หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2196

ระหว่างที่จ้องมองไป๋หวูฉาง อย่างเย็นชา เฉินผิงก็เอื้อมมือไปคว้าไม้เท้าสะกดวิญญาณของชายคนนั้น จากนั้นเขาก็จับไม้เท้าด้วยมือทั้งสองข้างแล้วออกแรงหัก

หลังจากนั้นขาของเขาก็เตะเข้าที่อกของไป๋หวูฉาง ซึ่งทำให้อีกฝ่ายกระเด็นไปด้วยเช่นกัน

แฝดยมทูตดำขาวนอนแผ่หลาบนพื้น พวกเขามองเฉินผิงอย่างไม่เชื่อสายตา

พวกเขาทั้งคู่เป็นเทพยุทธ์ระดับสี่ แต่กลับพ่ายแพ้ปราชญ์ยุทธ์อย่างยับเยิน

ไม่เพียงแต่อาวุธของพวกเขาจะถูกทำลาย แต่พวกเขายังได้รับบาดเจ็บอีกด้วย

“ดูเหมือนว่าวันนี้เราจะถึงฆาตเสียแล้ว ไป๋หวูฉาง” ไห่หวูฉางพูดเศร้าๆ

“ต่อให้เราตาย เราก็จะลากมันให้ตายตามไปด้วย! ดูจากสถานการณ์แล้ว มันถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องสละชีพ!” ไป๋หวูฉางตอบ

ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบขวดกระเบื้องเคลือบขนาดเล็กออกมาแล้วเปิดออก ต่อจากนั้นเจตจำนงสังหารแผ่วเบาก็โชยออกมา

เมื่อสัมผัสได้ถึงเจตจำนงสังหาร เฉินผิงก็ขมวดคิ้ว เพราะมันให้ความรู้สึกถึงอันตรายร้ายแรง

ในขณะที่เขากำลังงุนงงว่าทำไมเจตจำนงสังหารนั้นถึงน่ากลัวนัก เขาก็เห็นพวกมันรวมตัวกันเป็นรูปร่างคล้ายมนุษย์ มันเปิดปากอันมหึมาแล้วกลืนกินแฝดยมทูตดำขาว

ภาพที่เห็นนั้นทำให้เฉินผิงประหลาดใจยิ่งขึ้นไปอีก เขารู้สึกสับสนงุนงงกับการกระทำของชายทั้งสองคน

“อ้า!”

หลังจากนั้นในทันใด แฝดยมทูตดำขาวก็เริ่มส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด พวกเขาทั้งสองถูกร่างนั้นกลืนเข้าไปทั้งตัว และเสียงกรีดร้องของพวกเขาดังออกมาจากท้องของมันไม่หยุดหย่อน

เฉินผิงยิ่งประหลาดใจหนักกว่าเดิม เขาไม่อาจเข้าใจสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นได้

หรุ่ยเอ๋อร์ตกใจจนหน้าซีด เธอไม่เคยเห็นใครที่ทำกับตนเองอย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้มาก่อน

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของแฝดยมทูตดำขาวก็เงียบลง ในขณะที่ร่างคล้ายมนุษย์เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ

ชายคนหนึ่งที่มีผิวครึ่งหนึ่งเป็นสีดำและอีกครึ่งเป็นสีขาวปรากฏตัวต่อหน้าเฉินผิง โดยไร้เสื้อผ้าปิดบังกาย

เฉินผิงเพ่งมองเขาด้วยความประหลาดใจ ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น อืม เป็นไปได้ไหมว่า แฝดยมทูตดำขาวจะถูกชายคนนี้กลืนกินจนกลายเป็นแบบนี้?

เขาเร็วอย่างกับสายฟ้าแลบ และรัศมีที่พุ่งออกมาจากตัวเขาก็ทำให้เกิดลมกระโชกแรง

เมื่อเห็นแบบนั้น เฉินผิงจึงไม่ใช้ร่างกายของตัวเองรับการโจมตีอีก เขากลับยกเท้าขึ้นและกระโดดขึ้นไปในอากาศสูงหลายสิบเมตรทันที

หมัดของชายคนนั้นไม่โดนตัวเฉินผิง แต่สายลมอันน่าสะพรึงกลัวพัดผ่านป่าที่อยู่ด้านหลังเฉินผิงพร้อมถอนรากถอนโคนต้นไม้นับร้อยนับพันต้น พริบตานั้นก็เกิดพื้นที่โล่งขึ้น

เมื่อชายคนนั้นเห็นว่าหมัดของเขาพลาดเป้า เขาก็สะบัดหน้าขึ้นมองเฉินผิงซึ่งอยู่กลางอากาศ ก่อนที่จะกระโจนขึ้นในแบบเดียวกัน วินาทีต่อมา เงาของกำปั้นจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นและเข้าล้อมรอบเฉินผิง

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

เฉินผิงถูกระดมโจมตีหลายต่อหลายครั้ง ทำให้เขากระเด็นจนร่วงลงมาจากกลางอากาศ

เมื่อเห็นเขาหล่นลงสู่พื้น หรุ่ยเอ๋อร์ก็ร้องออกมาด้วยความเป็นห่วง “คุณเฉิน!”

หลังจากที่ชายคนนั้นซัดเฉินผิงหล่นลงพื้นแล้ว เขาก็ละสายตาจากอีกฝ่ายแล้วหันไปมองหรุ่ยเอ๋อร์ด้วยแววหื่นกระหายในดวงตา