ขณะที่เฉินผิงยังคงนอนนิ่งอยู่บนพื้น เขาใช้พลังจิตตวิสุทธิและค่อยๆ เริ่มปรับแต่งพลังงานส่วนเกินที่เขาดูดซับไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ
“ฮ่า ฮ่า... ฮ่า ฮ่า ฮ่า…”
อีกทางด้านหนึ่ง เจว๋หย่วนหัวเราะให้กับคู่ต่อสู้ที่พ่ายแพ้แก่เขา ในขณะที่ชิงเอ๋อร์ถอนหายใจอย่างผิดหวัง “เจว๋หย่วนถึงกับต้องใช้พระพุทธเจ้าทั้งสิบสองตนของอารามคูฉานเพื่อเอาชนะปราชญ์ยุทธ์ ฉันคิดว่าเขาเป็นคนที่พิเศษจริงๆ แต่ตอนนี้พวกมันทั้งสิบสองตนจากไปแล้ว อารามของเจว๋หย่วนก็จะไม่เหลืออยู่อีกแล้ว เขาคงต้องหาสถานที่ใหม่สำหรับอารามของเขา”
แม้จะพ่ายแพ้แต่เฉินผิงก็ได้รับความนับถือจากชิงเอ๋อร์ในฐานะผู้ฝึกยุทธ์ที่น่าเกรงขาม เพราะแม้แต่เทพยุทธ์อย่างเจว๋หย่วน ก็ยังต้องใช้สุดยอดวิชาของอารามคูฉาน ซึ่งเป็นพระพุทธเจ้าถึงสิบสองตนเพื่อเอาชนะเฉินผิงผู้อยู่ระดับปราชญ์ยุทธ์ขั้นที่ห้า
“ชิงเอ๋อร์ เราจะสำรวจพลังศรัทธาตามที่อาจารย์สั่งได้ยังไงในเมื่อเขาตายแล้ว” หรุ่ยเอ๋อร์ถาม
“เราจะเอาศพเขากลับไปและให้อาจารย์ทำการตรวจสอบดู” ชิงเอ๋อร์ตอบ
"ตกลง!" หรุ่ยเอ๋อร์พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่เธอและชิงเอ๋อร์จะกระโดดอย่างสง่างามและร่อนลงสู่พื้นดินบริเวณของอารามคูฉาน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...