หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2112

เมื่อสิงจวินได้ยินเช่นนั้นก็หลีกทางให้ทันที จากนั้นเฉินผิงก็เดินผ่านประตูเข้าไป

ตอนที่เฉินผิงเข้ามาในห้องทำงานของคุณชี่ เขาก็เห็นอีกฝ่ายกำลังจิบชาอย่างสบายอารมณ์ เขาดูจะไม่ยุ่งเลยแม้แต่น้อย

“คุณชี่ คุณ—”

คุณชี่พูดตัดบทว่า “ถ้าคุณอยากคุยก็เข้ามา ผมไม่ชอบคุยกับคนที่ยืนห่างกันเสียขนาดนั้นหรอกนะ”

ขณะที่เฉินผิงก้าวเข้ามาในห้องทำงาน เขาก็สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังมหาศาลที่กำลังถาโถมใส่เขา

เขากัดฟันทนและพยายามต่อสู้กับมันอย่างสุดกำลัง แต่มันทรงพลังเกินไป สิ่งต่อมาที่เขารู้คือ เขากำลังลอยกระเด็นออกทางหน้าต่างแล้วชนโครมกับลานสนามข้างนอก

เขาตกกระแทกพื้นแรงมากเสียจนเกิดหลุมลึกขึ้นมาทันที

จากนั้นเฉินผิงก็ลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปที่ห้องทำงานของคุณชี่ คราวนี้เขาปลุกกระตุ้นพลังของตนเองและเตรียมตัวก่อนที่จะบุกเข้าไป

แต่คลื่นพลังเมื่อก่อนหน้านี้ก็ยังพุ่งปะทะใส่เขาอีกครั้งราวกับขบวนรถไฟ จากนั้นเขาก็ลอยกระเด็นเข้าไปในหลุมเดิมทำให้มันยิ่งลึกขึ้นไปอีก

ขณะที่เฉินผิงลุกขึ้น เขาก็ลูบหน้าอกที่ปวดร้าวของตนแล้วกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง

เขาขมวดคิ้วนิ่วหน้าแล้วก็เดินไปที่ห้องทำงานอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่ได้ก้าวเข้าไปข้างใน

“คุณชี่ครับ ทำไมคุณถึงสั่งให้เสี่ยวหรูกับอู่เม่ยเอ๋อร์เอาหนังสือไร้อักษรมาให้ผม? คุณรู้ว่าพวกเธอจะถูกจับตัวแล้วส่งไปที่อาณาจักรลับใช่ไหม? ตอนนี้พวกเธอต่างหมดสติและแทบจะไม่หายใจอยู่แล้ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เฉินผิงถามจากนอกประตู

“ถ้าหากคุณไม่สามารถก้าวเข้ามาในห้องทำงานของผมได้ งั้นคุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาถามผมหรอกนะ แค่ทำตามสิ่งที่เขียนเอาไว้ในจดหมายก็พอ!” คุณชี่ตอบอย่างไม่แยแสแล้วจิบชาต่อไปโดยไม่แม้แต่จะมองเฉินผิง

เฉินผิงขมวดคิ้วนิ่วหน้าพลางบุกจู่โจมและปลุกกระตุ้นร่างเกราะทองคำ เมื่อมีเกล็ดสีทองปกคลุมทั่วทั้งตัวและมีพลังมังกรเต็มเปี่ยม มังกรทองก็ค่อยๆ เริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างอยู่เบื้องหลังเขา

แต่คราวนี้เห็นได้ชัดว่ามังกรไม่ได้ดูน่าเกรงขามเท่าก่อนหน้านี้

เขาทำเช่นนั้นอยู่หลายครั้ง ทั้งๆ ที่ความพยายามของเขาสูญเปล่านับครั้งไม่ถ้วน

เนื่องจากร่างเกราะทองคำของเขาถูกทำลายไป ร่างกายของเขาจึงเต็มไปด้วยบาดแผล

แม้แต่ยามที่เฉินผิงลุกไม่ขึ้น เขาก็ยังฝืนคลานสี่ขาไปที่ห้องทำงานของคุณชี่ พลางทิ้งรอยเลือดเอาไว้ข้างหลัง

สิงจวินรู้สึกเจ็บปวดที่ต้องทนมองดูทั้งหมดนี้จากด้านข้าง แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไร

เมื่อคุณชี่เห็นเฉินผิงกำลังคลานผ่านประตูเข้ามาอีกครั้งก็ถึงกับถอนหายใจ จากนั้นเขาก็ชักพลังกลับคืนแล้วปล่อยให้เฉินผิงเข้ามาในห้องทำงานโดยไม่ขัดขวางอีกต่อไป

หลังจากหอบหายใจหนักๆ อยู่ไม่กี่นาที เฉินผิงก็พยายามลุกขึ้นมองคุณชี่ เขายืนตัวตรงไม่ได้เสียด้วยซ้ำไป

คุณชี่วางถ้วยชาลงอย่างใจเย็นแล้วมองเฉินผิงด้วยสายตาสับสน “คุณก็รู้ว่าขืนลอยกระเด็นออกไปอีกสักที คุณอาจจะตายเอาได้นะ”