หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2110

ตอนที่สิงจวินรับจดหมายมาก็มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน แต่เขาก็พยักหน้ารับแต่โดยดี “รับทราบครับ...”

จากนั้นคุณชี่ก็โบกมือให้เขาออกไปก่อนจะแหงนหน้ามองท้องนภาพร่างดารา ณ เบื้องบน “การต่อสู้ที่แท้จริงกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว”

ในขณะเดียวกัน ต้าเหนิงกำลังจ้องมองท้องที่ดาษดื่นด้วยดวงดาวจากอาณาจักรลับแห่งสำนักใจทมิฬเช่นกัน

มีรูปปั้นขนาดเล็กแปดตัวอยู่ข้างกายเขาซึ่งมีอยู่สี่ตัวที่กำลังเปล่งแสงเรื่อเรือง

หากเฉินผิงอยู่ตรงนั้นก็จะเห็นว่าพวกมันดูเหมือนรูปปั้นในถ้ำอู๋หยาไม่ผิดเพี้ยน

“ไม่มีใครขัดขวางแผนการของฉันได้หรอก! ไม่มีใครทั้งนั้น!” ต้าเหนิงพึมพำกับตนเองพลางเบนสายตากลับไปมองรูปปั้นทั้งหลาย

ทันใดนั้นเอง ทูตมารก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก

“จิตมารโหมวหลิง

ข่าวร้ายครับ! เฉินผิงหนีออกจากอาณาจักรลับพร้อมผู้หญิงทั้งสามคนและตอนนี้กำลังเลี้ยงฉลองอิสรภาพของพวกมันอยู่!” เขารายงานด้วยความร้อนรนกังวลใจ

ทว่าหลังจากได้ยินเช่นนั้น ต้าเหนิงกลับอารมณ์ไม่เปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด

“พวกมันหนีไม่พ้นหรอก ต่อให้พวกมันหนีออกไปจากอาณาจักรลับ แต่ไม่ช้าก็เร็วพวกมันจะต้องกลับมาอีกแน่ งานของแกคือตามหาผู้ที่มีกายพิเศษ จำไว้ให้ดีว่าแกมีเวลาแค่สามเดือน ถ้าหากภายในสามเดือนแกหาผู้ที่มีกายพิเศษไม่ได้ ก็ไม่ต้องกลับมาอีก!” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ทูตมารผงกศีรษะ “รับทราบครับ จิตมารโหมวหลิง!”

...

ในขณะเดียวกัน ณ สำนักมังกร หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุดลงทุกคนต่างก็รู้สึกมีความสุข

ราวกับว่าพวกเขาได้ตกลงกันไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะให้พื้นที่ส่วนตัวกับเฉินผิงและซูอวี่ฉี

ขณะที่พวกเขาทั้งสองคนนั่งอยู่บนหลังคา ซูอวี่ฉีก็ซบไหล่ของเฉินผิง

พวกเขาต่างกำลังดูดาวพร้อมผุดรอยยิ้มหวานซึ้งบนใบหน้า

“วันนี้สาวๆ พวกนั้นดีกับคุณไม่น้อยเลย เฉินผิง คุณเป็นที่ชื่นชอบในหมู่สาวๆ เสียจริงนะ!” จู่ๆ ซูอวี่ฉีก็เอ่ยขึ้นมา

ซูอวี่ฉีรู้สึกแย่จริงๆ ที่ทำให้เฉินผิงต้องล่าช้ามากขนาดนั้น ถ้าหากเขาไม่ต้องมาหาฉันก็น่าจะช่วยแม่ตัวเองได้ตั้งนานแล้ว!

“เด็กโง่เอ๊ย ไม่ใช่ความผิดของคุณสักหน่อย!”

เฉินผิงลูบศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน แล้วเธอก็เล่าสิ่งที่ประสบพบเจอมาจนถึงตอนนี้

หลังจากนั้นไม่นานซูอวี่ฉีก็ค่อยๆ หลับตาลงระหว่างที่เธอเล่าเรื่องและผล็อยหลับไป

เมื่อเห็นว่าเธอหลับไปแล้ว เฉินผิงก็กุมมือเธอไว้แน่นเพราะเขาไม่อยากให้เธอจับไข้

สิ่งต่อมาที่เขารู้ก็คือ ลำแสงสีทองแห่งรุ่งอรุณค่อยๆ สาดส่องบริเวณรอบตัวพวกเขา

เมื่อเฉินผิงมองเห็นดวงทิตย์ขึ้นอยู่ลิบๆ เขาก็ยกยิ้มบางๆ

แต่รอยยิ้มของเขากลับจางหายไปทันทีที่เขาหันกลับมามองซูอวี่ฉี

ริมฝีปากของเธอกลับซีดเผือดและใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ