หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2149

เขานึกภาพไม่ออกเลยว่าปราชญ์ยุทธ์สามารถทำให้เทพยุทธ์บาดเจ็บได้ยังไง

นอกจากนี้ เขายังไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ใช้วิชามารถึงสามารถรวบรวมพลังศรัทธาจำนวนมหาศาลได้

ต่อจากนั้น เยว่ปู้ฉินก็ค่อยๆ วางนิ้วบนข้อมือของเฉินผิงเพื่อตรวจชีพจรของเขา

ครู่ต่อมา เยว่ปู้ฉินก็ตะคอกใส่สาวกทั้งสองว่า “พวกแกสองคนกล้าโกหกฉันได้ยังไง? พวกแกทุบตีเขาแล้วกล่าวหาว่าเขาเป็นผู้ใช้วิชามารเพื่อที่จะโยนความผิดให้เขางั้นหรือ?”

ใบหน้าที่บึ้งตึงของเขาน่ากลัวมากจนทำให้ทั้งชิงเอ๋อร์และหรุ่ยเอ๋อร์ต้องคุกเข่าลง

“อาจารย์ ไม่มีทางที่เราจะไร้ยางอายพอที่จะปกปิดความจริงจากท่าน ชายผู้นี้เป็นผู้ใช้วิชามารอย่างไม่ต้องสงสัย ผมเห็นวิธีที่เขาดูดพลังของเจว๋หย่วนด้วยตาของผมเอง” ชิงเอ๋อร์อธิบายอย่างร้อนรน

“อาจารย์คะ ชิงเอ๋อร์พูดถูกแล้วค่ะ ฉันเองก็เห็น เราไม่ได้โกหกท่านแน่นอน” หรุ่ยเอ๋อร์เสริม

เยว่ปู้ฉินยังคงมองไปที่ชิงเอ๋อร์และหรุ่ยเอ๋อร์อย่างเย็นชา ในที่สุดเมื่อเห็นว่าพวกเขาพูดความจริง เขาจึงตอบว่า “ชายคนนี้ไม่ใช่ผู้ใช้วิชามาร ส่วนที่แกเห็นเขาดูดพลังของเจว๋หย่วน ฉันแน่ใจว่ามันมีอะไรมากกว่าที่เห็น ฉันตรวจไม่พบร่องรอยของพลังชั่วร้ายในตัวเขา แต่เขาเต็มไปด้วยพลังด้านบวกและพลังรูปแบบอื่นที่ฉันไม่รู้จัก หรุ่ยเอ๋อร์ ไปเอายาเพิ่มพลังหยวนของฉันมาให้เขา เราจะหารือเรื่องนี้เมื่อเขาตื่นขึ้นแล้ว”

ก่อนที่หรุ่ยเอ๋อร์จะทำตามที่เขาสั่ง ชิงเอ๋อร์ก็ท้วงว่า “ท่านอาจารย์ ยาเพิ่มพลังหยวนเป็นยาที่เอาไว้ใช้ในสถานการณ์ฉุกเฉินและเราก็มีอยู่ไม่มากนัก มันจะไม่เป็นการเสียเปล่าที่จะเอามาใช้กับผู้ใช้วิชามารเหรอครับ?”

“ไร้สาระ ฉันก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าเขาไม่ได้เป็นพวกนั้น? นี่แกได้เรียนรู้อะไรบ้างไหมจากที่ฉันอุตส่าห์พร่ำสอนแก? ถึงแม้สำนักฉุนหยางจะอยู่อย่างสันโดษ แต่เราก็ต้องช่วยชีวิตใครก็ตามที่ตกอยู่ในอันตราย จริงอยู่ว่าพลังคือสิ่งที่เราไขว่คว้า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่มีหัวใจ เมื่อคนๆ หนึ่งปราศจากความเมตตา เขาก็จะเป็นได้เพียงเครื่องจักรสังหารไม่ว่าจะแข็งแกร่งเพียงใดก็ตาม เอายาเพิ่มพลังหยวนมาเดี๋ยวนี้”

แม้ว่าเยว่ปู้ฉินจะตำหนิชิงเอ๋อร์ แต่เขาก็พูดเสียงดังมากพอที่สาวกคนอื่นๆ จะได้รับบทเรียนเดียวกันไปด้วย

หรุ่ยเอ๋อร์ตอบรับด้วยการรีบออกไป และกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับยาเม็ดสีเขียวซึ่งเธอยื่นให้เยว่ปู้ฉิน

ฝ่ายหลังก้มหน้าก้มตาเงียบๆ ระหว่างที่กล้ำกลืนคำดุด่าของบิดา เขาถูกทำร้ายอย่างน่าสังเวชด้วยน้ำมือของปราชญ์ยุทธ์ระดับต่ำ และต่อมาก็ถูกพวกสำนักฉุนหยางเหยียดหยาม แน่นอนว่าทั้งสองอย่างนี้สร้างความเสื่อมเสียให้กับสำนักเฟิงเหลย

ขณะที่Hughกำลังตำหนิถงโหย่วกง หญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งก็เดินเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับเด็กหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ

“Hugh ฉันได้ยินมาว่าถงโหย่วกงได้รับบาดเจ็บ มันเรื่องอะไรกัน?” ผู้หญิงคนนั้นถามHugh

ชายหนุ่มเหลือบมองถงโหย่วกง “ถงโหย่วกง ทำไมถึงดูน่าสงสารจัง พี่ถูกผู้อาวุโสจากอาณาจักรลับเล่นงานมาเหรอ? ตามเงื่อนไขแล้วเรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นนะ ผมนึกว่าทุกสำนักตกลงกันแล้วว่าผู้อาวุโสจะไม่โจมตีสมาชิกที่อายุน้อยกว่าเสียอีก? ยิ่งไปกว่านั้น พี่ควรจะแข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเราไม่ใช่หรือ? ใครกันที่สามารถเอาชนะพี่ได้?”

แม้ว่าชายหนุ่มจะแสดงความกังวล แต่น้ำเสียงของเขาก็ชัดเจนว่ากำลังรู้สึกสะใจ