“ยาขับพลัง?” เยว่ปู้ฉินและคนอื่นๆ ประหลาดใจ
ชิงเอ๋อร์ที่สับสนถามว่า “ยาแบบนี้มีอยู่จริงเหรอ? แล้วทำไมสำนักแปรธาตุถึงไม่เอาให้อาจารย์ของผม? มันสามารถปัดเป่าพลังชั่วร้ายในร่างของเขาและช่วยให้เขาพ้นจากความทรมาน อาจารย์ได้แต่ใช้ยาเพิ่มพลังหยวนเพื่อประคองชีวิตเอาไว้”
“บางทีสำนักแปรธาตุอาจจะไม่สามารถสร้างยาขับพลังได้! หรือบางทีพวกเขาอาจไม่มีสูตรยาก็ได้” เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้ม
ชิงเอ๋อร์พึมพำอย่างกังขา “เป็นไปได้ยังไง? แทบจะไม่มีใครในยุทธภพที่มีทักษะเทียบเท่าพวกปรมาจารย์กลั่นยาในสำนักแปรธาตุ แม้แต่หุบเขายาของจิงตูก็ยังเทียบสำนักแปรธาตุไม่ติด”
เฉินผิงยังคงไม่หุบยิ้มขณะที่ฟังความเห็นของชิงเอ๋อร์ เขาตอบกลับไปว่า “พวกคุณเลือกที่จะตัดขาดจากโลกแห่งความจริง และถึงแม้การทำแบบนั้นจะเพิ่มพูนความเร็วในการฝึกวิชาของพวกคุณ แต่ก็ทำให้มุมมองของพวกคุณที่มีต่อโลกแคบลงด้วย ผมคงไม่อาจกล่าวได้ว่ารู้จักสำนักแปรธาตุที่คุณพูดถึง แต่ผมรับประกันว่าผมสามารถสร้างยาที่พวกเขาทำไม่ได้ ส่วนหุบเขายาที่คุณพูดถึงก่อนหน้านี้ เจ้าหุบเขายาอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว”
ทุกคนตกตะลึงเมื่อเขาเผยตัวตน
ชิงเอ๋อร์เป็นคนแรกที่แสดงออกว่าไม่เชื่อ “อะไรนะ? คุณยังหนุ่มอยู่เลย คุณจะเป็นเจ้าหุบเขายาได้ยังไง? การจะเป็นปรมาจารย์กลั่นยาต้องการประสบการณ์และเวลาในการฝึกฝนที่มากกว่าผู้ฝึกยุทธ์อย่างพวกเราเสียอีก ทุกวันนี้ปรมาจารย์กลั่นยาที่โด่งดังต่างก็เป็นชายสูงอายุทั้งนั้น”
ไม่มีประโยชน์ที่จะพยายามโน้มน้าวให้พวกเขาเชื่อว่าเขาอยู่ในฐานะนั้นจริง แต่เฉินผิงก็เสนอไปว่า “ทำไมไม่ให้ผมลองดูล่ะ? จากนั้นพวกคุณก็ตัดสินกันเอาเอง ผมจะเขียนสูตรยาให้คุณ ช่วยรวบรวมสมุนไพรที่อยู่ในรายการมาให้ผมด้วย เมื่อผมกลั่นยาขับพลังและกำจัดพลังชั่วร้ายที่รังควานประมุขเยว่ได้เมื่อไหร่ พวกคุณจะต้องเชื่อผมอย่างแน่นอน!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...