หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2197

“ไม่ต้องแหกปากหรอก คราวนี้เขาตายแน่นอน และตอนนี้ก็ถึงตาแกแล้ว แกจะได้ลิ้มรสว่าพี่น้องของฉันต้องทนทุกข์กับอะไรมาบ้าง” ชายคนนั้นพูดพร้อมกับเดินไปหาหรุ่ยเอ๋อร์

หรุ่ยเอ๋อร์เอาแต่หันหน้าหนีชายคนนั้น ไม่ยอมมองเขาขณะที่เธอเดินถอยหลัง

“แน่ใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าผมตายแล้ว?”

ทันใดนั้น เสียงของเฉินผิงก็ดังมาจากด้านหลัง

ชายคนนั้นชะงัก เขาหันกลับไปและเห็นว่านอกจากร่างเกราะทองคำของเฉินผิงแล้ว เขาไม่ได้รับอันตรายแม้แต่น้อย

“เป็นไปได้ยังไง? ทำไมแกถึงไม่ตายสักที?” ชายคนนั้นถามด้วยความเหลือเชื่อ

“คุณเฉิน” หรุ่ยเอ๋อร์ร้องเรียกและวิ่งไปซ่อนข้างหลังเขา

“ก็บอกแล้วว่าฝีมือพวกคุณมันไม่ได้เรื่อง ถ้าเกิดคุณฆ่าผมได้ ผมก็คงขายหน้าแย่” เฉินผิงพูดอย่างเย็นชา

“เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางที่แกจะยังมีชีวิตอยู่ แกเป็นใคร?” ชายคนนั้นถามเสียงดัง

“เอาไว้ไปถามในนรกก็แล้วกัน” เฉินผิงพูด ทันใดนั้นเขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าชายคนนั้น

ชายคนนั้นตกใจและรีบถอยห่าง แต่เขาไม่เร็วเท่าเฉินผิง

ในขณะเดียวกัน กำปั้นของเฉินผิงก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และเขาก็ทุบลงไปที่ชายคนนั้นอย่างแรง

พอเห็นแบบนั้น ร่างของชายคนนั้นก็กลายเป็นเมฆหมอกดำ แล้วร่างของแฝดยมทูตดำขาวก็ ถูกทิ้งให้นอนแผ่อยู่ต่อหน้าเฉินผิง

“คิดหนีงั้นหรือ?”

เฉินผิงกระโจนตามหมอกสีดำนั้นไป

ร่างกายของเขาเปล่งแสงสีทองออกมา และความเร็วของเขาก็ราวกับสายฟ้า เขาตามทันหมอกดำอย่างรวดเร็วและทะลวงผ่านมันไป

หมอกดำก่อตัวขึ้นเป็นร่างมนุษย์และพูดเยาะเย้ย “ตอนนี้ฉันไม่มีร่างกายภาพ แกทำอะไรฉันไม่หรอก”

“ถ้าผมทำร้ายคุณไม่ได้ งั้นผมจะกินคุณก็แล้วกัน” เฉินผิงกล่าว

ทันใดนั้นท้องของเขาก็แฟบลง และเขาก็อ้าปากขึ้นพร้อมปลดปล่อยแรงดูดอันทรงพลังที่ดึงร่างนั้นเข้าหาตัวเขา

อย่างไรก็ตาม ความสุขของเขาอยู่ได้ไม่นาน และเขาก็รีบหันหน้าไปมองส่วนลึกของป่า

“เกิดอะไรขึ้นครับ คุณถง?” ศิษย์ของสำนักเฟิงเหลยถาม

“มีคนมาที่นี่อีกแล้ว!” ถงโหย่วไฉพูดพลางขมวดคิ้ว

“เป็นไปได้ยังไง? เซิ่นฉางเหลากำลังเฝ้าอยู่ข้างนอกพร้อมกับคนของเขา พวกขยะที่อยู่ด้านนอกเข้ามาไม่ได้หรอก” ศิษย์คนนั้นกล่าว

“ฉันไม่คิดว่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ น่าจะเป็นคนที่มาจากอาณาจักรลับ คนที่อยู่นอกเขตแดนจะไม่เปล่งรัศมีเช่นนั้นออกมา!”

ถงโหย่วไฉหรี่ตาลง เจตจำนงสังหารพรั่งพรูอยู่ในดวงตา

“คนจากอาณาจักรลับ? หรือสำนักอื่นจะส่งคนของพวกเขามาที่นี่? เซิ่นฉางเหลาน่าจะบอกให้เรารู้สิ” ศิษย์อีกคนพูดด้วยความประหลาดใจ

“บางทีเซิ่นฉางเหลาอาจจะพ่ายแพ้ในการต่อสู้กับพวกเขา แน่นอนว่าทุกสำนักต่างก็ต้องการครอบครองซากปรักหักพังโบราณของพระราชวังสุ่ยเซียน อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เราพบมันแล้ว ไม่ว่าใครก็แย่งไปจากเราไม่ได้!”

ดวงตาของถงโหย่วไฉเปี่ยมไปด้วยเจตจำนงสังหาร ในขณะที่รัศมีอาฆาตของเขาพุ่งสูง