เฉินผิงยืนอยู่ที่เชิงเขาสูงชันในภาคตะวันตกเฉียงใต้ เขารู้สึกประหลาดใจที่อารามสามารถถูกสร้างขึ้นในสถานที่เช่นนี้ได้
แม้จะเขาจะสูงชัน แต่สำหรับเฉินผิงแล้ว แม้แต่ภูมิประเทศที่ลาดชันที่สุดก็ยังราบเรียบราวกับถนนทางด่วน
ด้วยการกระโดดอย่างว่องไวเพียงไม่กี่ก้าว เขาก็ขึ้นไปถึงบนยอดเขา
ไม่นาน เขาก็ขึ้นมาถึงอารามคูฉาน เขาต้องประหลาดใจในความยิ่งใหญ่ของมัน เหล่าสาวกที่เคร่งครัดต่างก็โค้งคำนับด้วยความเคารพในทุกย่างก้าว เฉินผิงนึกไม่ออกว่าคนธรรมดาเหล่านี้ปีนขึ้นมาบนที่สูงชันด้วยความมุ่งมั่นและความอุตสาหะเช่นนั้นได้อย่างไร
เพื่อหลีกเลี่ยงการทำร้ายพลเรือน เฉินผิงโบกมือเบาๆ ทำให้ประตูของอารามคูฉาน สั่นอย่างรุนแรงและพังทลายลง
ทันที่เห็นเหตุการณ์ดังกล่าว สาวกที่อยู่ข้างในก็วิ่งออกจากอารามด้วยความตื่นตระหนกและถอยไปในระยะที่ปลอดภัย
“พ่อ เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าจะเป็นเฉินผิง?” ซื่อเหยียนถามซื่อชิงเผยด้วยท่าทางกระวนกระวายเมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นจากด้านนอก
"ฉันก็ไม่รู้ เราออกไปดูข้างนอกกันเถอะ” ซื่อชิงเผยตอบพร้อมกับเดินออกจากห้อง
ทันทีที่พวกเขาก้าวออกจากห้อง พวกเขาเห็นประตูของอารามคูฉานที่พังลงมาพร้อมกับเฉินผิงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...