หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2155

ทันใดนั้น เยว่ปู้ฉินก็ล้มลงกับพื้นและเริ่มกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด “อ๊าก!”

“ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์คะ!” หรุ่ยเอ๋อร์หน้าซีดด้วยความกลัวขณะที่เธอยังคงตะโกนเรียกเยว่ปู้ฉิน

ความเจ็บปวดของเยว่ปู้ฉินยิ่งยืนยันว่าชิงเอ๋อร์คิดถูก เฉินผิงตั้งใจจะทำร้ายผู้นำของสำนักฉุนหยาง จึงทำให้ชิงเอ๋อร์โจมตีเฉินผิงรุนแรงยิ่งกว่าเดิม

เฉินผิงขมวดคิ้วเป็นกังวลกับอาการของเยว่ปู้ฉิน เขาพึมพำว่า “นี่ฉันทำอะไรผิดไปหรือเปล่า?”

“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับท่านอาจารย์ ฉันจะไม่ปล่อยให้แกออกไปจากที่นี่ทั้งเป็นแน่!” ชิงเอ๋อร์ขู่

เขาชกอีกหมัดใส่เฉินผิง แต่คราวนี้เฉินผิงชักจะหมดความอดทนแล้ว

เฉินผิงไม่อาจเสียเวลาไปกับการหลบการโจมตีจากชิงเอ๋อร์ และคว้าจับกำปั้นของชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว

เขาพูดกับชิงเอ๋อร์อย่างเยือกเย็น “พลังชั่วร้ายในร่างกายของอาจารย์คุณมันดูแปลกๆ ผมต้องเข้าไปใกล้เพื่อตรวจสอบเขา”

“ทั้งหมดเป็นความผิดของแก! แกยังจะกล้าเข้าใกล้อาจารย์ของเราอีกเหรอ!” ชิงเอ๋อร์ที่กำลังเดือดนั้นไม่อาจใช้เหตุผลด้วยได้

วินาทีต่อมา เขาก็ต้องหวาดผวาเมื่อรู้ว่าเขาไม่อาจดึงกำปั้นออกจากอุ้งมือที่แข็งอย่างกับเหล็กของเฉินผิงได้

ชิงเอ๋อร์เองก็เป็นเทพยุทธ์ แม้ว่าพลังของเขาจะไม่ได้ใกล้เคียงกับถงโหย่วกง แต่ก็นึกไม่ถึงว่าเฉินผิงซึ่งเป็นเพียงปราชญ์ยุทธ์จะสามารถกำราบเขาได้อย่างง่ายดาย ทั้งยังจับกำปั้นของเขาไว้อยู่หมัด

ก่อนที่ชิงเอ๋อร์จะโจมตีเฉินผิงด้วยมืออีกข้างที่ว่างอยู่ ทันใดนั้นเฉินผิงก็เตะเขาออกไปให้พ้นทาง

พูดตามตรงแล้ว มันช่างเป็นเรื่องน่าอายที่เทพยุทธ์ถูกเฉินผิงเย้าหยอกราวลูกไก่ในกำมือ

“ฉันจะฆ่าแก!” ชิงเอ๋อร์ตะโกน

ด้วยความอัปยศอดสูและความโกรธ พลังลมปราณของชิงเอ๋อร์ก็ปะทุ และห้องก็เริ่มสั่นคลอนภายใต้แรงกดดันของรัศมีที่น่าสะพรึง

เฉินผิงส่งสายตาดุดันใส่ชิงเอ๋อร์และเตือนว่า “เอาเลย ถ้าอยากให้อาจารย์ของคุณตายเร็วขึ้น”

ทันใดนั้นหรุ่ยเอ๋อร์ก็คร่ำครวญอย่างหมดหนทาง “ชิงเอ๋อร์! ท่านอาจารย์จะไม่รอดแล้ว ไม่นะ!”

เยว่ปู้ฉินร้องอย่างเจ็บปวดและหมอกสีดำก็ลอยออกมาจากปากที่อ้าค้างของเขา

หมอกนั้นเข้าปกคลุมทุกตารางนิ้วของห้อง มันบดบังสายตาทุกคน

เฉินผิงตะโกน “พาอาจารย์คุณออกไป! เร็วเข้า!”

การปรากฏของหมอกดำทำเอาชิงเอ๋อร์กับหรุ่ยเอ๋อร์ถึงกับอึ้งไป เสียงตะโกนของเฉินผิงทำให้พวกเขาหลุดจากภวังค์ และรีบอุ้มเยว่ปู้ฉินออกไปจากห้อง

หมอกสีดำหมุนวนรอบตัวเฉินผิงและค่อยๆ กลายเป็นรูปร่างคล้ายมนุษย์

เฉินผิงพูดอย่างเย้ยหยัน “ใจกล้าดีนี่ที่มาหาเรื่องฉัน ทั้งที่แกเป็นเพียงเสี้ยววิญญาณแท้ๆ”

ร่างนั้นจ้องมองเฉินผิงและระเบิดเสียงหัวเราะ “น่าประทับใจ ฉันไม่นึกเลยว่าปราชญ์ยุทธ์ต่ำต้อยคนหนึ่งจะบีบให้ฉันออกมาจากร่างของคนๆ นั้นได้ ตอนนี้ฉันอาจจะเป็นเสี้ยววิญญาณ แต่การฆ่าแกก็เป็นแค่ของกล้วยๆ สำหรับฉัน! ง่ายดายเหมือนขยี้แมลง”

“แมลง?” เฉินผิงเย้ยหยันและโต้กลับ “แต่ 'แมลง' ตัวนี้บังคับให้แกออกจากร่างของประมุขเยว่ได้ ไม่เท่ากับว่าแกอ่อนแอยิ่งกว่าแมลงอีกเหรอ?”