หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2107

จากนั้นเฉินผิงก็คว้าเอาหญ้าขึ้นมากำมือหนึ่งแล้วสูดดม

หญ้าต้วนฉาง

เมื่อกลิ่นหอมสดชื่นพัดโชยเข้าจมูก ข้อมูลเกี่ยวกับหญ้าที่เขากำลังสูดดมปรากฎขึ้นในหัว

เฉินผิงเหลือบมองหญ้าต้วนฉางในมือตนเองก่อนจะขว้างมันออกไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ใครมันจะไปคิดว่าหญ้าที่ดูไร้พิษภัยเช่นนั้นจะมีพิษได้เล่า? ฉันไม่อยากนึกเลยว่าหากมีคนกินพวกมันเข้าไปจะเกิดอะไรขึ้น!

เฉินผิงเริ่มตรวจสอบพืชพันธุ์ในอาณาจักรลับด้วยสีหน้าตื่นเต้น แน่นอนว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาสัมผัสถูกพวกมันเข้า ข้อมูลเกี่ยวกับพืชพันธุ์ก็จะผุดขึ้นในหัว

“ว้าว! นี่มันช่างน่าทึ่งชะมัดเลย! ฉันพนันได้เลยว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับหนังสือไร้อักษรเป็นแน่!” เฉินผิงพึมพำกับตัวเองพลางใช้ปราณสัมผัสเพื่อมองดูหนังสือไร้อักษรที่อยู่ภายในหัวอีกครั้ง

คราวนี้เขาสามารถเปิดหนังสือไร้อักษรได้อย่างง่ายดาย และข้อมูลเกี่ยวกับพืชพันธุ์ทั้งหมดที่พบก็ถูกบันทึกอยู่บนนั้น

“อะฮ้า! ฉันรู้แล้ว!” เฉินผิงกล่าวอย่างตื่นเต้นพลางล้วงเอาของมากมายออกมาจากแหวนเก็บของ

สิ่งที่เขาต้องทำก็คือใส่พลังวิญญาณลงไปในของที่เขาสัมผัสแตะต้อง จากนั้นข้อมูลบนของที่ว่ามาก็จะปรากฎขึ้นภายในหัวของเขา

“หนังสือไร้อักษรเป็นสารานุกรมเล่มหนึ่ง! เมื่อมีเจ้าสิ่งนี้ ก็ไม่มีอะไรที่ฉันจะไม่รู้อีก!”

เฉินผิงชักจะเริ่มใบหน้าแดงก่ำเพราะความตื่นเต้น จากนั้นเขาก็หันหน้าไปทางซูอวี่ฉีและคนอื่นๆ พลางเกิดความคิดอยู่ภายในหัว

ถ้าหากหนังสือไร้อักษรสามารถระบุสิ่งของใดๆ ก็ตามที่ฉันสัมผัสแตะต้องได้ งั้นฉันสงสัยว่าจะสามารถทำแบบเดียวกันกับคนได้ไหมนะ

เมื่อนึกได้เช่นนั้น เฉินผิงก็วิ่งเข้าไปกอดซูอวี่ฉีเอาไว้ในอ้อมแขนแน่นๆ ทำให้เธอประหลาดใจมาก

อย่างไรเสียเฉินผิงก็ไม่เคยเริ่มกอดแบบนี้มาก่อนเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อหน้าคนอื่นๆ

“เฉินผิง คุณทำอะไรน่ะ?” ซูอวี่ฉีตะโกนพร้อมใบหน้าแดงก่ำ

เธอพยายามผลักเฉินผิงออกไป แต่เขากลับกอดเธอไว้แน่นและไม่ยอมปล่อยเธอไป

เสี่ยวหรูส่งยิ้มให้เขาพลางถามว่า “เฮ้ พี่เฉินผิง! พี่คิดจะทำอะไรพี่อวี่ฉีต่อหน้าฉันกับพี่เม่ยเอ๋อร์งั้นเหรอ?”

เมื่ออู่เม่ยเอ๋อร์หันหน้ามาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เธอก็รู้สึกขัดแย้งอยู่ในใจ

หืม? หรือว่าพวกเราจะรู้จักกันดีเกินไป?

จริงสิ ฉันไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับอู่เม่ยเอ๋อร์มากเท่าไหร่นัก!

หืม... หรือว่ามันจะไม่ได้ผลกับคน?

เฉินผิงขมวดคิ้วด้วยสีหน้าผิดหวัง จากนั้นเขาก็ปล่อยอู่เม่ยเอ๋อร์แล้วเดินจากไป

“พี่อวี่ฉี เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่? เขาเสียสติไปแล้วงั้นเหรอ?” เสี่ยวหรูถามเสียงค่อย

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน!” ซูอวี่ฉีเองก็รู้สึกสับสนกับสิ่งที่เป็นอยู่

พวกเธอทั้งสามคนชำเลืองมองเฉินผิงและเห็นเขายืนพิงต้นไม้พลางเหม่อมองฟ้า

ถึงจะไม่มีใครกล้ารบกวนเขา แต่พวกเธอก็เอาแต่นั่งมองดูเขาตรงนั้นอยู่เงียบๆ

หลังจากผ่านไปเนิ่นนานราวกับชั่วนิรันดร์ จู่ๆ เฉินผิงก็แววตาเป็นประกาย

สิ่งต่อมาที่พวกเธอรู้ก็คือ ร่างกายของเขาแผ่รัศมีพลังอันน่าพรั่นพรึงที่กระจายไปทั่วทั้งอาณาบริเวณโดยรอบ

เมื่อซูอวี่ฉีและคนอื่นๆ สัมผัสได้ถึงพลังของเฉินผิง พวกเธอต่างก็รู้สึกหวาดกลัว

พวกเธอทั้งสามคนเอาแต่จับจ้องไปที่เฉินผิงซึ่งดูเหมือนกำลังปลดปล่อยพลังออกมาอย่างเต็มเปี่ยม