หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2115

ในขณะเดียวกัน ณ อารามคูฉาน หลังจากซื่อชิงเผยกับซื่อเหยียนลูกชายของเขาพักฟื้นมาได้สองวัน ทั้งคู่ก็ดูเหมือนกลายเป็นคนละคนเลยทีเดียว

นอกจากนั้น ช่วงสองวันที่ผ่านมานี้พวกเขาก็ได้ประจักษ์ชัดถึงพลังศรัทธาอีกด้วย

เหล่าผู้เลื่อมใสที่มีใจศรัทธาเป็นจำนวนมากต่างดั้นด้นเดินทางไกลเพื่อมานมัสการที่อาราม พลังศรัทธาที่เกิดจากเหล่าผู้เลื่อมใสช่างน่าทึ่งยิ่งนัก

“ลุงครับ คุณมีเหล่าผู้เลื่อมใสมากมายออกขนาดนั้น แต่ลุงแยกแยะออกได้ยังไงว่าคนไหนเป็นผู้ที่มีความเลื่อมใสมากที่สุดกันล่ะ?” ซื่อเหยียนถามเจว๋หย่วนด้วยความสงสัย

“เรื่องง่ายๆ ฉันสามารถวัดสิ่งนั้นได้ด้วยการมองพลังศรัทธาที่พวกเขาสร้างขึ้น”

เจว๋หย่วนสำแดงผนึกมือพลางเอ่ยไปด้วย จากนั้นเขาก็ซัดฝ่ามือไปข้างหน้า

ต่อมาพลังศรัทธาก็ค่อยๆ ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างเหนือศีรษะของเหล่าผู้เลื่อมใสหลายสิบคนที่กำลังเคารพสักการะอยู่ภายในโถงพิธี

แต่พลังศรัทธาที่พวกเขาแผ่ออกมากลับเป็นสีสันต่างๆ กันไป

มีทั้งสีขาว สีน้ำเงินและแม้แต่สีม่วง

ภาพดังกล่าวสร้างความตื่นตะลึงให้แก่ซื่อเหยียนจากที่ไม่เข้าใจถึงสาเหตุแล้วจู่ๆ เขาก็รับรู้พลังศรัทธาหลากสีสันได้

“คุณเห็นนั่นไหม? พลังศรัทธาสีขาวอ่อนด้อยที่สุดและพลังศรัทธาสีม่วงแข็งแกร่งที่สุด” เจว๋หย่วนกล่าวพลางยิ้มบางๆ

ซื่อเหยียนมองเห็นสาวงามที่มีพลังศรัทธาสีม่วงอยู่เหนือศีรษะท่ามกลางเหล่าผู้เลื่อมใสหลายสิบคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เธอเป็นผู้เลื่อมใสที่มีใจศรัทธามากที่สุด

เจว๋หย่วนสังเกตเห็นว่าซื่อเหยียนกำลังมองไปที่หญิงสาวคนหนึ่งพลางฉีกยิ้ม “เจ้าหลานชาย นายคิดว่าผู้หญิงคนนั้นสวยมากใช่ไหมล่ะ?”

ซื่อเหยียนผงกศีรษะ “ที่จริงเธอค่อนข้างมีเสน่ห์ดึงดูดมากทีเดียว”

หลังจากหลบหนีออกมาหลายวันและพำนักอยู่ที่อารามคูฉานอีกสองวัน ซื่อเหยียนก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้อยู่กับผู้หญิงมานานแล้ว เป็นผลทำให้แววปรารถนาวูบผ่านดวงตายามที่เขามองดูหญิงสาว

จากนั้นซื่อเหยียนก็ได้สติ เขาจึงอุ้มหญิงสาวเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วเข้าไปในห้องของตนเอง

ไม่กี่นาทีให้หลัง ซื่อเหยียนที่เหงื่อชุ่มโชกและสีหน้าเต็มไปด้วยความพึงพอใจก็โผล่ออกมา

“ลุงครับ ล-ลุงน่าทึ่งชะมัดเลย ลุงทำแบบนี้ได้ยังไงกัน?” ซื่อเหยียนเอ่ยถามเจว๋หย่วน

“ฮ่าฮ่า ต่อให้ฉันสั่งให้พวกเขาไปตาย เหล่าผู้เลื่อมใสอย่างเธอก็คงไม่ลังเลสักนิด พวกเขาเชื่อว่านับเป็นโชคของตัวเองที่ได้มาพบเจอและฝึกวิชากับฉัน ฉันอยากจะได้ผู้หญิงอย่างเธอสักกี่คนก็ได้” เจว๋หย่วนตอบด้วยท่าทีวางมาด

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซื่อเหยียนก็คุกเข่าลงดังตุ้บต่อหน้าเจว๋หย่วน “ลุงครับ ได้โปรดรับผมไว้เป็นศิษย์ของลุงด้วยเถอะ แทนที่จะกลับไปยังตระกูลไป๋เหลียน ผมอยากจะอยู่ที่อารามคูฉานมากกว่า”

ในตอนนั้นเอง ซื่อชิงเผยที่เดินออกมาก็บังเอิญได้ยินว่าลูกชายของเขายังอยากจะอยู่ที่อารามคูฉาน เขากลับมีสีหน้าเคร่งขรึม “เลิกพูดพล่ามไร้สาระได้แล้ว ลุงแกไม่มีเวลามาคอยดูแลแกหรอกนะ ยิ่งไปกว่านั้น แกก็เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของฉันแล้วฉันก็คาดหวังให้แกเป็นผู้ทอดตระกูลไป๋เหลียนด้วย”

“พ่อ ยังมีอะไรให้สืบทอดอีกเล่า? ผมคิดว่าตอนนี้ตระกูลไป๋เหลียนคงจะถูกทำลายไปแล้วล่ะ เฉินผิงจะทิ้งอาวุธวิเศษเอาไว้โดยไม่สัมผัสแตะต้องได้ยังไงกัน? เมื่ออาวุธวิเศษพวกนั้นหายไป สำนักไป๋เหลียนก็แทบจะไม่มีอะไรให้สืบทอดอีกแล้ว พ่อต้องใช้เวลาอีกนานสักเท่าไหร่กันกว่าจะหลอมสร้างอาวุธวิเศษมากมายขนาดนั้นได้? ผมคิดว่าอารามคูฉานของลุงก็ดีไม่น้อยเลย” ซื่อเหยียนบอกกับซื่อชิงเผย