างในบ้างหรือเปล่า?” เสี่ยวหรูถามพลางจ้องมองไปยังถ้ำมืดสนิท

“ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรนอกเหนือไปจากรูปปั้นไร้ประโยชน์!” เฉินผิงส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง

“เข้าไปดูกันเถอะ...” อู่เม่ยเอ๋อร์ถูกความรู้กระตุ้นเข้าให้แล้ว