“เฉินผิง สมบัติภายในซากโบราณของพระราชวังสุ่ยเซียนไม่ได้เป็นของแกด้วยซ้ำ แล้วแกมีสิทธิ์อะไรมาแจกจ่ายให้คนอื่น? อีกอย่างนะ แกควรรู้เอาไว้ว่าสำนักเฟิงเหลยมีส่วนสำคัญในการชนะการต่อสู้ก่อนหน้านี้ พวกแกคงตายไปแล้วถ้าไม่ใช่เพราะพวกเราต่อสู้กับเงาดำ” ถงโหย่วไฉมองเฉินผิงด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"คุณต้องการอะไร?" เฉินผิงถาม
"ก็ไม่มาก แกก็แค่ต้องให้หนึ่งในอัญมณีนี้กับฉัน” ถงโหย่วไฉผู้เอาแต่ใจขู่เฉินผิง
เฉินผิงยิ้มอย่างเย้ยหยันเมื่อเห็นสีหน้าของถงโหย่วไฉ
หรุ่ยเอ๋อร์ขมวดคิ้ว “นายไม่ละอายใจบ้างหรือไง ถงโหย่วไฉ? นายเป็นคนปฏิเสธคุณเฉินเองตอนที่เขาต้องการขอความร่วมมือกับนายก่อนหน้านี้ โอ้ ช่างกล้าจริงๆ นะที่มาขออัญมณีหลังจากที่เราทำลายแกนกลางและได้สมบัติเหล่านี้มา! พ่อแม่ของนายสั่งสอนนายมายังไง? พวกเขาสอนให้นายไม่มียางอายหรือไง?” เธอตะคอก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...