หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2191

“ฮูม!”

ทันใดนั้นเอง เสียงคำรามของสัตว์ร้ายก็ดังก้องไปทั่ว ตามด้วยเสียงกรีดร้องที่ชวนให้ขนลุก

เฉินผิงและหรุ่ยเอ๋อร์รีบวิ่งไปหาต้นเสียง

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาไปถึงก็พบกับศพผู้ฝึกยุทธ์หลายคนนอนอยู่บนพื้น

ผู้ฝึกยุทธ์เหล่านี้ไม่ได้เป็นคนของสำนักเฟิงเหลย พวกเขาน่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์จากสำนักอื่นที่แอบเข้ามาในระหว่างที่สำนักเฟิงเหลยปิดกั้นเทือกเขา

โชคไม่ดีที่พวกเขาอ่อนแอเกินไป และการเข้ามาในถ้ำแห่งนี้รังแต่จะหาเรื่องใส่ตัว

ทั้งสองเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายหลายตัว เฉินผิงชักกระบี่พิฆาตมังกรออกมาและเข้าต่อสู้เคียงข้างหรุ่ยเอ๋อร์

สัตว์ร้ายพวกนี้เป็นวัตถุดิบทรงคุณค่า ไม่นานพวกเขาก็เก็บแก่นอสูรที่เปล่งแสงได้หลายอัน

เฉินผิงไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามีสัตว์ร้ายอยู่ในเทือกเขาคุนหลุนจริงๆ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะรำพึงด้วยความไม่รู้ว่าจะเจออะไรอีกบ้างในนั้น

ในขณะเดียวกัน ในพื้นที่เปิดโล่งลึกเข้าไปในป่า ผู้คนมากมายที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าแปลกๆ มารวมตัวกันรอบๆ ร่างของสัตว์ร้ายหลายตัว

เสื้อผ้าของพวกเขาประดับด้วยลวดลายของเปลวไฟ และรัศมีของพวกเขาส่อแววไม่ชอบมาพากล

เห็นได้ชัดว่าคนพวกนี้กำลังฝึกวิชามาร

“เชี่ยวฉูไม่ได้อยู่ที่นี่ ดังนั้นเราจะต้องปกป้องที่นี่เอาไว้ ถ้าเราสามารถครอบครองซากปรักหักพังโบราณของพระราชวังสุ่ยเซียนได้ สำนักเฝินเทียนก็ไม่ต้องทนใช้ชีวิตอยู่กับความหวาดกลัวสำนักอื่นๆ อีกต่อไป!” ผู้อาวุโสหน้าบึ้งตึงกล่าว

“ต้าหูฝา แน่ใจนะว่านี่คือซากปรักหักพังโบราณของพระราชวังสุ่ยเซียน? เมื่อเกิดเรื่องวุ่นวายใหญ่โตเช่นนี้ สำนักอื่นๆ จะไม่เอาแต่นั่งเฉยๆ และไม่ทำอะไรเลย พวกเขาจะส่งคนมาที่นี่” อีกคนตอบอย่างกังขา

“วางใจได้ เราอยู่ใกล้ที่นี่ที่สุด พอถึงเวลาที่สำนักอื่นๆ มาถึง ป่านนั้นเราคงจะเจอซากปรักหักพังโบราณและยึดเอามาเป็นของเราแล้ว! ครั้งนี้เชี่ยวฉูไม่ได้รับวัตถุดิบใดๆ จากสำนักแปรธาตุเลย ดังนั้นเราต้องพึ่งตัวเองเท่านั้น” ต้าหูฝาตอบ

ในป่าแห่งนี้มีพื้นที่หลายจุดที่ปล่อยหมอกสีเขียวออกมา

ภายในป่า เฉินผิงและหรุ่ยเอ๋อร์ยังคงมุ่งหน้าต่อไป โดยอาศัยปราณสัมผัสของเฉินผิงนำทางพวกเขา

แต่แล้วพวกเขากลับรู้สึกเหมือนกำลังเดินเป็นวงกลมและไม่ไปไหนสักที แม้ว่าจะเดินอยู่เสียนาน

ทุกสิ่งรอบตัวยังดูเหมือนเดิม เส้นทางที่พวกเขาเดินนั้นล้อมรอบด้วยต้นไม้ และตอนนี้สองข้างทางก็ยังมีแต่ต้นไม้ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย!

“คุณเฉิน หรือว่าเรากำลังเดินวนเป็นวงกลม? ฉันรู้สึกเหมือนเราเดินมานานแต่ก็ยังอยู่ที่เดิม ตอนนี้ไม่มีเสียงอะไรเลย และไม่มีสัตว์ร้ายด้วย” หรุ่ยเอ๋อร์พูดกับเฉินผิง น้ำเสียงของเธอแฝงด้วยความกลัว

เฉินผิงขมวดคิ้ว จากนั้นก็ส่ายหัว “เป็นไปไม่ได้ แม้ว่าต้นไม้สองข้างทางจะดูเหมือนกัน แต่คุณไม่สังเกตหรือว่าหมอกรอบตัวเราเริ่มหนาขึ้นและมันเปลี่ยนจากสีดำเป็นสีเขียว”

จากนั้นหรุ่ยเอ๋อร์ก็ตระหนักว่าหมอกรอบตัวพวกเขาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเขียว แต่เธอไม่รู้ว่ามันเปลี่ยนสีตั้งแต่เมื่อไหร่