หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2198

"คุณถง เรารีบเข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ” มีคนขอร้องถงโหย่วไฉ

“ตกลง แต่ทุกคนต้องระวังไว้นะ ซากปรักหักพังโบราณของพระราชวังสุ่ยเซียนนั้นอันตรายมาก เราต้องรักษาชีวิตของเราเอาไว้”

ถงโหย่วไฉนำคณะเข้าไปในพระราชวัง

ในเวลาเดียวกัน ผู้พิทักษ์ของสำนักเฝินเทียนนามต้าหู้ฝา ยังคงมองหาซากปรักหักพังโบราณ ทันใดนั้นเขาก็หยุดเดิน

"เกิดอะไรขึ้น?" มีคนถามขึ้น

ต้าหู้ฝาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “บัดซบ แฝดยมทูตดำขาวถูกฆ่าตายเสียแล้ว”

"อะไรนะ? แฝดยมทูตดำขาวถูกฆ่าตาย? เป็นไปได้ยังไง? พวกเขาเป็นถึงระดับเทพยุทธ์ขั้นที่สี่และไปถึงระดับขั้นที่ห้าเมื่อพวกเขาทั้งสองรวมพลังกัน! ถ้าไม่ใช่พวกตาแก่จากสำนักอื่น ใครจะฆ่าพวกเขาได้ง่ายขนาดนั้น?” มีคนถามขึ้นด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ

“ฉันคิดว่าเป็นใครสักคนจากสำนักเฟิงเหลย พวกเขามีถงโหย่วกง แม้ว่าเขาจะยังเด็ก แต่เขาก็เป็นเทพยุทธ์ขั้นที่ห้าแล้ว นอกจากนี้ ฉันได้ยินมาว่าเขาได้ทำการดัดแปลงพันธุกรรมของเขาเองและกลายเป็นอมตะ หากแฝดยมทูตดำขาวต้องเผชิญหน้ากับชายผู้นี้ขึ้นมาจริงๆ พวกเขาคงไม่มีโอกาสรอดชีวิตได้!” ผู้พิทักษ์กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ใบหน้าของทุกคนเคร่งเครียดและนิ่งเงียบ

ต้าหู้ฝาชำเลืองมองทุกคนก่อนจะหันไปหาชายชราร่างผอมที่ถือเหรียญตราอยู่ “เหลาหลิ่ว คุณอยู่ที่นี่และใช้วงแหวนอาคมเพื่อสกัดกั้นคนจากสำนักเฟิงเหลย เราต้องค้นหาซากปรักหักพังโบราณของพระราชวังสุ่ยเซียนให้ได้ก่อน ฉันมียาฟื้นพลังอยู่ คุณจงใช้มันเมื่อถึงเวลาคับขัน คุณจะสามารถเอาชีวิตรอดได้!”

ต้าหู้ฝาตั้งใจที่จะชะลอผู้คนจากสำนักเฟิงเหลย เพื่อให้พวกเขาสามารถค้นหาซากปรักหักพังโบราณของพระราชวังสุ่ยเซียนเสียก่อน

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ถงโหย่วไฉจากสำนักเฟิงเหลยนั้นพบซากปรักหักพังแล้ว และไม่ใช่ถงโหย่วกงที่ฆ่าแฝดยมทูตดำขาวแต่เป็นเฉินผิงแทน

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเฉินผิงไม่ได้อยู่ในอาณาจักรลี้ลับ หลายคนจึงไม่รู้ว่าเขามีตัวตน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้นึกถึงเฉินผิงในเหตุการณ์นี้

ผู้คนรอบๆ กำลังทำงาน เด็กๆ กำลังวิ่งเล่นอยู่รอบตัวเขา

เมื่อมองไปที่ทุกสิ่งรอบๆ ตัวเขา เหลาหลิ่วก็ยิ้มออกมา เขาพอใจกับพลังเวทย์ของเขามากขึ้นเรื่อยๆ

ในขณะเดียวกัน ณ อีกด้านหนึ่งของป่า เฉินผิงและหรุ่ยเอ๋อร์ยังคงค้นหาตำแหน่งของซากปรักหักพังโบราณของพระราชวังสุ่ยเซียน เพราะพวกเขาไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนเช่นกัน

ปราณสัมผัสของเฉินผิงถูกจำกัดอย่างมากภายในป่า ดังนั้นเขาจึงใช้มันค้นหาได้ในระยะไม่กี่ไมล์เท่านั้น

ขณะที่พวกเขาเดินไปท่ามกลางต้นไม้สูงตระหง่าน พวกเขารู้สึกถึงแรงกดดันที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อยิ่งอยู่ในป่านานขึ้น

ใบหน้าของหรุ่ยเอ๋อร์ซีดลง เธอรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังหายใจไม่ออก เธอรู้สึกหมดหวังที่จะออกจากป่า