หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2105

“จริงเหรอเนี่ย? ว้าว... นั่นจะต้องรู้สึกน่าทึ่งไปเลยใช่ไหมล่ะ? พี่เม่ยเอ๋อร์ พี่นี่โชคดีชะมัดเลย! ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมเสื้อผ้าของพี่ถึงได้ยับยุ่งนัก! ฉันเกือบจะแข็งตายและพี่อวี่ฉีก็เกือบจะร้อนตาย แต่พี่กลับมีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตเลยเชียวนะ...” เสี่ยวหรูกล่าวด้วยความประหลาดใจและไม่อยากเชื่อ

“เสี่ยวหรู เธอพูดอะไรน่ะ?” อู่เม่ยเอ๋อร์จ้องเธอตาเขม็งพร้อมใบหน้าแดงก่ำ

“หืม? พี่เฉินผิงอยู่ไหนล่ะเนี่ย?” เสี่ยวหรูถามขึ้นเมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่ายังไม่เห็นเฉินผิงเลย

หลังจากซูอวี่ฉีกับอู่เม่ยเอ๋อร์ได้ยินเช่นนั้น พวกเธอก็กวาดตามองไปรอบๆ แต่พวกเธอกลับไม่พบเฉินผิงเลย

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงกำลังยืนอยู่ระหว่างรูปปั้นทั้งสองพลางจ้องมองไปที่หนังสือไร้อักษร

เพราะเขายืนนิ่งเหมือนรูปปั้นที่อยู่ข้างกายตนเอง พวกหญิงสาวจึงไม่ทันสังเกตว่าเขากำลังยืนอยู่ตรงนั้น

ไม่นานนัก หนังสือไร้อักษรก็หายไปสิ้นแล้วปรากฎขึ้นอีกครั้งภายในหัวของเฉินผิง

เฉินผิงรู้สึกสับสนอยู่บ้างจึงส่ายหน้าแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น

ความสามารถในการจดจำขั้นสูงเหนื่อยพอๆ กับการสู้ศึกอันยากลำบาก

เมื่อซูอวี่ฉีเห็นเฉินผิงก็วิ่งเข้ามาเขาพลางถามว่า “เฉินผิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“อวี่ฉี? เสี่ยวหรู? เม่ยเอ๋อร์? พวกคุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” เมื่อเฉินผิงเห็นพวกเธอทั้งสามคนกลับคืนสู่สภาพปกติ เขาก็ถามด้วยความประหลาดใจ

“อืม ตอนนี้พวกเราไม่เป็นไรแล้ว คุณล่ะเป็นยังไงบ้าง? คุณรู้สึกยังไงบ้างล่ะ?” ซูอวี่ฉีถามอย่างเป็นกังวล

“ผมไม่เป็นไร...” ขณะที่เฉินผิงลุกขึ้น เขาก็ตอบพลางยิ้มให้

“ตอนนี้พวกเราก็ไม่เป็นไรกันแล้ว ฉันว่าพวกเรารีบเผ่นจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เถอะ สถานที่แห่งนี้ทำให้ฉันขนลุก!”

เสี่ยวหรูเริ่มที่จะรู้สึกหวาดกลัวปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นกับพวกเธอทั้งสามคนในถ้ำ

เฉินผิงผงกศีรษะแล้วพาพวกเธอทั้งสามคนออกไปจากถ้ำ

ถ้าหากถ้ำไม่ใช่ทางออกและไม่มีสมบัติใดๆ อยู่เลย เช่นนั้นก็ต้องมีทางออกอีกแห่งในอาณาจักรลับแห่งนี้เป็นแน่!

เมื่อนึกเช่นนั้นได้ ซูอวี่ฉีก็เสนอแนะว่า “เฮ้ เฉินผิง! ทำไมคุณไม่ตรวจดูหนังสือไร้อักษรล่ะ เผื่อว่าจะมีคำใบ้อื่นอีก?”

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ทุกคนจึงตัดสินใจที่จะนิ่งเงียบเพื่อให้เขาได้ครุ่นคิดอยู่เงียบๆ

ตอนที่จู่ๆ อู่เม่ยเอ๋อร์เริ่มท้องร้อง ความสงบก็ถูกทำลายลง

หลังจากพวกเขาผ่านพ้นเรื่องราวทุกอย่างมา เธอก็ชักจะเริ่มหิวขึ้นมาแล้ว

“คุณผู้หญิงอย่างพวกคุณรออยู่ที่นี่เถอะ ผมจะไปหาอาหารมาให้เอง” เฉินผิงกล่าวพลางลุกขึ้นแล้วออกไปหาอาหาร

ถึงแม้ว่าจะไม่มีสัตว์ในบริเวณนั้นเลย แต่บริเวณที่พวกเขาอยู่ก็มีพืชพันธุ์ค่อนข้างมากและเฉินผิงรู้ว่าจะไปหาผลไม้ป่าได้จากที่ไหน

ไม่นานเฉินผิงก็พบต้นไม้ที่มีผลไม้ป่าอยู่มากมาย ผลไม้มีขนาดเพียงแค่กำปั้น แต่พวกมันกลับดูฉ่ำน้ำจริงๆ

เฉินผิงไม่เคยเห็นต้นไม้เช่นนั้นมาก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่แน่ใจว่าผลไม้ปลอดภัยพอที่จะกินได้หรือไม่

จากนั้นเขาก็เด็ดผลไม้มาเช็ดบนเสื้อแล้วกัดเข้าไปคำโต