หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2190

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของพวกเขา เฉินผิงก็วาดมือผ่านอากาศ และกระบี่พิฆาตมังกรก็ปรากฏขึ้นทันที จากนั้นร่างกายของเขาก็ทะยานผ่านฝูงชนราวกับสายฟ้าฟาด

เสียงกรีดร้องดังก้องในอากาศ เหล่าศิษย์ที่พากันหลบหนีของสำนักเฟิงเหลยล้วนจบชีวิตด้วยกระบี่ของเฉินผิง

กระบี่พิฆาตมังกรยังคงเปื้อนเลือดในตอนที่เขาเดินกลับมา

ผู้ฝึกยุทธ์หลายคนมองเฉินผิงอย่างยำเกรงในขณะที่สายตาของพวกเขาแฝงความนับถือ ไม่มีใครกล้าหายใจเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

หรุ่ยเอ๋อร์ขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณเฉิน คุณไม่ควรจะทำอะไรบุ่มบ่ามและฆ่าคนของสำนักเฟิงเหลยทิ้งจนหมดนะคะ”

“พวกเขาสมควรตาย ถ้าผมไว้ชีวิตพวกเขา ก็ไม่เท่ากับว่าผู้ฝึกยุทธ์เหล่านั้นสมควรตายอย่างนั้นหรือ?” เฉินผิงถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

หรุ่ยเอ๋อร์หยุดพูดแค่นั้น อย่างไรก็ตาม ในสายตาของผู้ฝึกยุทธ์ในอาณาจักรลับ ผู้ฝึกยุทธ์ของโลกภายนอกไม่ต่างอะไรกับแมลง ชีวิตของพวกเขาไม่มีค่าอะไรเลย

“ไปกันเถอะ...”

เฉินผิงเก็บกระบี่พิฆาตมังกรของเขาและเดินขึ้นภูเขาต่อ ตอนนี้ไม่มีใครกล้ามาขวางทางพวกเขาอีกแล้ว

เหตุผลที่เขาฆ่าคนพวกนั้นจนหมดก็เพื่อป้องกันไม่ให้สำนักเฟิงเหลยเอาคืนผู้ฝึกยุทธ์เหล่านี้

เขาไม่สามารถเป็นผู้นำผู้ฝึกยุทธ์พวกนี้ไปได้ตลอด และเขาไม่สามารถพาพวกเขาทุกคนเข้าไปในซากปรักหักพังโบราณกับเขาได้ เพราะสถานที่นั้นอันตรายอย่างยิ่ง

ถ้าศิษย์ของสำนักเฟิงเหลยตัดสินใจเปิดฉากจู่โจมเมื่อเขาแยกทางไปแล้ว ผู้ฝึกยุทธ์ที่ขึ้นมาบนเขาจะกลายเป็นลูกแกะที่รอโดนเชือด

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินผิงและกลุ่มของเขาก็พบถ้ำที่ปรากฏขึ้นกะทันหัน ปากทางเข้าถ้ำนั้นกว้างใหญ่และภายในมืดสนิท พวกเขามองไม่เห็นอะไรข้างในเลย

อย่างไรก็ตาม มีอากาศเย็นๆ ที่อัดแน่นไปด้วยพลังวิญญาณระดับสูงลอยออกมาจากถ้ำ

เฉินผิงหันไปหาเจียงเหวยและคนอื่นๆ “เจียงเหวย ผมไม่คิดว่าพวกคุณควรจะเข้าไปในถ้ำ เราไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างในนั้น และด้วยพลังของคุณอาจไม่เพียงพอที่จะปกป้องตัวเองจากอันตรายที่อาจเกิดขึ้นข้างในนั้น หากซากปรักหักพังโบราณปรากฏขึ้นมา พวกคุณก็เข้าไปสำรวจและตามหาวัตถุดิบกันได้เลย”

ถึงยังไงเจียงเหวยและคนอื่นๆ ก็อ่อนแอเกินไป ถ้าพวกเขาเข้าไปในถ้ำ พวกเขาอาจจะตกลงไปตาย เมื่อดูจากด้านบนแล้ว ไม่มีใครบอกได้ว่าถ้ำลึกแค่ไหน

เขากับหรุ่ยเอ๋อร์เดินไปอย่างไร้จุดหมาย และในไม่ช้าก็พบกับผืนป่ากว้างใหญ่ที่มีต้นไม้หนาทึบซึ่งดูทอดยาวไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเมื่อมองแวบแรก

หรุ่ยเอ๋อร์รู้สึกทึ่งกับป่าใหญ่ตรงหน้าเธอและถามเฉินผิงว่า “นี่คือด้านในเขาคุนหลุนจริงๆ เหรอคะ คุณเฉิน? มีโลกอื่นอยู่ในที่แห่งนี้จริงๆ เหรอ?”

เฉินผิงตอบว่า “ผมไม่แน่ใจ แต่ถึงจะเป็นอีกโลกหนึ่งก็ไม่มีอะไรพิเศษนักหรอก”

เขายังคงไม่สะทกสะท้านกับสภาพแวดล้อมแปลกประหลาด เพราะเขาเจอเรื่องไม่คาดคิดบ่อยจนชินไปแล้ว

พวกเขาท่องไปในป่ากันต่อ แต่ในไม่ช้าเฉินผิงก็ขมวดคิ้ว

ใบหน้าของหรุ่ยเอ๋อร์เปลี่ยนเป็นสีแดง และสีหน้าของเธอก็ดูแปลกๆ เช่นกัน

“ที่นี่มีหมอกพิษ ระวังตัวด้วย..” เขาพูดก่อนจะหยิบยาล้างพิษออกมาและบอกให้หรุ่ยเอ๋อร์กินยาเข้าไป

เฉินผิงมีภูมิคุ้มกันต่อพิษทุกชนิด ดังนั้นหมอกพิษจึงไม่มีผลใดๆ กับเขา