หุ่นเชิดกลายเป็นขี้เถ้าภายใต้ความร้อนแรงของเปลวเพลิง และไม่มีวันฟื้นกลับคืนมาได้อีก
“แกรู้จุดอ่อนหุ่นของฉันได้ยังไง?”
เจว๋อู้แทบไม่เชื่อสายตาขณะที่เขาจ้องมองเฉินผิง
เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการฝึกบำเพ็ญฌานหุ่นเชิดเหล่านี้ และตอนนี้พวกมันก็ได้ถูกทำลายจนหมดสิ้น
“มันจะไปยากอะไรล่ะ? ฉันรู้ถึงขนาดที่ว่านายสร้างหุ่นเชิดเหล่านี้ได้ยังไงด้วยซ้ำ” เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้มเย็นชา “ดังนั้น มันจะแปลกอะไรถ้าฉันจะรู้จุดอ่อนของพวกมันน่ะ ฮะ!”
“ไร้สาระน่า! คาถาบัญชาหุ่นได้ถูกส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่นในสำนักของฉัน ดังนั้นแกจะรู้เรื่องนี้ได้ยังไง? แกก็แค่อาจค้นพบความจริงโดยบังเอิญเท่านั้น! แต่ในเมื่อแกทำลายหุ่นเชิดของฉัน ดังนั้นฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่นอน! คอยดูเถอะ!"
เมื่อเจว๋อู้พูดจบ เขาก็กระโจนไปอีกด้านหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามหลบหนี
“หึ ใครก็ตามที่มาทำร้ายผู้คนในสำนักมังกรของฉัน มันผู้นั้นย่อมไม่มีทางหนีรอดไปง่ายๆ แบบนั้นได้หรอก!”
เฉินผิงกระโดดขึ้นไปในอากาศพร้อมกับคำรามอย่างเย็นชา เขาเอื้อมมือขวาไปหาเจว๋อู้
ด้วยพลังดูดอันทรงพลัง เขาคว้าเจว๋อู้ไว้ในมือแน่น โดยอีกฝ่ายไม่มีทางดิ้นหลุดได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...