ในตอนนั้น ชิงเอ๋อร์และหรุ่ยเอ๋อร์จ้องมองที่เฉินผิงด้วยเจตจำนงสังหาร แม้ว่าเฉินผิงจะไม่รู้เบื้องหน้าเบื้องหลัง แต่เขาก็แน่ใจว่าสองคนนี้ไม่ได้เป็นมิตร
อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากท่าทีของหญิงสาวคนนั้นแล้ว เขาก็ไม่รู้สึกถึงความอาฆาตอีกต่อไป
“ผมอยู่ที่ไหน? คุณชื่ออะไร? ผมหมดสติไปกี่วันแล้ว?” เฉินผิงถามหรุ่ยเอ๋อร์
“ฉันชื่อหลิวหรุ่ยค่ะ ที่แห่งนี้คือสำนักฉุนหยาง อาจารย์ของฉันเป็นคนช่วยชีวิตคุณและพาตัวคุณมาที่นี่ คุณหมดสติไปสามวันเต็มๆ ฉันเกือบคิดว่าคุณจะไม่รอดเสียแล้ว” หรุ่ยเอ๋อร์ตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ
“สำนักฉุนหยางเป็นสำนักลับเหมือนกับสำนักเฟิงเหลยหรือเปล่าครับ?” เฉินผิงถาม
“มีบางอย่างที่ฉันไม่แน่ใจว่าควรจะบอกคุณดีไหม ฉันคิดว่าจะเป็นการดีที่สุดถ้าฉันไปตามท่านอาจารย์มา”
พูดจบเธอก็หันหลังและกำลังจะเดินออกไป
อย่างไรก็ตาม ในจังหวะที่เธอหันส้นเท้า ชิงเอ๋อร์ก็เข้ามาพอดี แววโทสะฉายชัดในดวงตาเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเฉินผิงตื่นแล้ว “คุณโชคดีที่อาจารย์สามารถชุบชีวิตคุณได้จริงๆ ผมไม่รู้เลยว่าอาจารย์กำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้มอบยาเพิ่มพลังหยวนที่ใช้ต่อชีวิตตัวเองให้กับผู้ใช้วิชามาร”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...