หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2137

เมื่อรู้ว่าระหว่างพวกเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน เจว๋หย่วนก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาพูดอย่างมีมารยาทว่า “เชิญตามสบาย คุณชิงเอ๋อร์ แต่อย่างที่คุณรู้ เขาได้ขโมยของวิเศษของซื่อชิงเผยไปหลายชิ้น ดังนั้นฉันจึง...”

“หึ! ของพวกนี้เป็นแค่ขยะเล็กน้อยเท่านั้น คุณเอาพวกมันไปเถอะ สิ่งที่ผมต้องการคือร่างของเขาเท่านั้น!”

ชิงเอ๋อร์โบกมืออย่างไม่สนใจ สำหรับสำนักฉุนหยางแล้ว ไม่มีของวิเศษใดในโลกที่จะมีค่าเทียบเท่ากับร่างของเฉินผิง

“ขอบคุณครับ คุณชิงเอ๋อร์! ขอบคุณมาก!"

เจว๋หย่วนแสดงความขอบคุณ

ในทางกลับกัน ซื่อเหยียนดูค่อนข้างอารมณ์เสีย พวกหัวสูงสองคนนั้นอายุเท่าฉัน แต่พวกเขากลับพูดจาวางก้ามใหญ่โต แถมยังดูถูกของวิเศษของพวกเราว่าเป็นขยะอีก!

ท้ายที่สุด ครอบครัวจำนวนมากมายจากอาณาจักรลับได้หันมาใช้ตระกูลไป๋เหลียน เพื่อสร้างของวิเศษของตนเอง

นอกเหนือจากเรื่องนี้แล้ว ซื่อเหยียนเผ้ามองไปยังหรุ่ยเอ๋อร์ ผู้หญิงคนนั้นน่าทึ่งและเยือกเย็น ไม่ต้องพูดถึงรัศมีแห่งชาวสวรรค์ที่เย้ายวน เธอเป็นร่างจำแลงที่มีวิญญานของนางฟ้าจากสวรรค์ ต่อให้อีกล้านปีข้างหน้า เขาก็คงจะไม่มีโอกาสที่จะได้พบกับผู้หญิงอย่างเธออีก

“พวกคุณเป็นใคร? ถึงได้กล้ามาดูถูกของวิเศษของตระกูลไป๋เหลียน นอกจากนี้ ลุงเจว๋คือคนที่โค่นเฉินผิงลง คุณจะจับเอาร่างของเขาไปก็ต้องข้ามศพฉันไปก่อนเท่านั้น ฉันยังต้องทำให้เขาต้องอับอายมากกว่านี้! หากคุณยืนยันที่จะเอาศพของเฉินผิงไป คนสวยคนนี้จะต้องอยู่ที่นี่ตามลำพังกับฉัน”

ซื่อเหยียนแอบมองหรุ่ยเอ๋อร์ในขณะที่เขาพูด ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความบ้าตัณหา

คำพูดที่หน้าด้านของเขาได้สร้างความประหลาดใจให้กับเจว๋หย่วน ผู้ซึ่งไม่อาจย่างเท้าเข้าไปในหุบเหวแบบนั้นได้เลย

ในทางกลับกัน ชิงเอ๋อร์ขมวดคิ้วด้วยความโกรธที่พลุ่งพล่านในตัวเขา แน่นอนว่าหรุ่ยเอ๋อร์ก็เช่นกัน เธอรู้สึกขยะแขยงเมื่อเธอเหลือบเห็นท่าทางของซื่อเหยียน

“ไอ้พวกเศษสวะไร้ยางอาย!” เธอเหวี่ยงฝ่ามือไปทางชายโสโครกอย่างเดือดดาลทันที

พลังงานที่ปะทุอย่างรุนแรงพุ่งเข้ามาทางซื่อเหยียน

ทันทีที่หรุ่ยเอ๋อร์ปลดปล่อยกระบวนท่าของเธอ ซื่อเหยียนต้องรู้สึกเสียใจกับคำพูดของตน เขายังอ่อนด้อยเกินไปที่จะเรียนรู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขามีพลังที่เหนือกว่าเจว๋หย่วนแม้ว่าอายุยังน้อย

รัศมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวบีบคั้นเขาจนเกือบหายใจไม่ออก ยิ่งไปกว่านั้น เขาพบว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะขยับร่างกายตามใจปรารถนา ราวกับว่าร่างกายของเขากำลังจะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

ขณะที่ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างกาย ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวแต่ไม่สามารถแม้แต่จะร้องขอความช่วยเหลือได้

ช่างเป็นเด็กโง่เขลา! เขากล้าไปล่วงเกินพวกเขาได้ยังไง ในเมื่อเจว๋หย่วนยังต้องแสดงความเคารพต่อพวกเขา

ไม่นานนัก ซื่อเหยียนก็อยู่ในสภาพสะบักสะบอมจากการถูกทุบตีจนแทบจะไม่เหลือสภาพเดิมที่เขาเคยเป็น

“ฉันหวังว่าคุณจะไว้ชีวิตเขานะครับ คุณชิงเอ๋อร์ ฉันได้สอนบทเรียนที่เขาจะไม่มีวันลืมไปแล้ส” เจว๋หย่วนร้องขอ

ก่อนที่ชิงเอ๋อร์จะทำอะไร หรุ่ยเอ๋อร์กลับเป็นฝ่ายที่พูดออกมาก่อนว่า “ช่างมันเถอะชิงเอ๋อร์ เรารีบกลับกันเถอะ เราไม่ควรปล่อยให้อาจารย์รอนาน!”

ชิงเอ๋อร์พยักหน้าและพร้อมที่จะกระโดดลงไปในหลุม เขาตั้งใจที่จะคว้าร่างของเฉินผิงและออกเดินทาง

อนิจจา วินาทีที่เขากระโดดลงไปนั้น ถงโหย่วกงกลับเข้ามาขวางเขาเอาไว้

“ถงโหย่วกง! นายคิดจะทำอะไร?”

รอยย่นปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของชิงเอ๋อร์

จากนั้นถงโหย่วกงก็พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มจางๆ “ชิงเอ๋อร์ ฉันเองก็เหมือนกัน ฉันสนใจอยากจะนำซากศพของชายคนนี้กลับไปที่สำนักเฟิงเหลยเพื่อทำงานบางอย่าง…”