หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2127

เฉินผิงยืนอยู่ที่เชิงเขาสูงชันในภาคตะวันตกเฉียงใต้ เขารู้สึกประหลาดใจที่อารามสามารถถูกสร้างขึ้นในสถานที่เช่นนี้ได้

แม้จะเขาจะสูงชัน แต่สำหรับเฉินผิงแล้ว แม้แต่ภูมิประเทศที่ลาดชันที่สุดก็ยังราบเรียบราวกับถนนทางด่วน

ด้วยการกระโดดอย่างว่องไวเพียงไม่กี่ก้าว เขาก็ขึ้นไปถึงบนยอดเขา

ไม่นาน เขาก็ขึ้นมาถึงอารามคูฉาน เขาต้องประหลาดใจในความยิ่งใหญ่ของมัน เหล่าสาวกที่เคร่งครัดต่างก็โค้งคำนับด้วยความเคารพในทุกย่างก้าว เฉินผิงนึกไม่ออกว่าคนธรรมดาเหล่านี้ปีนขึ้นมาบนที่สูงชันด้วยความมุ่งมั่นและความอุตสาหะเช่นนั้นได้อย่างไร

เพื่อหลีกเลี่ยงการทำร้ายพลเรือน เฉินผิงโบกมือเบาๆ ทำให้ประตูของอารามคูฉาน สั่นอย่างรุนแรงและพังทลายลง

ทันที่เห็นเหตุการณ์ดังกล่าว สาวกที่อยู่ข้างในก็วิ่งออกจากอารามด้วยความตื่นตระหนกและถอยไปในระยะที่ปลอดภัย

“พ่อ เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าจะเป็นเฉินผิง?” ซื่อเหยียนถามซื่อชิงเผยด้วยท่าทางกระวนกระวายเมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นจากด้านนอก

"ฉันก็ไม่รู้ เราออกไปดูข้างนอกกันเถอะ” ซื่อชิงเผยตอบพร้อมกับเดินออกจากห้อง

ทันทีที่พวกเขาก้าวออกจากห้อง พวกเขาเห็นประตูของอารามคูฉานที่พังลงมาพร้อมกับเฉินผิงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

เมื่อเห็นซื่อชิงเผยและซื่อเหยียน เฉินผิงรู้สึกถึงเจตนาฆ่าของเขาที่พุ่งสูงขึ้นทันที

“เฉินผิง ฉันไม่คิดว่าแกจะกล้ามาที่นี่” ซื่อเหยียนเย้ยหยันเมื่อเห็นเฉินผิง

“ถ้าแกกับพ่อของแกอยากตายนัก ฉันก็จะไม่ทำให้พวกแกผิดหวัง” เฉินผิงตอบพร้อมก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

เมื่อเห็นเฉินผิงเดินมาหาเขา ซื่อเหยียนรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยจนผงะถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ

ในขณะนั้น นักบวชจำนวนสิบกว่าคนพร้อมด้วยรัศมีอันทรงพลังก็รีบออกจากอาราม ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นเมื่อเห็นประตูของพวกเขาถูกทำลาย

“ผู้ชายคนนั้นทำลายประตูของเรา! จับเขาไว้!" ซื่อชิงเผยตะโกนบอกเหล่านักบวชที่เพิ่งวิ่งออกมา

พวกเขาทราบดีถึงความสัมพันธ์ของซื่อชิงเผยกับเจว๋หย่วน จึงพุ่งเข้าหาเฉินผิง

ซื่อชิงเผยและซื่อเหยียนแม้จะอยู่ห่างออกไป แต่ก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวและกัดฟันฝืนทนต่อไป

“เจ้าพวกชั้นต่ำคนไหนที่มาก่อความวุ่นวายในอารามคูฉานแห่งนี้? จนฉันหมดสนุกกับสาวงามกัน ฮะ!”

จู่ๆ ก็เกิดเสียงอึกทึกดังก้องลอยอยู่ในอากาศ

เสียงทรงพลังนั้นเต็มไปด้วยพลังมหาศาลที่สลายแรงกดดันที่เฉินผิงเปล่งออกมา

เหล่านักบวชซึ่งนอนอยู่บนพื้นรู้สึกถึงแรงกดที่ถูกคลายลง พวกเขารีบลุกขึ้นและหนีไป ปล่อยซื่อชิงเผยและซื่อเหยียนไว้เพียงลำพัง

เฉินผิงขมวดคิ้วและหันไปทางต้นเสียง

เขาเห็นเจว๋อู้ซึ่งใส่เสื้อผ้ายุ่งเหยิง เดินออกมาอย่างช้าๆ พร้อมกับหญิงสาวที่ผมเผ้ากระเซิงในอ้อมแขน

เจว๋อู้ถึงกับใช้มือชอนไชลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเธอต่อหน้าทุกคน