ในขณะนั้นผู้ฝึกยุทธ์หลายคนต่างตกตะลึง พวกเขาไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะเผชิญหน้ากับค้อนสัมฤทธิ์ของฝ่ายตรงข้ามด้วยมือเปล่า ที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่านั้น ดูเหมือนเขาจะไม่เป็นอะไรเลย!
เซิ่นฉางเหลากัดฟัน เขาจะให้ใครเห็นไม่ได้ว่าแขนของเขาบาดเจ็บ เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงจะอับอายน่าดู
“ไอ้หนู แกมีฝีมืออยู่พอตัว ฉันใช้พลังไปแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์ แต่แกก็ปัดป้องการโจมตีของฉันได้...” เซิ่นฉางเหลาพูด พยายามรักษาหน้าตัวเอง
“คุณเพิ่งจะใช้พลังไปแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์?” เฉินผิงแสร้งทำเป็นประหลาดใจ “ผมใช้แค่สิบเปอร์เซ็นต์ แต่คราวนี้ผมจะใช้สักสามสิบเปอร์เซ็นต์ มาดูกันว่าคุณจะใช้พลังกี่เปอร์เซ็นต์รับมือกับผม”
ทันทีที่พูดอย่างนั้น เฉินผิงก็เดินเข้าไปหาเซิ่นฉางเหลาอีกครั้ง เขาซัดหมัดอันดุดันใส่อีกฝ่าย
เมื่อรู้สึกถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่พุ่งเข้ามาหา เซิ่นฉางเหลาก็ตื่นตระหนก
ก่อนหน้านี้เขาแค่โอ้อวดไปเรื่อย แต่หมัดของเฉินผิงกลับดูดุร้ายยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
อย่างไรก็ตาม เซิ่นฉางเหลารวบรวมพลังทั้งหมดของเขาและตะโกนเสียงดังก่อนที่จะใช้ค้อนทั้งสองของเขารับหมัดเฉินผิง “ปลดปล่อยพลัง!”
ตูม!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...