หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2160

“แล้วถ้าเรายังยืนยันว่าจะเข้าไปล่ะ? ทีนี้คุณจะทำยังไง ชิงเอ๋อร์? เยว่ปู้ฉินไม่เพียงแต่จะไม่ออกมาต้อนรับเราเท่านั้น แต่เขายังไม่ให้เราเข้าไปข้างในด้วย สำนักฉุนหยางเก็บซ่อนอะไรจากพวกเรากันนะ?” ถงโหย่วไฉเย้ยหยัน ริมฝีปากกระตุกด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“สำนักของคุณนั่นแหละที่เก็บงำความลับจากพวกเราทุกคน”

เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย หรุ่ยเอ๋อร์ก็พาคนมากับเธอและรีบไปยังที่เกิดเหตุทันที

ดวงตาของถงโหย่วไฉเป็นประกายเมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนนั้น

“คุณหลิวหรุ่ย นับวันคุณยิ่งสวยขึ้นเรื่อยๆ ไม่ยักรู้มาก่อนว่าหุ่นของคุณดีขึ้นยิ่งกว่าแต่ก่อนอีก” เขาพูดเสียงยาน ความหยาบช้าในสายตาของเขาไม่อาจปกปิดได้มิด ในขณะที่เขามองหรุ่ยเอ๋อร์หัวจรดเท้า

ชิงเอ๋อร์รู้สึกถึงความเดือดดาลที่ไหลเวียนในตัวเขาเมื่อเห็นสายตาของถงโหย่วไฉที่จับจ้องหรุ่ยเอ๋อร์

ทุกคนในสำนักฉุนหยางรู้ดีว่าหรุ่ยเอ๋อร์กับชิงเอ๋อร์เกิดมาคู่กัน ทั้งสองสนิทกันตั้งแต่ยังเด็ก และชิงเอ๋อร์ก็ไม่เคยเก็บซ่อนความรักอันบริสุทธิ์ที่เขามีต่อหรุ่ยเอ๋อร์เลย

แน่นอนว่าเขาไม่อาจนิ่งเฉยต่อพฤติกรรมอันน่าขยะแขยงของถงโหย่วไฉได้

“หุบปากซะ ถงโหย่วไฉ เว้นแต่แกจะอยากรู้ว่ามันรู้สึกยังไงที่ต้องใส่ฟันปลอมไปชั่วชีวิต” ชิงเอ๋อร์ตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว

ถงโหย่วไฉหัวเราะเยาะคำขู่ของเขา “ฮ่าๆๆ! พูดอย่างกับว่านายจะทำอะไรฉันได้ ถ้าคิดว่านายเก่งจริงก็เอาเลย ฉันยืนอยู่ตรงนี้แล้ว”

ถงโหย่วไฉยื่นหน้าออกไป จ้องตาชิงเอ๋อร์อย่างท้าทายและยั่วยุให้ฝ่ายหลังเข้ามาสู้

ในทางกลับกัน หรุ่ยเอ๋อร์ดึงที่ชายเสื้อของชิงเอ๋อร์ แล้วกล่าวว่า “อย่าทำอะไรวู่วาม ชิงเอ๋อร์ เขาจงใจยั่วโมโหนาย”

ถ้าชิงเอ๋อร์เริ่มการต่อสู้ เขาจะเป็นฝ่ายผิดโดยปริยาย นอกจากนี้ เขาจะปกป้องตัวเองได้อย่างยากลำบากถ้าเขาลงมือต่อหน้าคนมากมาย

ถึงกระนั้น ชิงเอ๋อร์ที่หน้าแดงก่ำก็จิกเล็บลงบนฝ่ามือและปล่อยรัศมีที่ร้อนแรงออกมา

ถงโหย่วไฉยิ้มเยาะเมื่อเห็นเขานิ่งเฉยและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้านายไม่กล้าพอที่จะลงมือก็หลีกไปให้พ้นทาง ส่งตัวผู้ใช้วิชามารมา หรือจะให้เราเข้าไปหามันเอง”

ความอวดดีของถงโหย่วไฉนั้นเกินกว่าใครจะทนได้ ความโกรธของชิงเอ๋อร์พุ่งถึงขีดสุด และกำปั้นของเขาก็ขยับไปก่อนความคิดของเขา

ในชั่วพริบตานั้น เขาซัดหมัดไปทางถงโหย่วไฉ

พลั่ก!

ทันใดนั้น เฉินผิงก็เดินออกมาอย่างใจเย็นและมาถึงทางเข้า เมื่อเผชิญหน้ากับผู้คนจากหลายสำนัก เขาก็ถามว่า “พวกคุณตามหาผมอยู่หรือเปล่า? ผมคือผู้ใช้วิชามารที่พวกคุณพูดถึงใช่ไหม?”

ถงโหย่วไฉเหลือบมองเขาก่อนจะถามว่า “นายคือเฉินผิงอย่างนั้นเหรอ?”

“ใช่ ผมเอง” เฉินผิงพยักหน้า

“นายนี่เอง งั้นนายก็คือผู้ใช้วิชามารที่เป็นคนทำร้ายพี่ชายของฉันสินะ?”

เฉินผิงที่ไม่สะทกสะท้านเพียงพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดของชายคนนั้น “คุณหมายถึงถงโหย่วกง จากสำนักเฟิงเหลยใช่ไหม? งั้นก็ถูกแล้ว ผมเป็นคนที่ทำให้เขาบาดเจ็บ คุณมีปัญหาอะไรกับเรื่องนั้นหรือเปล่า?”

“กล้าดียังไงถึงมาทำร้ายพี่ชายของฉัน? เป็นแค่ผู้ใช้วิชามารชั้นต่ำแท้ๆ ศัตรูอย่างนายจะต้องถูกกำจัดด้วยมือฉันนี่แหละ!”

สีหน้าของถงโหย่วไฉเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นเมื่อเขาพลิกฝ่ามือ ในไม่ช้าดาบเล่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา

ใบดาบที่คมกริบและดูอันตรายส่องประกายสีแดงเข้มอย่างน่ากลัว