หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2208

เข็มทิศธรณีส่องแสงสว่างเจิดจ้า ร่างเงาสีดำใดๆ ที่โดนแสงก็ถูกบดขยี้ทันที

ในขณะเดียวกัน ชายชราสองคนที่เหลิ่งหยุนพามาด้วยก็หันหลังชนกัน ร่างของพวกเขาหมุนตัวด้วยความว่องไวปานสายลม ก่อให้เกิดพายุขนาดใหญ่พัดร่างเงาสีดำให้กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม ห้องโถงแห่งนี้ได้ถูกปิดตายไปแล้ว และพลังงานลบที่กระจายตัวออกไปก็ได้กลับมารวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนอีกครั้งที่มุมห้อง ก่อนที่พวกมันจะเริ่มการโจมตีอีกครั้ง

สำหรับถงโหย่วไฉ ร่างกายของเขาขยายใหญ่ขึ้นราวกับกลายพันธุ์ เลือดสีเขียวไหลออกมาจากบาดแผลบนร่างกายของเขา แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็วในเวลาไม่นาน

ทุกๆ หมัดที่เขาปล่อยออกไปก่อตัวเป็นพายุเฮอริเคนที่ทำลายร่างเงาสีดำ

แต่ไม่ว่าเงาดำจะกระจายตัวออกไปมากเพียงใด เหล่าพลังงานลบก็กลับมารวมตัวกันและกลายเป็นร่างเงาดำอีกครั้ง

แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะสามารถควบคุมสถานการณ์เอาไว้ได้ แต่หากปล่อยไว้เช่นนี้ต่อไป พลังของพวกเขาก็จะหมดลงและถูกฆ่าตายในที่สุด

"คุณเฉิน เราจะทำยังไงกันดี?”

หน้าผากของหรุ่ยเอ๋อร์เต็มไปด้วยเหงื่อไหล และมีปอยผมติดอยู่

สีหน้าของเหลาหลิ่วเองดูเคร่งขรึมไม่ต่างกัน เห็นได้ชัดว่าพลังงานของเขากำลังหมดลงไปเรื่อยๆ มันยากมากที่จะรักษามันเอาไว้

เฉินผิงรู้สึกกังวลเช่นกันในขณะที่เขาสังเกตสถานการณ์อย่างต่อเนื่อง แม้ว่ามันจะเป็นวงแหวนมรณะ แต่มันย่อมมีวิธีที่จะแก้มันได้เสมอ

อย่างไรก็ตาม ด้วยเงาดำนับไม่ถ้วนที่ระดมโจมตีใส่เขา เฉินผิงไม่สามารถสงบสติอารมณ์และคิดหาวิธีที่จะทำลายอาคมนั้นได้

เฉินผิงต้องการให้หรุ่ยเอ๋อร์และเหลาหลิ่วช่วยคุ้มกันเข้าไว้ เพื่อที่เขาจะได้สงบสติอารมณ์และคิดหาวิธี แต่ทว่าคนทั้งสองก็ไม่เพียงพอที่จะสามารถยับยั้งเงาดำจำนวนมหาศาลได้

ณ จุดนี้ เฉินผิงจำต้องขอความช่วยเหลือจากเหลิ่งหยุนและถงโหย่วไฉเท่านั้น พวกเขาต้องร่วมมือกันเพื่อสร้างพื้นที่ที่เงียบสงบสำหรับเฉินผิง

ถงโหย่วไฉเกลียดเฉินผิงเข้ากระดูกดำ ไม่มีทางที่เขาจะคุมกันอีกฝ่ายอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเหลิ่งหยุนตกลงที่จะช่วยเหลือ เฉินผิงจึงคิดว่าเขาสามารถรับมือกับเงาดำได้ชั่วขณะหนึ่ง

เหลิ่งหยุนนำผู้ใต้บังคับบัญชาหลายคน รวมทั้งเหลาหลิ่วและหรุ่ยเอ๋อร์ยืนล้อมรอบเฉินผิงเป็นวงกลม สร้างพื้นที่ที่ปลอดภัยและเงียบสงบสำหรับเขา

เฉินผิงหลับตาลง พลังปราณสัมผัสของเขาค่อยๆ กระจายออกไป พลังปราณของเขาปกคลุมทั่วทั้งห้องโถง เขายื่นมือออกไปสัมผัสกับบางสิ่งกลางอากาศอย่างแผ่วเบา ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ตรงหน้าเขา

ถงโหย่วไฉมองดูเฉินผิงอย่างเหยียดหยาม ทำเป็นวางท่า นี่คือวงแหวนมรณะของ พระราชวังสุ่ยเซียนเชียวนะ มันจะถูกทำลายโดยง่ายได้ยังไงกัน?

เฉินผิงยังคงหลับตา ร่างกายของเขาเริ่มเคลื่อนไหวช้าๆ ขณะที่เขาเคลื่อนไหว ผู้คนที่อยู่รอบตัวเขาก็ต้องเคลื่อนไหวตามเขาไปด้วย เพื่อปิดกั้นเงาดำที่พุ่งเข้ามาหาเขา