หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2116

“ฉันจะฉีกเฉินผิงให้เป็นพันๆ ชิ้นเลย...” ซื่อชิงเผยกล่าว ยามที่เขาได้ยินคำพูดของซื่อเหยียนก็ให้รู้สึกปวดใจ

อย่างไรเสีย อาวุธวิเศษพวกนั้นก็เป็นผลงานชั่วชีวิตของเขาเลยเชียวนะ

“น้องเล็ก ในเมื่อตอนนี้พวกนายสองคนหายดีแล้วก็พาฉันไปหาเฉินผิงผู้นี้ที เผื่อฉันจะได้ล้างแค้นให้พวกนายได้” เจว๋หย่วนพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“ขอบคุณครับพี่” ซื่อชิงเผยดั้นด้นเดินทางมาที่อารามเพื่อตามหาเจว๋หย่วน เพียงเพราะอยากขอให้ฝ่ายหลังช่วยแก้แค้นกับเฉินผิง

“ตอนนี้ก็ไปกันเถอะ”

หลังจากพูดจบ เจว๋หย่วนก็จัดการธุระที่อารามคูฉานและมอบหมายภารกิจให้แก่ลูกน้องก่อนจะตามซื่อชิงเผยกับซื่อเหยียนไปล้างแค้น

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงกับเหล่าหญิงสาวกลับมาที่ถ้ำอู๋หยาในอาณาจักรลับ

คราวนี้ไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับซูอวี่ฉีและคนอื่นๆ

ดูเหมือนว่ากายพิเศษของพวกเธอจะเป็นตัวกระตุ้น ตอนนี้กายพิเศษหายไปจึงทำให้ไม่เกิดอะไรขึ้นอีก

เมื่อจ้องมองรูปปั้นภายในถ้ำอู๋หยา เฉินผิงคิดว่าปัญหาน่าจะอยู่ที่รูปปั้นพวกนั้น

เฉินผิงค่อยๆ ยื่นมือออกไปแล้วถ่ายพลังวิญญาณสายหนึ่งเข้าไปในรูปปั้น เพื่อลองดูว่าหนังสือไร้อักษรจะสามารถเปิดเผยที่มาของรูปปั้นพวกนั้นได้หรือไม่

น่าเสียดายที่หนังสือไร้อักษรไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับที่มาของรูปปั้น ทำให้เฉินผิงรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง

ถ้าหากเขาหาที่มาของถ้ำอู๋หยาและรูปปั้นพวกนั้นไม่เจอ เขาก็จะไม่สามารถรักษาซูอวี่ฉีกับอีกสองสาว แล้วพาพวกเธอออกไปจากอาณาจักรลับได้

ในที่สุดเฉินผิงก็มองดูรูปปั้นพร้อมยื่นมือขวาออกไป จากนั้นก็ใช้ปราณสัมผัสของตนโอบล้อมไว้

ในเมื่อหนังสือไร้อักษรแสดงอักษรบางตัวบนรูปปั้นนี้ ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ามันแตกต่างไปจากรูปปั้นตัวอื่นๆ

นอกเหนือไปจากนั้น เพราะหนังสือไร้อักษรไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับที่มีของรูปปั้นพวกนั้น เฉินผิงจึงคิดจะใช้ปราณสัมผัสตรวจสอบเพื่อดูสิ่งที่อยู่ข้างในนั้น รูปปั้นพวกนี้ต้านทานพลังอันน่าพรั่นพรึงของฉันและยังคงตั้งตรงโดยไม่เกิดความเสียหายได้ยังไงกัน?

เมื่อปราณสัมผัสของเฉินผิงเข้าไปในรูปปั้น เขาก็ตะลึงงันไปทันทีราวกับร่างของเขาถูกตรึงติดอยู่กับที่

“พี่เฉินผิง!”

“นี่มันสถานที่บ้าบออะไรกัน?”

เฉินผิงรู้สึกราวกับตนเองอยู่ในดินแดนอันกว้างใหญ่ไพศาลที่แวดล้อมไปด้วยเหล่าสิงสาราสัตว์ ถึงกับมีปราณสัมผัสมากมายกว่าในอาณาจักรลับเสียด้วยซ้ำไป

ขณะที่เขาตกอยู่ในสภาพมึนงงก็มีแปดคนเดินเข้ามาหาเขา พวกเขาสวมชุดโบราณที่ปักคำว่า “สำนักเวิ่นเต้า” เอาไว้บนชุดของพวกเขา

“พะ-พวกเขาคือ...”

เมื่อเห็นกลุ่มคนทั้งแปดกำลังเดินเข้ามาหา แววตาของเฉินผิงก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง เพราะเขาพบว่ารูปลักษณ์ของคนพวกนั้นเหมือนกับรูปปั้นในถ้ำอู๋หยาไม่ผิดเพี้ยน

เขาอยากจะขวางพวกเขาไว้เพื่อขอคำอธิบาย แต่พวกเขากลับเดินผ่านเขาไปราวกับมองไม่เห็นเขาเลย

ตอนที่เดินผ่านเฉินผิงไป มีเพียงผู้ถือหนังสือที่ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วหยุดเพื่อตรวจสอบดูสิ่งรอบข้าง

“ผู้อาวุโสใหญ่ ท่านมองอะไรอยู่งั้นเหรอ? ประมุขเรียกพวกเราไปหารือ พวกเราไม่อาจล่าช้าได้” บุรุษมวยผมกล่าวขึ้น