หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2147

ทั้งสองคิดว่าเป้าหมายของถงโหย่วกงคือการนำตัวเฉินผิงกลับไปที่สำนักเฟิงเหลยโดยไม่บุบสลาย เพราะชายหนุ่มผู้นี้จะมีค่าที่สุดสำหรับพวกเขาก็ต่อเมื่อยังมีชีวิต

เมื่อเห็นเช่นนั้น ชิงเอ๋อร์จึงพูดช้าๆ ว่า “ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ แต่อย่างเคยพูดไว้ กระบวนท่านี้ของเขารุนแรงมาก ฉันไม่แน่ใจว่าเด็กคนนี้จะรอดไปได้”

ขณะที่เฉินผิงรู้สึกถึงพลังมหาศาล เขากำกระบี่พิฆาตมังกรไว้แน่น

พลังแห่งมังกรไหลเข้าสู่กระบี่อย่างต่อเนื่อง

ตามมาด้วยเสียงคำรามของมังกร มังกรสีทองก็ปรากฏตัวงขึ้นและวนเวียนอยู่ข้างหลังเฉินผิง

เขาปลดปล่อยพลังวิญญาณทั้งหมดภายในจุดชีพจรตันเถียนของเขา นี่จะเป็นกระบวนท่าสุดท้ายของเขา เพราะหลังจากการโจมตีครั้งนี้ ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นเช่นไร เขาคงไม่สามารถต้านทานมันได้อีกต่อไป

เมื่อเสียงคำรามหลุดออกจากริมฝีปากของเฉินผิง แสงบนกระบี่พิฆาตมังกรก็ส่องสว่างขึ้น

ในวินาทีถัดมา ลำแสงสีทองพุ่งออกมาจากกระบี่ก่อนจะก่อตัวเป็นกระบี่สีทองขนาดใหญ่

ตู้ม!

เฉินผิงใช้ดาบยักษ์ฟาดฟันลงไป ขณะที่ถงโหย่วกงก็ปล่อยลูกบอลแสงในมือเช่นกัน

พลังทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรง ส่งผลให้เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

คลื่นพลังลมปราณพัดกวาดทุกสรรพสิ่งไปทั้งอาณาบริเวณ ลูกศิษย์คนอื่นๆ ของสำนักเฟิงเหลยที่อยู่รอบๆ ต่างทำหน้าบูดเบี้ยวขณะที่พวกเขาพยายามต่อต้านรัศมีพลังอันน่าสะพรึงกลัว

แม้แต่หรุ่ยเอ๋อร์และชิงเอ๋อร์ที่อยู่ห่างออกไปก็ยังได้รับผลกระทบจากผลที่ตามมา ร่างของพวกเขาแกว่งไปแกว่งมาจนเกือบจะหลุดจากดาบที่ขี่อยู่

เฉินผิงทรุดลงบนพื้นราวกับใบไม้ที่ร่วงหล่นจากต้นไม้ ขณะที่เลือดไหลออกมาจากบาดแผลของเขาหลายจุด

ถงโหย่วกงเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน เขาทรุดตัวลงด้วยเข่าข้างหนึ่ง เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งและมีเลือดสีเขียวไหลออกมาจากบาดแผลหลายแห่งทั่วร่างกายของเขา สภาพของเขาในตอนนี้นั้นไม่ต่างอะไรกับขอทาน

ครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าบาดแผลบนร่างกายของเขากำลังรักษาในอัตราที่ช้าลงกว่าเดิม

"คุณถง!” ศิษย์ของสำนักเฟิงเหลย รีบไปที่ข้างกายของถงโหย่วกงทันทีที่พวกเขาฟื้นตัวจากพลังเมื่อครู่

เมื่อถงโหย่วกงเห็นคนทั้งคู่ สีหน้าของเขาก็แข็งกร้าว

ฉันลืมเจ้าสองคนนี้ไปเสียสนิทเลย!

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และบังคับสีหน้าของเขาให้สงบ “นายพยายามจะทำอะไร ชิงเอ๋อร์?”

“ฉันจะไม่ปล่อยให้นายพาชายคนนี้ไปเด็ดขาดถงโหย่วกง เราจะพาเขากลับไปที่สำนักฉุนหยาง” ชิงเอ๋อร์ตอบกลับอย่างห้วนๆ

ถงโหย่วกงเอ่ยถาม “ฉันเป็นคนจับเขา แล้วทำไมฉันต้องปล่อยให้นายพาเขาไปด้วยล่ะ?”

“มันไม่มีเหตุผลหรอก ฉันแค่ต้องการพาเขาไป” ชิงเอ๋อร์ตอบอย่างเย็นชา

ถงโหย่วกงรู้สึกโกรธกับคำพูดของชิงเอ๋อร์ เขากัดฟันกรอดในขณะที่ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ “ชิงเอ๋อร์ นายคิดจะเอาตัวเข้าไปโดยใช้กำลังสินะ ใช่มั้ย? ฉันจะบอกนายเอาไว้ ด้วยความสามารถของนายในตอนนี้ นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันหรอกนะ”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของชิงเอ๋อร์ทันทีที่เขาได้ยินเช่นนั้น เขาพูดว่า “หยุดโอ้อวดได้แล้ว ด้วยอาการบาดเจ็บของนายในตอนนี้ ฉันอาจทำให้นายพิการได้ด้วยมือแค่ข้างเดียวด้วยซ้ำ นายมักจะโอ้อวดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะของสำนักสันโดษ แต่นายกลับถูกปราชญ์ยุทธ์ทำร้าย ดังนั้นนายมีสิทธิ์อะไรถึงได้มาพูดจาใหญ่โตแบบนี้กันล่ะ ฮะ?”