หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2103

ขณะที่เขาเบนสายตาไปทางอู่เม่ยเอ๋อร์ ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำและสังเกตเห็นว่าเธอกำลังกัดริมฝีปากแรงเสียจนเริ่มมีเลือดไหลซิบออกมา!

มือที่กำแน่นของเธอล้วงลึกเข้าไปในเนื้อหนังมังสา ขณะที่ดวงตาฉายแววยั่วยวน

“เม่ยเอ๋อร์? เม่ยเอ๋อร์ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” เฉินผิงลุกขึ้นคว้ามือเธอแล้วเขย่า

สายตาของอู่เม่ยเอ๋อร์จับจ้องเฉินผิงที่เดินเข้ามาหาแล้วเธอก็ทักทายเขาด้วยแววตาเย้ายวนก่อนจะกระชากเขาสู่อ้อมกอดแน่น ความปรารถนาที่จะได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับเขาอย่างเห็นได้ชัด

เมื่ออู่เม่ยเอ๋อร์โถมตัวใส่ เฉินผิงก็ถึงกับสะดุ้งตกใจ แต่หลังจากเขาสังเกตเห็นผนังหินที่อยู่เบื้องหลังตกแต่งด้วยภาพจิตรกรรมฝาผนังที่แสดงการเสพสังวาสระหว่างชายหญิงซึ่งเป็นภาพอันน่าตื่นตะลึง

แม้แต่คนที่สุขุมเยือกเย็นอย่างเฉินผิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งขึ้นมาจากท้องน้อย ขณะที่เขาได้เห็นภาพ

กลิ่นกายของอู่เม่ยเอ๋อร์ที่พัดโชยเข้าจมูกของเฉินผิง ยิ่งกระตุ้นความปรารถนาของเขา

เมื่อถึงจุดนั้น ดวงตาของเฉินผิงเองก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำและสัญชาตญาณดิบของเขาก็ค่อยๆ ตื่นขึ้น

หลังจากตกอยู่ภายใต้อำนาจการยั่วยวนของอู่เม่ยเอ๋อร์ เขาก็เริ่มใช้สองมือเปลื้องผ้าให้เธอ

ขณะที่เขากำลังจะข้ามไปยังขั้นตอนต่อไป จู่ๆ ก็มีลำแสงช่วงโชติแล่นผ่านสมองของเธอไปทำให้เขาปวดศีรษะอย่างรุนแรง

ทันทีที่เฉินผิงตั้งสติได้ เขาก็มองมาที่อู่เม่ยเอ๋อร์แล้วรีบช่วยเธอสวมเสื้อผ้ากลับคืนไป

หลังจากท่องคาถาสงบใจ เขาก็ใช้เวลาสักครู่เพื่อสงบสติอารมณ์

แต่หลังจากเหลือบมองมาที่ซูอวี่ฉีกับหญิงสาวคนที่เหลือ เขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“อวี่ฉี ไปกันเถอะ พวกเราต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้” เฉินผิงเอ่ยเสียงดัง

แต่ซูอวี่ฉีกลับดูเหมือนเจ็บปวดยากจะทานทน ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินอะไรอีกต่อไปแล้ว

เฉินผิงเบนความสนใจไปที่เสี่ยวหรู จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่ามีน้ำแข็งชั้นหนึ่งตรึงร่างของเธอเอาไว้ หลงเหลือไว้เพียงดวงตาที่กลอกไปมาได้อย่างอิสระ

เฉินผิงระเบิดโทสะพลางแผดเสียงร้อง แสงสีทองแผ่ออกมาจากมือของเขาระหว่างที่เขาซัดพวกมันใส่ผนังหิน

เขารู้ว่าทั้งหมดนี้ล้วนเป็นฝีมือของถ้ำประหลาดแห่งนี้!

ตู้ม!

ตู้ม!

เขานั่งลงกับพื้นแล้วพยายามสงบสติอารมณ์ ไม่มีอะไรอยู่ในถ้ำ ยกเว้นรูปปั้นฝุ่นจับเขรอะไม่กี่ตัว หรือว่าปัญหาจะอยู่ที่รูปปั้น?

เฉินผิงเริ่มตรวจสอบรูปปั้นใกล้ๆ อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับรูปปั้นที่อยู่ตรงกลาง

มือขวาของรูปปั้นยื่นไปข้างหน้าด้วยท่วงท่าผายมือ จากนั้นสายตาก็จับจ้องไปที่มัน

เฉินผิงเดินวนรอบรูปปั้นแล้วพินิจพิเคราะห์ต่อไป

“รูปปั้นน่าจะถืออะไรสักอย่างเอาไว้ในมือ” เขาพึมพำพลางจ้องมองมาที่มัน

ขณะที่เฉินผิงมองดูมันอยู่นั้น จู่ๆ หนังสือไร้อักษรที่เขาถืออยู่ก็เปลี่ยนไป!

หนังสือเริ่มเปล่งแสง จากนั้นมันก็ลอยขึ้นมาแล้วหล่นใส่มือขวาของรูปปั้น

หนังสือไร้อักษรซึ่งแต่เดิมไม่มีอักษรสักตัวอยู่บนหน้ากระดาษ เมื่อมันสัมผัสเข้ากับมือของรูปปั้น จู่ๆ ก็เต็มไปด้วยตัวอักษรอัดแน่นเป็นพรืด

เฉินผิงปากอ้าตาค้างและดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่อยากเชื่อ