ในขณะเดียวกัน ที่ยอดบนสุดของภูเขานอกสำนักฉุนหยาง เยว่ปู้ฉินกำลังนั่งอยู่หน้าหินก้อนหนึ่งที่ดูประหลาด
หินนั้นเรียบสนิทและเกือบจะสะท้อนแสง ดูราวกับว่ามันถูกขัดด้วยทรายจนเงาวับ
นอกจากนี้ ยังมีคำสามคำที่สลักไว้บนพื้นผิวของหิน: ศิลาเผยชะตา
เยว่ปู้ฉินกัดปลายนิ้วของเขาให้แรงพอที่เลือดจะไหลออกมา ก่อนจะหยดเลือดสีแดงสองสามหยดลงบนหินประหลาด ไม่นานนัก มันก็เริ่มเปล่งแสงสีแดงเข้มที่สื่อถึงลางร้าย
ในขณะที่ศิลาเผยชะตากำลังส่องแสง เยว่ปู้ฉินก็วางปอยผมลงบนหินและเริ่มท่องคาถา
“จงเผยอดีต ปัจจุบัน และอนาคตแก่ข้า ให้ข้าได้เห็นทุกชาติทุกภพของเขา”
ไม่นานนัก ภาพของเฉินผิงก็ปรากฏขึ้นบนศิลาเผยชะตา
เส้นผมนั้นเป็นของเฉินผิง และศิลาเผยชะตาเป็นสื่อกลางที่ช่วยให้มองเห็นชีวิตของผู้คนทั้งในอดีตและปัจจุบัน
เยว่ปู้ฉินอยากรู้เหลือเกินว่าว่าจริงๆ แล้วเฉินผิงเป็นใครกันแน่ เพราะเขาได้เผยความสามารถอันน่าทึ่งให้เห็น
เฉินผิงไม่ใช่ผู้ใช้วิชามาร แต่จากการกระทำของเขาก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาสามัญเช่นกัน
เยว่ปู้ฉินทำท่าประสานอินและฉายคลื่นรัศมีลงบนพื้นผิวของศิลาเผยชะตา หลังจากนั้น ภาพของเฉินผิงมากมายนับไม่ถ้วนก็เริ่มโผล่ขึ้นที่พื้นผิวศิลา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...